Bence her kadın esas gelişimini anne olunca tamamlıyor, cok cok uzun ve mutlulukla sürmesi temenni edilen bir süreç... Korkman , endişelenmen, hatta ardı arkası kesilmeyen panikler yaşamamız cok normal. Bence anneliğe evet demek, dünyanın geri kalan tüm sıfatlarını ardında bırakmak demek. Bence hepimize olan bir durum bu...
Beni ilk olarak bu süreç korkutuyor, nasıl bir anne olurum? Yetebilirmiyim evladıma? Her koşulda onun yanında olabilir onu destekleyebilirmiyim? Yanlış tercihlerde yada hatalarına annemin bana olduğu kadar destekleyici olabilirmiyim? Karnımda nasıl taşırım? Cevabını bilmediğim, hic tecrube etmedigim binlerce soru var kafamda, Ornegin fena halde bir sigara aşığıyım ama bu süreçde ve devamından bundan nasıl vazgeçerim inanın bilmiyorum..., her hastalandığımda ilacı daha kotu konuma gelmeden alıyorum, onümde uzun bir surec var ve dusunuyorum agrımda, sızımda ilac almamayı ve dayanmayı nasıl başarabilceğim? gibi...Yada sadece hamilelik sürecinde ne yersek yiyelim yada ne yaparsak yapalım, bir annenin bebeğinin oluşabilecek riskli durumlaradan alıkoyma sanşı yok... korkutucu geliyor kulağa...
kontrol edebileceğimiz, yada yönlendirebileceğimiz bir sey değil bu malesef...
Yinede annelik herseye deger bir sey, hani anne olunca derler ya büyüklerimiz, ben olmadan önce anladım sanırım bunu, 10 yıl önce bir normal doguma şahit olmustum, gözlerime oturan kan ve ayaklarımın uyusması günlerce geçmemişti, ama o günden sonra kendi annemle hic tartışmadım, hic bağrımadım. Coktan hak etmiş olduğu davranışı artık layıkıyla görüyor benim dünya güzelim...
Allah hepimize hayırlı annelikler ve sağlıklı bebekler nasip etsin...