Yaşamak bile istemiyorum

Hayatımdaki herkes sanki beni üzmek için var.Ailemden nefret edyorum onları sevemiyorum.Annemle her gün kavga ediyoruz.Beni sürekli tehdit ediyor.Sürekli verdiklerinden bahsediyor.Yemeğimi erken bile ben koydum önüne diyor.Televizyon izlerken gelip kanalı değiştiriyor ben verdim bunu ben aldım diyor.Artık dayanamıyorum.Gitmek istiyorum ama gidecek bir yerimde yok.Bu evde sıkışıp kaldım sanki.Ailem sürekli kilolarımdan bahsediyor.66 kiloyum.17 yaşındayım.Bunu sürekli yüzüme vuruyorlar.Benim ne kadar çirkin olduğumdan diğer kızlarında ne kadar güzel olduğundan bahsediyorlar.Üzülmüyor gibi yapıyorum ama gerçekten üzülüyorum.Arkadaşlarımda çok dalga geçiyor.Bazen hayaller kuruyorum odama kapanıp.Kendimi başka hayal ediyorum.Başka insanların hayatlarına bakıp kendimi onlarmış gibi hayal ediyorum.Ama artık dışardan bakmak istemiyorum.Benimde bir hayatım olsun istiyorum.Başkalarının hayatını değil kendi hayatımı yaşamak istiyorum.Ama kendime hiç güvenim kalamadı.Sivilcelerimle,kilolarımla,berbat notlarımla sanki benim hiçbirşeye hakkım yokuş gibi hissediyorum.Tek bir güzel yanım yok.Hayatımda tek bir güzel şey yok.Artık yaşamak bile istemiyorum.Çünkü nefes alıp vermemin bir anlamı bile yok.Hayat çok güzel ama ben onu yaşayamadıktan sonra ne anlamı varki.Sadece birilerine anlatmak içimi dökmek istedim.Boşlukta gibiyim.Bu histen kurtulmanın bir yolunu bilen varsa lütfen söylesin.

güzelim seni çok iyi anlıyorum o yaştayken herşey çok kötü gibi geliyor ama düzelecek merak etme
kilonu da verirsin sivilcelerin de geçer bi sevgilin bile olur umudunu hayallerini yitirme
daha 17 yaşındasın hayata yeni başlıyorsun daha :)

ben 22 yaşındayım, şimdi 17 yaşıma dönmeyi okadar çok isterdim ki, çünkü o zamanlar hayallerim vardı gecelerimi süsleyen, kendime güvenim vardı, gelecekte her şeyin düzeleceğine dair umudum vardı. yine de buna şükür
hayat bir kutu çikolata gibidir, içinden ne çıkacağını asla bilemezsin, sabırlı ol, güzel günler seni bekliyor, hayat olduğu gibi asla kalmıyor :)

bu yaşta böyle şeyler hissetmen normal tatlım ben de öyleydim her şey bana karşı gibi geliyordu:)
ailenden ne zamanki ayrılırsın o zaman herşeyin nasıl da değiştiğini görüceksin annen değil kanalı değiştirmek sana sevdiğin yemekleri yetiştirebilmek için kendini paralayacak.özlemek herşeyi değiştiriyor çok takma o yüzden değişeceğini bil yeter.notlarına gelince,bu senin elinde olan bişey.radikal kararlar al bence ve bir ucundan başla.öncelikle notlarını düzeltmeye başla.başardığını gördükçe daha da hırslanırsın.sonra üniversiteye gidersin ve aile meselesi de düzelir.kilolarından da kurtulabilirsin yeterki kararlı ol.sağlıklı beslen spor yap ve sonuçları takip et.bir kadın kendine baktıktan sonra çirkin olamaz.birşeyleri başardıkça kendine güvenin gelir.
biliyorum bunlar hep hayal gibi geliyor şimdi duyunca ama inan bana hepsi düzelebilir şeyler.sen bir ucundan başlamazsan kimse senin için bunları düzeltmeye kalkmaz.

17 yas sendromu. Annenin yaptiklari normal degil ama 27 oldugunda anneni bile aratacak insanlar cikmis olacak karsina. Kotuye odaklanma. Sivilcelerin icin doktora git, kilolarin icin spor yap.66 kg 17 yasinda hic birsey degil. Bir ayda verirsin cunku metabolizman cok hizlidir. Sonrasini da ileride dusunursun.

