Benim de çocuklarımın arasında 2,5 yaş var. Kızım tam 2 yaş sendromunu yaşarken geldi kardeşi. Bizim de çok zorlandığımız oluyor. Büyük çocuğunuzu gündüzleri annenize göndermeseniz diye bir tavsiyede bulunmak istiyorum size. Çünkü o zaman çocuklar daha da çok hırçınlaşıyor ve kendilerini kovulmuş gibi hissediyorlar. Ben çalıştığım için kızımı kardeşinden haberi yokken kreşe başlattım. O okula gitmesi gerektiği için gittini biliyor. Ama buna rağmen bizim de çok fazla sorunlarımız oluyor. Ben kızımın kıskançlığını doya doya yaşamasına izin verdim. Bebekler çok elastik dedi bizim doktorumuz izin vermeye çalışın dedi çok hırpaladığını anlattığımda. Saedece nefes almasını engellemesine çalışıyorum. İlgilisini başka yönlere çekmeye çalışıyorum ama ne kadar başarlı olabiliyorum. Size şunu söyleyebilirim birkaç ay daha zorlanacaksınız sonra yavaş yavaş alışmaya ve kabullenmeye başlayacaktır.. Şimdi kızım kardeşinin altını bağlıyor giydiriyor onun görmediği anda ben tekrar açıp bağlayıp düzeltiyorum. Lütfen kardeşine bakar mısın benim işim var biraz diyorum ama mutlaka gözucumla bakıyorum naptıklarına. Çok keyif alıyor bu tür küçük sorumluluklardan. Ha unutmadan. Bir de asla ona sen büyüdün abla oldun demiyorum, Sen de çok küçücüksün diyorum Sen de kardeşin kadarken böyle böyle yapıyordun diye taklitlerle güldürmeye çalışıyorum. Sen benim hâlâ bebeğimsin diyorum.
Eskisi kadar hırçınlığı kalmasa da devam ediyor. Bu olması gereken bir süreç ve hep kendime dediğim şey GEÇECEK. Allah çocuklarınıza uzun ömür ve size de sabır versin