- 26 Kasım 2015
- 1.916
- 548
- 123
Kendimi anlamaya çalışıyorum tam bir yıldır. Tamam ilk patlamam psikolojik bir çöküştü yıllardır içen ve bizi kıt kaanaat gecindiren babanın verdiği stresin patlaması... Sürekli bu dertlerden kendine hiç birşey düşünmemiş aşktan kaçmış bir kızın patlamasıydı.. Ama ben hala düzelmedim tam olarak. Aksine gün geçtikçe hayat zorlaştı , hayal etmez oldum. Umut etmez hale geldim. Arkadaşlarımın gercek yüzlerini gördüm kopuşları yaşadım daha bugün birini daha sildim attım.. Herkes ne kadar vefasızmış meğer. Çok dostum var sanıyormusum da hepsi sahteymiş meğer. Şuan birtane var sadece o da en yakınımda olan onu da kaybetsem ne yapacaım bilmiyorum.. Ailem var şükür ama herkes kendi derdinde. O kadar yalnız hhissediyorum ki bazen içime sinen bir erkek de cıkmıyor ki karsıma sarıp sarmalasın .. Ki zaten ona mı güvenip bağlayacagım umutlarımı en son o patlama öncesi bağladığım hayaller ne oldu ki sanki ? hepsi birer yalan olmadı mı ? ben dipleri görüp hastanelere tasınmadım mı .. ne travmalar koptu içimde. Şimdi üniversite mezunuym. Şükür okulu bitirdim. Bir işe girdim o da sorunlu cıktı düzgün günün maaş alamadıgım üçkağıtcı bir patronlayım ama sabrediyorum her ne kadar beni hayallerimden uzaklastırsada bütün bu olumsuzluklar cırpınıyorum devamlı. Ölmek istemedim hiç inşallah da istemem hiçbir zaman. Ben sadece mutluluğu öğrenmek istiyorum. Şu içimdeki isteksizliği, negatifliği yenmek istiyorum. İnsanların beni üzmesine vefasızlığına karşı direncli olmak istiyorum. Nasıl yapacagım bilmiyorum ama bunları yapmak zorundayım yaşamak için. Neden bu kadar vefasızlar neden sadece kendi dertlerini anlatmak istiyorlar ve neden kötü günümde uğrasmak istemiyolar. Kötü günümde yoklarsa iyi günümü hakkediyorlar mı ? Sürekli aönüp dolasıp aynı yere döndüğüm bir girdapta bocalayıp duruyor gibiyim.