Ufak çocuk, yeni konuşmaya başlamış; dede-anne-baba-teyze-amca-dayı-hala kavramlarını zaten yeni çözmüş ve anca kullanıyordur; bu kelimelere kıyasla "Enişte-yenge" demek, yeni konuşan bir çocuk için daha zor kelimeler, artı aileye nikah yolu ile dahil olan herkes yenge-enişte; çocuk bunu kafada oturtamaz hemen. Anne, baba nasıl hitap ediyorsa size, o şekilde söylemesi, taklit etmesi gayet normal. Bu dert edilip, kafaya takılacak bir şey değil.
Oğlum şu an 2 buçuk-3 yaşında, daha geçtiğimiz aylara kadar kardeşimi taklit ediyor ve bana abla diyordu. Kimse hususi annesine abla demesi için uğraşmadı yani; çocuk aklı bu; çok duyduğu hitapları kullanmaya çalışır. Teyzesini "Teyze" diye öğretmeye çalıştık ama inatla bir süre adıyla hitap etti kardeşime. Annemi taklit eder, dedesine adıyla hitap eder arada, canı isterse "Dede" der, babasına adı ile hitap eder yine arada, benim eşimi çağırmamı taklit eder. "Canım-balım" gibi sevgi sözcüklerini oğluma karşı çok kullanırım, o da anne yerine arada balım da der bana.
Çocuk, çevreyi taklit etmekten başka bir şey yapmaz ki ufaksa; yani birisi size yenge demesini ısrarla engellemiyordur, size adınızla hitap edildiği için çocuk da adınızla hitap ediyordur. Hala-dayı-teyze-amca-abla-abi daha birincil bağlar aile içinde, bunları da belirtmeye çalışıyorlardır çocuğa. Bir de "Yenge" diye anlatmaya çalışmak, çocuğun iyice kafasını karıştırır. Gerek yok bunu içselleştirip olay haline getirmeye, çok rahatsızsanız (ki ilginç bir rahatsızlık sebebi) çocuğa görüşmelerinizde kendiniz öğretin, düzeltin "Ben senin yengenim, x yenge" diye.