Mesaj tekrarı
................

annenleri yanlış anlama dönemindesin..bu yaşlarda büyükler göz kırpsa kafa attı olarak görülür..yanlış anlama sakın bu sadece sana olan bir durum değil,seni suçlamıyorum asla,çünkü hemen hemen hepimizin o dönemleri o durumları yaşadığı zamanlar.hormonlarının hızlı ve deli anları..
buarada yazıların bana Petek dinçöz'ü hatırlattı.lise zamnalarında kiloları,sivilceleri yüzünden herkesin dalga geçmesiylle hayata küstüğünü anlatmıştı.ama şimdi bak nasıl ve ne durumda..sadece sabret..başkasının itelemesi,laf söylemesiyle değil kendin için yap..kilolarınıı vermek senin elinde,senin iradende..kilolarını vermeye başladığın zaman zaten sivilcelerinden de kurtulmuş olacaksın..iyi bir üniversiteye girmek için derslerine sıkı sarıl,hayata ayak uydurmak zorunda kalan sen olma bırak hayat sana ayak uydursun..kendine hedefler belirle..
sen istemedikten sonra,çaba sarfettiğin sürece hiçbirşey kötü gitmez.buraya yazmaya başlayarak aslında birşeyleri başarmak için yola çıkmışsın demektir.sakın pes etme,sen güçlü bir birey olacaksın...başarılarını takip etmek isteriz ve ailenle birlikte seni alkışlayacağımız günleri sabırszlıkla bekliyoruz..

cindrellla .!.:

Hayatımdaki herkes sanki beni üzmek için var.Ailemden nefret edyorum onları sevemiyorum.Annemle her gün kavga ediyoruz.Beni sürekli tehdit ediyor.Sürekli verdiklerinden bahsediyor.Yemeğimi erken bile ben koydum önüne diyor.Televizyon izlerken gelip kanalı değiştiriyor ben verdim bunu ben aldım diyor.Artık dayanamıyorum.Gitmek istiyorum ama gidecek bir yerimde yok.Bu evde sıkışıp kaldım sanki.Ailem sürekli kilolarımdan bahsediyor.66 kiloyum.17 yaşındayım.Bunu sürekli yüzüme vuruyorlar.Benim ne kadar çirkin olduğumdan diğer kızlarında ne kadar güzel olduğundan bahsediyorlar.Üzülmüyor gibi yapıyorum ama gerçekten üzülüyorum.Arkadaşlarımda çok dalga geçiyor.Bazen hayaller kuruyorum odama kapanıp.Kendimi başka hayal ediyorum.Başka insanların hayatlarına bakıp kendimi onlarmış gibi hayal ediyorum.Ama artık dışardan bakmak istemiyorum.Benimde bir hayatım olsun istiyorum.Başkalarının hayatını değil kendi hayatımı yaşamak istiyorum.Ama kendime hiç güvenim kalamadı.Sivilcelerimle,kilolarımla,berbat notlarımla sanki benim hiçbirşeye hakkım yokuş gibi hissediyorum.Tek bir güzel yanım yok.Hayatımda tek bir güzel şey yok.Artık yaşamak bile istemiyorum.Çünkü nefes alıp vermemin bir anlamı bile yok.Hayat çok güzel ama ben onu yaşayamadıktan sonra ne anlamı varki.Sadece birilerine anlatmak içimi dökmek istedim.Boşlukta gibiyim.Bu histen kurtulmanın bir yolunu bilen varsa lütfen söylesin.

Genişletmek için tıkla...

oyyy canım benim kıyamam ben sana ya.. Tıpa tıp aynı şeyler olmasa da bende senin yaşlarındayken çok zor ve gerçketen çok sıkıcı şeyler yaşadım ve halada devam etsede genede insan yaşamaya savaşmaya devam ediyo.. Çünkü yapıcak bişiy yok.Eninde sonunda yaşayacak olan biziz. Bu yüzden kaliteli bi hayat için savaşmak zorundayız. Zrunda olduğumu düşündüm. Tab çok yıprandım çünkü ailevi problemlerım hiç bitmedi bittiysede yenileri eklendi ve ekleniyoda... Bu yüzden seni çok iyi anlarım tabı burdakı ablalrında..Bundan şüphem yok.. Tek başına mücadele vermen zor olur. Bi yerde azim biter zaten bazen öyle noktaya gelırsın kı yaşama sevıncını biraz yaşama şevkin isteğin bile olmaz. En kötü sıkıcı sorundur ailevi sorunlar normalde aileler destek çıkar ama bazen en büyük sorun onlar olur...


Dertler paylaştıkça azalır Ama biraz güçlü olman lazım diğer arkadaşın dediği gibi 60 kilo fazla değil ki şimdiden başlarsan halledilemeyeck bi sorun değil bu. Ayrıca büyüme gelişme çağındasın bende senın zamanında o civarlardaydım ama şimdi eski halime döndüm sivilce konusundan bahsetmişsin oda aynı şekilde bu dönemde olmasıı normal bazılarında sonradan geçiyo ayrıca bunun için kremler kürler var. Benım bi arakadaşım vardı 90 kiloydu düşün 90! 1.5 ayda 15 kilo verdi.. Söylediğim gibi yanlız kendini asla yalnız hissetme dertleşmek istersen herzaman seni seven ablalrın var Özelimse herzaman sana açık

Çok öpüyorum seni canım.. Herşey gönlünce olsun