- 6 Nisan 2018
- 8
- 3
- 35
- Konu Sahibi sevdee6144
- #1
Merhabalar, uzun süredir burayı takip ediyorum. Bugün yine aşağıda yaşadığım sorun ile ilgili üzücü bir durum yaşayınca buraya yazmak ve sizlerden çözüm önerisi almak istiyorum.
Ben de sanırım yıllardır teşhisini kendi koyduğum bağımlı kişilik bozukluğu var. Yaşadığım durumları anlatırsam daha iyi anlayacak okuyanlar. Genel olarak pozitif, gayet güler yüzlü, ufak şeylerle mutlu olan, sosyal bir insanım. Etrafımda gayet sevilen, sayılan biriyim. Şu an anlatacağım sorunum dışında ne kimseyle ne de kendimle herhandi bir problemim yok. Fakat şöyle bir problemim var, en son yaşadığım durumdan örnek verecek olursam, kendimden 13 yaş büyük, aklı başında, insan olarak iyi, mesleği de iyi biriyle tanıştım, 3 ay kadar görüştük. Sonrasında bazı problemler yaşadık, ailem de yaş itibariyle istemiyordu, hem de maddi anlamda da bir problem yaşadık, ben de hissettiğim şeyin aşk-sevgi olup olmadığından emin olamadığım için tartıştığımız bir anda bitirdim ilişkiyi. işte benim asıl sorunum burda başlıyor. Bu insanla ilerisinin olamayacağını, sevgimden emin olamadığım ve ailemde istemediği için bitirdim değil mi? Mantıklı olan artık hayatıma bakmak değil mi? Fakat benim için işler hiçte öyle olmuyor. Ben bitirdikten sonra bir kaç gün ses yoksa kendimi durduramıyorum, mesajlar atmaya başlıyorum. Bitiren benim, tekrar barışmak isteyen benim. Sırf barışayım diye aramalar, mesajlar v.s. Karşıdaki insanı rahatsız edecek boyutta nerdeyse .Dışarıdan bakan insan karşımdaki insanı çok seviyorum diye bunları yaptığımı düşünür fakat bendeki durum ne yazık ki bu değil. Ne yazık ki diyorum çünkü gerçekten sevip de bunları yapsaydım aşkım için herşeyi yaptım, mücadele ettim derdim. Fakat bendeki, karşındaki insana karşı kendini bile bile küçük duruma düşürmek.
Bugünde eskilerden biriyle ilgili aynı problemi yaşadım ve maalesef kafam karmakarışık. Bu anlatacağım kişi de daha önce benimle çok ciddi düşünüp, çok sevdiğini dşündüğüm biri fakat mantık olarak kesinlikle uyuşmuyoruz. Çok kez bitirdim fakat çok kez o beni ikna etti ve tekrardan başladık (o tekrar barışmak için mesaj atmasaydı belki de ben yine krizlere girip mesaj atabilirdim) ve sonunda kesin bir karar verip onun da kendimin de zamanını boşa harcamamak için bitirdim. (onun bana ulaşma çabaları devam etti ama ben reddettim görüşmedik hiç fakat kırmadan dökmeden ayrıldık)
Bana kızgın, kırgın olmadığını bildiğim için geçenlerde bir konu ile ilgili soru sormak için mesaj attım, rehberinde ekli değildim sanırım ekleyince profil fotosu çıktı, bir kızla foto vardı. Ben mesaj atınca umutlandı sanırım hemen resmi kaldırdı. Niye kız arkadaşınla fotonu kaldırdın dediğimde sürekli yalanlar zırvaladı. Kız arkadaşım da olsa senin için ayrılırım v.s. dedi, tekrar barışmak eskisi gibi olalım istiyor. Yine sorunum şu, Ben bu kişiyi istemiyorum, çok net bu fakat kız arkadaşıyla fotosunu görünce tuhaf hissettim kendimi, değerli mi oldu gözümde anlamadım. Kız arkadaşı var ya da yok, kesinlikle istemiyorum onu ama yine sürekli mesaj atma istekleri, sürekli acabalar kafamda dolanıp duruyor. Bu düşüncelerden dolayı kendimden nefret ediyorum.
Yaşadığım iki durumu anlattım fakat yaşadığım sorunu anlayabilmeniz için bu ikisini anlattım, yine buna benzer çok durum yaşadım. İlk anlattığım kişiden sonra psikoloğa gitmeyi düşündüm fakat "tamam bu kez yenicem bu durumu, bu kez kendimi rezil etmeyeceğim, son şans ver kendine, sen yapabilirsin sevde" dedim ama yok olmadı yine kendime yenik düştüm. Etrafımdaki insanlara bakıyorum, evet sevdiği adamın peşinden koşan, mücadele eden arkadaşlarım var ama benim durumum böyle değil ki. Bi hırs yapıp kendimi rezil ediyorum sonra da günlerce, haftalarca herşeyden el etek çekip kendimden nefret ediyorum ve kendime saygımı, güvenimi yitiriyorum.
