oncelikle herkese merhaba. Gercekten artık sindiremedigim ve paylasacak kimsem olmadigi icin buraya yazma,fikrinizi alma gereksiniminde bulundum. Benim 5. Senesi dolmaya yakın bir iliskim vardi. Her iliskide olduğu gibi ilk zamanlari mukemmeldi. Sonradan ciddi anlamda problemler yasadik, o kadar buyuk sacma ve dönüşü olmamasi gereken problemlerdi ki taa o zamanlar bitmeliydi. Her zaman erkek arkadasimin geri dönmeleri, kullerimizden dogariz dusunceleriyle bi şekilde yeniden başladık. Ama olmuyordu birinci gün hersey kusursuzsa ben ikinci gün gecmisi eskileri acarak herseyi mahvediyordum. Bu bende alışkanlık haline geldi. Bu bes senelik iliski o kadar yiprandi ki onunda benimde hayatıma birileri girdi. Sonuç olarak biz yine birlikteydik bu ilişki benim zorlamalarim ve heryerden engellemelerimle 2 gün önce son buldu. Ama canım yanıyor, o vazgecmiyor. Ben birlikteyken huzursuzum onu da huzursuz ediyorum. Birbirini mutlu edemeyen iki insan olarak yan yana olmamız gereksiz. Herkes kendi yoluna bakmalı, başkasıyla olmasından da aşırı korkuyorum. Fakat bunu görsem bile üstesinden gelmeyi göze aldım. Öküz oturuyor bogrume. Tamamen unutmak, kendime onu hatirlatmamak için neler yapmalıyım?