Yakınlarımı kaybetme düşüncesi beni korkutuyor, yıpratıyor.

cimcimelif

Üye
Kayıtlı Üye
1 Temmuz 2016
712
420
18
33
Şu sıralar dedem çok hasta burada da konu acmıştım okuyanlar bilir. Aklımı başka şeylerle oyalamaya çalışıyorum ama olmuyor. O benim ailemin parçası,zor zamanlarimda tek dert ortağım ve ona bir şey olacak fikrine dayanamıyorum. İnternette araştırma yapıyorum ortalama ömür 3 yıl ya da 1 yıldan az diye yazılar gördüm. O yazıları okuyunca yıkıldım. Biliyorum ölüm yaşayan varlıklar için. Doğum kadar normal biliyorum. Kendimi uzmemeye çalışıyorum ama bir anda aglama krizlerim geliyor. Bir anda hicbir sey istemez hale geliyorum. Bana bir yol gösterin daha önce hiç böyle ciddi hastalık görmedim, yaşamadım. Nasıl ruh halimi duzene sokarım? Aileme nasıl destek olurum? Dedeme nasıl davranmalıyım? (Onun yanında uzulmuyorum ama anlıyor uzuldugumu) Konuyu anlatabildim mi bilmiyorum. Tesekkur ederim şimdiden.
 
şu sıralar bende de var bu korku.en çok ta ,babamı kaybetmekten korkuyorum.88 yaşında,hasta değil ama yaşlılıktan oluşan sorunları var.ve ben her akşam yatarken,tedirgin yatıyorum.yanına gittiğim de, sanki son kez görüyormuşum gibi uzun uzun yüzünü inceliyorum.birgün kaybedersem,yüzü hafızamdan hiç çıkmasın diye.
sanırım terapiye ihtiyacımız var.
 

Allah sağlık versin babanıza. Evet terapi şart ama suan gidecek gücüm yok. Aynı duyguları bende yaşıyorum. Bazen geceleri nefes alıyor mu diye uyanıp kontrol ediyorum.
 
Babasını 6 yaşında kaybetmiş biri olarak bu korkum çok büyük.
Annemi, abimi, eşimi kaybetmekten çok korkarım. Bu yüzdende bu düşünceye düştüğüm anda kafamı dağıtırım.
Çünkü o düşünce dipsiz bir kuyu ve çektikçe çekiyor seni.
Üniversiteyi bırakıp eve dönmeye kalkmıştım anneme bişey olursa ben burdan yetişemem diye.
Allah ne kadar ömür biçtiyse o kadar kalıp gidiyoruz bu dünyada.
Sevdiklerimiz belki yaşama sebebimiz gibi görünüyor ama değil.
Sebebimiz; sınav. Herkes birer aracı.
Alışılıyor inan ki herkesin yokluğuna alışılıyor. Unutulmuyor. Ama alışılıyor. Sabrı geliyor
İnşAllah sınavımız sevdiklerimizden olmasın.
Dedenizde acil şifalar versin Rabb'im.
Düşünmemeye o dipsiz kuyuya çekilmemeye çalışın. Hemen kafanızı dağıtacak bişeyler yapıp ben tek çözümü böyle buldum.
 

Amin...Tesekkur ederim.Aynı şeyleri hissediyorum dedemin yanından bir an ayrılsam bir sey olacakmış hissine kapılıyorum. Kafami dağıtmaya çalışıyorum bir muddet başarılı oluyor bu durum. Sonra yine devam ediyor. Allah cekilmeyecek dert vermez. Bunlar da geçecek Insallah
 
Belki de başa çıkılmıyordur. Acıyı yaşayıp gecmesini bekliyoruzdur.
evet buna da yas tutma deniliyor.yani o acıyı yaşamadan aşılmıyor.

bizimkisi başka birşey,olmamış birşey için ağlamak, üzülmek, normal değil.bazen diyorum ki,belki de ben göremem.ben ondan önce ölürüm.ya da annem var,75 yaşında,parkinson hastası.belki ondan önce,kaybedeceğim.bu düşüncelerle,biraz toparlanıyorum.sonra,birşey oluyor,hooop başa sarıyorum.yok yok normal değil bu düşünceler.
 

Belki bir yönden eksiğimiz vardır. O eksikten dolayi bu dusunceler olusuyordur,
 
Bol bol dua etmeni tavsiye ederim.. Gercekten insanin ic huzuru icin cok onemli oldugunu ve seni rahatlatacagini düşünüyorum.
Sanirim tek yapabilecegin bu.
 
O acıya dayanamayacağımı hissediyorum

O acıya öyle bir dayanıyorsun ki, sadece yaran kabuk bağlıyor elinden bir şey gelmiyor.

Ağlasanda zırlasanda tepinsende toprak aldığını geri vermiyor.
Zamanla alışıyorsun sadece. Hiç bir şey gelmiyor elinden.

Ağlamaların azalıyor. Az da olsa hayata karışıyorsun zamanla. Ama hep bi tarafın eksik, kanadın kırık.

Hep güzel bir şeylerin olmasını bekliyorsun içinden bir umutla. Olmayınca daha çok dibe vuruyorsun.

Zaman zaman dibin dibini görüyorsun. Elinden bir şey gelmiyor. Sabah kalktığında insanların yaşantısına uyum sağlamak zorunda oluyorsun. Kalıplaşmış şeyler gibi. ..

Dediğim ya sadece alışmaya çalışıyorsun yokluklarına, sessizce içten içe ağlıyorsun her gece.
 
Ben çok sevdiğim birisini aniden kaybettiğimden beri bu korku var.Aklıma gelince aileme sımsıkı sarılıyorum.İleride neden o anını boş geçirdin dememek için.Onlara zor da olsa sesim titreyerekte olsa seni çok seviyorum diyorum.O sonsuz vedayı ise hatırlamak istemiyorum.
 
Ben de sevdiklerimi kaybetmekten korkuyorum artik psikolojimi bozmaya başladı bu durum. Bu korkuyu nasil yenebiliriz ben de konuyu takipteyim
 
Evet ben de bu korkuyla yasiyorum bazen gece uyuyamiyorum normal mi bilmiyorum.baya zorluyor beni.allah dedenize saglik versin hersey insanlar icin ama iste cok uzucu sevdiklerini kaybetmek
 
Güzel dilekleriniz için teşekkür ederim. Sanırım hepimizin içinde bir yerlerde bu korku var ama bazılarımız korkuyu biraz daha açığa çıkarıyor. Bunu yenmemizin yolu sanırım bazi seylerle yüzleşmek. Ölüm doğanın kanunu bunu biliyorum ama kaybetme korkusu onu bir daha gorememe korkusu beni yıpratıyor. Ama şunu farkettim dine yönelince, inanç ile bagdastirinca daha az canım yanıyor.
 
Ben babamı kaybettim 11 yaşındaydım Allah kimsenin başına vermesin. Ama hayatın gerçeği bu her canlı ölümü tadacaktir. Bi evladım var Allah acısını göstermesin.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…