yalnızlık

Sıkıldım artik. Sıkıldım bu bombosluktan yalnizliktan. Sinav doneminde oldugum icin icimde olan sıkınti gittikce buyuyor. Oylesine yasiyorum sanki. Arkadaslarim var sayisiz ailem var maddi durumumuz gayet iyi. Sinavlarda orta halli bi basarim var ama cok mutsuzum. Her gun okula dersaneye bir yerlere gidiyorum her gun deli gibi guluyorum ama guldukce sanki icime icime agliyorum. Zaten kimse farketmesin, gozlerim kizarmasin diye gercekten aglayamiyorumda. Yapayalnizim, cok yakinim arkadasim dostum dedigim insanlar olsada canimi verecegim ailem olsada yine de yapayalnizim. Aslinda hep yalnizdim ama bu sene her sey ust uste geldi. Arada bir calisiyorum universite sinavina girecegim. Amacsizca, olmak istedigim hicbir sey yok. Boyle asiri mutsuzlugumun zirve yaptigi zamanlarda kotu durumdaki insanlari dusunup halime sukretmeliyim diyorum. Sonrada ben hayatin bu haline katlanamazken onlar nasil katlanabiliyor onlara hayret ediyorum. Buraya neden yazdim bunlari bilmiyorum. Belkide birilerinin de benim gibi hissettigini bilmek istiyorum, bu duygulari yalnizca ben mi yasiyorum diye merak ediyorum. Eger sizde boyle hissediyorsaniz kimi zaman, buraya yazin lutfen. Sizin sikintinizin oldugunu bilmek beni mutlu etmez ama en azindan yalniz hissetmemi azaltir belki size de faydali olur. Telefondan yazdigim icin yazima dikkat etmedim kusura bakmayin. Sizin moralinizi duzelten yada size iyi gelen kitap, sarki gibi seyler varsa yazarsaniz sevinirim.

Herkes farklı şeyle sınanıyor hayatta, tutup da sana hiçbir derdin yok bela mı arıyorsun diyemem çünkü durduk yere gelen bir iç sıkıntısı bile imtihandır bilirim :)

Bu tür konulara manevî açıdan yaklaşıyorum ben hep. Hiçbir şey beni tatmin etmediğinde "kalpler ancak Allah'ı anmakla huzur bulur" ayeti geliyor aklıma.