Merhaba. İstanbul'da yaşıyordum, iki sene öncesine kadar. Kendime göre bir arkadaş çevrem vardı. Birbirini kollayan, koruyan, sıkı-fıkı bir arkadaş grubu olmasa da yetiyorlardı bana; düşünmüyordum yalnız olduğumu.
Daha sonra bu lanet şehre taşındık. Hiç istemediğim halde mecbur bırakıldım, hiçbir şekilde fikrim sorulmadı.
Ben zaten içine kapanık olmakla beraber çok da seçiciyimdir. Taşınmanın ruh halime yaptığı eziyetle beraber bu özelliklerim de artınca yapayalnız kaldım. Bir arkadaş ediniyorum, arayıp sormuyor bile.
Nerede hata yapıyorum, anlayamıyorum bir türlü. Arkadaş olduğum insanı her zaman dinlerim, yardımcı olurum, dara düşeceğimi bilsem de yanında olurum... Anlayacağınız asla vefasızlığım yoktur.
Biliyorum, seçicilik ve içine kapanıklık yalnız kalmamda etken. Ama bundan vazgeçemem, doğamda var. Bulduğum arkadaşlarım da gidiyor hayatımdan bir bir... Sorun nerde, çözemiyorum.. Çözemiyorum ...