Tedavi sürecinde eşlerinizin tutumu?

Kızlar merhaba. Bu ay tedaviye başlayacağız ama kafam çok karışık (ben tedaviye başlayacağım desem daha doğru sanırım) . Sorun eşim. Gerçekten psikolojik olarak zor bir süreç önümüzdeki malum. Ama ben onun bu konuda yeterince istekli olduğundan emin olamıyorum. Biz istanbulda yaşıyoruz ama özel nedenlerden dolayı tedavimi izmirde oluyorum.
Son birkaç gündür aramızda geçen konuşmalar var yeri geldikçe. Ben karar verdiğimizden beri onun ağzından gerçekten istiyorum lafını duymadım olsun falan diye konuşma geçiyor aramızda tabi ama ciddi anlamda konuyu açtığımda hemen şakaya vuruyor olayı. Bu arada tedaviye en başından başlamak isteyen eşimdi. Kpss ye de gireceğim bu yıl ve benim şüphelerim vardı bunu dile getirdiğimde hevesimi kırıyosun diyerek beni tersledi ben de zaten bebek istediğim için ikna oldum. Geçen gün sen yeterince yanımda olmuyorsun benim dediğimde bana ''Parasını veriyorum ya kızım daha nasıl destek olayım?'' diyerek güya şaka yaptı. tabii ben şok
İncilerinden bir tanesi de ''Çocuk olsun da benim yakamdan düş çocukla ilgilen'' (şaka yaptı). Bana bunu söyledi. Üstüne gittim gerçekten düşüncen bu mu şaka mı yaptın diye yine geçiştirdi bir cevap alamadım. Bardağı taşıran son damla bu sabah oldu.
Ben önden izmire gideceğim ilaçlara başlayacağım plana göre ve eşim sonradan yanıma gelecek. Planı motorla gelmek izmire ki orada rahat gezebilsin. Ben de sabah dedim ki transfer sonrasında benim ağır valizi taşımamam gerek birlikte dönmemiz lazım istanbula o yüzden motorla gelme. Bana az eşya alırsın öyle dönersin dedi. Plana göre ben 20-25 gün kadar kalacağım orada ne kadar az eşya alabilirim yanıma? Asıl önemlisi hiç umrunda değil birşey olur mu yalnız dönmesin etmesin. Herşeyi tek başıma götürüyorum şu aşamada. Kafam çok karıştı ve hevesim ciddi anlamda kaçtı açıkçası. Hatta şu an deneme yapmaktan falan vazgeçmiş durumdayım. Bunu ona söylediğimde de kavga çıkacak biliyorum. Ve bu sene doğu görevi çıkacak eşimin bir daha uzun süre tüp bebek yapma şansımız olamayabilir. Nasıl bir yol izlemem lazım şu durumda gerçekten fikirlerinize ihtiyacım var. Birşeyleri görmesini sağlamam gerek ve benim hiç gücüm yok Ya da ben mi fazla nazlıyım acaba??

Merhaba, eşler genelde tedavi boyunca senin gösterdiğin hashasiyeti göstermiyor maalesef, benim eşimde öyle aslında. inan hiç kafaya takmıyorum lazım olan zamanda gelsinde, gerisi önemli değil. Transfere bile yalnız giderim, hiç gelmez yanıma..Ailem şehir dışında yaşıyor, yaşadığım şehirde kimsem yok, buradaki tedavilerimede dahil hiç gelmedi, anneme bile yalan söylüyorum, eşim yanımda diye... adam böyle naparsın..İstese işden izin alabilir ama hastane ortamı geriliyormuş ..
Bence imkanın varsa İstanbulda çok iyi yerler var, bulunduğun şehirde yaptırsan, şartlar illaki İzmir diyorsa yanına çok fazla eşya alma, eşinede hiç baskı yapma, erkekler sıkıya gelemiyorlar maalesef. ilk zamanlar eşim beni çok ağlattı, hatta hastaneye giderken bile kavga etmişliğimiz çok, anesteziye girerken tansiyonum yükseldiği...inan değişmez değiştiremezsinde, fazla umursama, biraz alıngansın ben gibi, üstüne düşme zor ve yorucu bir süreç sonuçta,onlar içinde pek kolay değil malesef...

İsin beni en cok kiran kismi eger bir bebek dunyaya gelirse sanki bu sadece beni ilgilendiren bir konuymus gibi davranmasi. Sanki cocugum da bebek olsun cenen kapansin havalarinda halbuki hic baski yapmadim bu konuda. Gercekten hassas bi surec bizim icin. Gecen ay histereskopi oldugumda tek basima gittim yine izmire. İlgi yine sifir tabi ordayken islem olmadan bir aksam oncesi gerginlikten ölüyorum ne aradi ne sordu. Donuste sabahtan itibaren evde ve dinlenmis olmasina ragmen havaalanina beni almaya gelmedi kanamali halimle 15 kilo valizi tek basima tasidim. Bir yandan da diyorum boyle bir ortamda hala dunyaya bir cocuk getirmeyi istemek bencilce mi olur? Sonrasinda cok mu yalnizlik cekerim cocuk olursa? Kafamda deli sorular

Kaç yıllık evlisin ? çocuk olmamasında sebep nedir peki, bulunabildi mi? yapı olarak rahat biri olabilir, belkide hazır değil baba olmaya,hastane temposuna, ne bileyim canım bu erkekleri anlamak gerçekten zor iş, bildiğim tek şey bizler kadar stresli , detaycı, ince düşünmedikleri..