- Konu Sahibi tecrubesiz
- #1
merhaba arkadaşlar....hayatta her insanın vicdanında bir leke vardır ... insanların bir çoğu ruhlarını örten bu perdelere karşı çok ilgisiz davranırlar... işte bu yüzden onlar bu lekeyi kolayca taşırlar... oysa bunun ağırlığı altında ezildiğimi hissediyorum ... ...galiba da bunun için vicdanımdaki leke bana büyük bir ağırlık veriyor çünkü yıllar geçsede vicdanımdan geçmeyen koca bir leke var.... zaman zaman başımı yastığa koyduğumda düşüncesiyle beni kahreden olayı içimde geçmeyen bir vakıa olarak kabullendim... bundan 6 sene evvel.. Bir akşam geç bir vakitte kardeşimle çarşıdan dönüyorduk... evimize giden yolun kenarında koskocaman ağaçlıklı bir tarla vardı... zaten vakit geç ve karanlık olduğu için kardeşimle elimizi sımsıkı tutmuş hızlı hızlı koşar adımlarla eve doğru gidiyorduk.... birden o tarlada bağırma ağlama sesleri duyduk... ! boğuşmaya benzer boğuk boğuk sesler... ne dediği anlaşılmıyor ama yardım istediği kesindi...... kardeşimle bir anda nolduğunu anlamadan birbirimize baktık ... seslerin korkunçluğundan titreyip ne yapacağımızı şaşırdık... kardeşim abla bi bakalım noluyo yaa biri var orda...... bense.... ....evet bense... ! bilmiyorum ablalığın verdiği bi iç güdüsüyle kardeşimi korumak için miydi yoksa panik olduğumuzdan mıdır nedendir bilmiyorum.... kardeşimin elini tuttuğum gibi eve doğru koşmaya başladım... kardeşim tekrar tekrar üstelemesine rağmen içimdeki korkuyu anlatamam size.... eve ulaştık... nasıl yüzümüz bembeyaz olmuş titreyen ellerle yüzümüzü yıkadık... ve iki gün sonra duyduk ki.... bahsettiğim yerde ve o saatte bi tecavüz olayı yaşanmış... 16 yaşında genç bir kıza.... ...... !!... çok sonraları neden diye sordum kendi kendime... neden ? neden yardıma koşmadım ki.... neden bencillik ettim... belki taptaze bi hayatın kabusa dönmesine engel olabilirdim bi yardımla.... nedenler beynimi kemirse de artık iş işten geçmişti.... ve yardımda geç kalmıştım... ..... ..... ya eve değilde yardıma koşsaydım bi telefon etmeyi akıl etseydim.... biliyorum kendimi savunacak hiçbir kelime yok... o kız kardeşimde olabilirdi... yada bende olabilirdim.... hayatımdan geçmeyen bir iz bu benim.... akılsızlığım... hep düşünürüm nerde o kız şimdi... hayatı nasıldır... ? öyle mutsuz oluyorum ki onu düşündüğümde... ve hep ona dua ediyorum rabbim onu iki cihanda da hep mutlu etsin... evini aradım sonralardan o kızın ama bulamadım... bu yük bana öyle ağır geliyor ki... ezildikçe eziliyorum sadece utancımdan...aptallığımdan...ve de vicdan azabından.... ve inşallah rabbim beni affeder... işte bu yükün ağırlığından ellerim bilgisayar tuşlarında uzun zamandan beri yüreğimi yakan o kara lekeyi adeta fırçayla temizler gibi ruhumun üzerinden temizlemek istiyorum.... sizinde var mıdır böyle vicdanınızda lekeler... paylaşmak isterseniz dinlemek istiyorum... işte benim söyleyeceklerimin hepsi bu kadardır.... vesselam . . .