- 16 Şubat 2023
- 91
- 32
- 8
- 36
- Konu Sahibi lucky35_35
- #1
herşey üstüme üstüme geliyor sanki...
işyerimde uzun yıllardır çalışıyorum özel sektör çalışanıyım.
işyerindeki insanların timsah gibi bekleyişleri.açık aramaları ...aldığım maaşın hiç bir açığı kapatmaması...yine çok şükür.ama sürekli diken sütünde nasıl işten attırırız diye sahte yüzleri .işyerinde izin bile alamadan ölümüne çalışmak .
ailem uzakta benim hiç bir zaman da kucak açan bir ailem olmadı hep soğuk hep uzaklar zaten farklı şehirdeler...
annemi arayıp bir derdimi anlatamam dinlemez zaten cocuklugumdan beri kendi yaralarımı hep kendim sardım.
dostlarıma hep cok değer verdim ama herkesin ne kadar sahte oldugunu anlıyorum .işine yarayanı seviyorlar anaç yapımdan faydalanmış bir çok kişi.
evliliğim problemli.yaşanan sorunlara bakınca eşim aslında beni sevmiyor değer vermiyor bana .o bu şu bahane seven değer veren eşine evde işlerde destek olur...ailesine ezdirmez.düşünür değer verir yok sevmiyor.adı evlilik işte.
tek başımayım aslında yaralarımı kendim sarıyorum ...şu an bir eğitim sürecini bekliyorum farklı bir kendi alanımda mesleğe adım atacağım ama onun içinde eğitim vs süreci en az altı ay.
omuzlarıma dünyanın yükünü yüklemişler sanki.
şu an çıkıp gitmeye kalksam ne maddi gücüm yeterli ne psikoljim eşim ve ailesi ile mücadele etmeye hazır değil.
elimin maddi anlamda güçlenmesini ayaklanmayı bekliyorum.
ne ailem ne dostlarım hiç bir zaman yanımda olmadı .çok şükür sağlığım yerinde herşeyi kendim yaptım bugune kadar.
yazarken bile bunları ağlıyorum .gücüm tükenmiş gibi.hiç bir şeye gücüm yok.ama ayakta durmaya zorlanıyorum.
kimseyle konusmak istemiyorum .sadece uyumak unutmak .ama ne mümkün ne eşimin dır dırı bitiyor ne ev işi ne işyerindeki sahte yüzler maddi zorluklar.
işe geliyorum bir bayan olarak güzel giyinmek ister insan bir tane kıyafet alacak gücüm yok ancak yetişiyorum eğitim sürecim için aylık yüklü bir meblada ödüyorum .
bu kadar bunalımda olan gücü olmayan var mı ?
çok üzgünüm ve kendimi artık teselli edemiyorum
işyerimde uzun yıllardır çalışıyorum özel sektör çalışanıyım.
işyerindeki insanların timsah gibi bekleyişleri.açık aramaları ...aldığım maaşın hiç bir açığı kapatmaması...yine çok şükür.ama sürekli diken sütünde nasıl işten attırırız diye sahte yüzleri .işyerinde izin bile alamadan ölümüne çalışmak .
ailem uzakta benim hiç bir zaman da kucak açan bir ailem olmadı hep soğuk hep uzaklar zaten farklı şehirdeler...
annemi arayıp bir derdimi anlatamam dinlemez zaten cocuklugumdan beri kendi yaralarımı hep kendim sardım.
dostlarıma hep cok değer verdim ama herkesin ne kadar sahte oldugunu anlıyorum .işine yarayanı seviyorlar anaç yapımdan faydalanmış bir çok kişi.
evliliğim problemli.yaşanan sorunlara bakınca eşim aslında beni sevmiyor değer vermiyor bana .o bu şu bahane seven değer veren eşine evde işlerde destek olur...ailesine ezdirmez.düşünür değer verir yok sevmiyor.adı evlilik işte.
tek başımayım aslında yaralarımı kendim sarıyorum ...şu an bir eğitim sürecini bekliyorum farklı bir kendi alanımda mesleğe adım atacağım ama onun içinde eğitim vs süreci en az altı ay.
omuzlarıma dünyanın yükünü yüklemişler sanki.
şu an çıkıp gitmeye kalksam ne maddi gücüm yeterli ne psikoljim eşim ve ailesi ile mücadele etmeye hazır değil.
elimin maddi anlamda güçlenmesini ayaklanmayı bekliyorum.
ne ailem ne dostlarım hiç bir zaman yanımda olmadı .çok şükür sağlığım yerinde herşeyi kendim yaptım bugune kadar.
yazarken bile bunları ağlıyorum .gücüm tükenmiş gibi.hiç bir şeye gücüm yok.ama ayakta durmaya zorlanıyorum.
kimseyle konusmak istemiyorum .sadece uyumak unutmak .ama ne mümkün ne eşimin dır dırı bitiyor ne ev işi ne işyerindeki sahte yüzler maddi zorluklar.
işe geliyorum bir bayan olarak güzel giyinmek ister insan bir tane kıyafet alacak gücüm yok ancak yetişiyorum eğitim sürecim için aylık yüklü bir meblada ödüyorum .
bu kadar bunalımda olan gücü olmayan var mı ?
çok üzgünüm ve kendimi artık teselli edemiyorum