Psikoloğa gitsem diyorum sonra ben kendime engel olamadıktan sonra psikolog ne yapabilir diyip vazgeçiyorum her seferinde. Herkes bedenen, fiziken bir hastalık yaşar ben ruhen yıpranmış, çökmüş, klendimden nefret etmiş durumdayım. Bu durumu bilen bir kaç sevdiğim insan var, akıl veriyorlar fakat onlar da şaşkın bu duruma.
Lütfen kız arkadaşı olan biriyle niye görüşüyorsun, yanlış yapıyorsun v.s. gibi akıl verir gibi yorum yapmayın. Bunun yanlış olduğunu biliyorum ki zaten adam bariz yalan söylüyor ki söylemese de istremiyorum onu ama yine bu hırslarıma kurban olup bir yanlışa sürüklenmek istemiyorum. Kendime saygım, çizgilerim olsun istiyorum
(
Ben de sanırım yıllardır teşhisini kendi koyduğum bağımlı kişilik bozukluğu var. Yaşadığım durumları anlatırsam daha iyi anlayacak okuyanlar. Genel olarak pozitif, gayet güler yüzlü, ufak şeylerle mutlu olan, sosyal bir insanım. Etrafımda gayet sevilen, sayılan biriyim. Şu an anlatacağım sorunum dışında ne kimseyle ne de kendimle herhandi bir problemim yok. Fakat şöyle bir problemim var, en son yaşadığım durumdan örnek verecek olursam, kendimden 13 yaş büyük, aklı başında, insan olarak iyi, mesleği de iyi biriyle tanıştım, 3 ay kadar görüştük. Sonrasında bazı problemler yaşadık, ailem de yaş itibariyle istemiyordu, hem de maddi anlamda da bir problem yaşadık, ben de hissettiğim şeyin aşk-sevgi olup olmadığından emin olamadığım için tartıştığımız bir anda bitirdim ilişkiyi. işte benim asıl sorunum burda başlıyor. Bu insanla ilerisinin olamayacağını, sevgimden emin olamadığım ve ailemde istemediği için bitirdim değil mi? Mantıklı olan artık hayatıma bakmak değil mi? Fakat benim için işler hiçte öyle olmuyor. Ben bitirdikten sonra bir kaç gün ses yoksa kendimi durduramıyorum, mesajlar atmaya başlıyorum. Bitiren benim, tekrar barışmak isteyen benim. Sırf barışayım diye aramalar, mesajlar v.s. Karşıdaki insanı rahatsız edecek boyutta nerdeyse .Dışarıdan bakan insan karşımdaki insanı çok seviyorum diye bunları yaptığımı düşünür fakat bendeki durum ne yazık ki bu değil. Ne yazık ki diyorum çünkü gerçekten sevip de bunları yapsaydım aşkım için herşeyi yaptım, mücadele ettim derdim. Fakat bendeki, karşındaki insana karşı kendini bile bile küçük duruma düşürmek.
Bugünde eskilerden biriyle ilgili aynı problemi yaşadım ve maalesef kafam karmakarışık. Bu anlatacağım kişi de daha önce benimle çok ciddi düşünüp, çok sevdiğini dşündüğüm biri fakat mantık olarak kesinlikle uyuşmuyoruz. Çok kez bitirdim fakat çok kez o beni ikna etti ve tekrardan başladık (o tekrar barışmak için mesaj atmasaydı belki de ben yine krizlere girip mesaj atabilirdim) ve sonunda kesin bir karar verip onun da kendimin de zamanını boşa harcamamak için bitirdim. (onun bana ulaşma çabaları devam etti ama ben reddettim görüşmedik hiç fakat kırmadan dökmeden ayrıldık)
Bana kızgın, kırgın olmadığını bildiğim için geçenlerde bir konu ile ilgili soru sormak için mesaj attım, rehberinde ekli değildim sanırım ekleyince profil fotosu çıktı, bir kızla foto vardı. Ben mesaj atınca umutlandı sanırım hemen resmi kaldırdı. Niye kız arkadaşınla fotonu kaldırdın dediğimde sürekli yalanlar zırvaladı. Kız arkadaşım da olsa senin için ayrılırım v.s. dedi, tekrar barışmak eskisi gibi olalım istiyor. Yine sorunum şu, Ben bu kişiyi istemiyorum, çok net bu fakat kız arkadaşıyla fotosunu görünce tuhaf hissettim kendimi, değerli mi oldu gözümde anlamadım. Kız arkadaşı var ya da yok, kesinlikle istemiyorum onu ama yine sürekli mesaj atma istekleri, sürekli acabalar kafamda dolanıp duruyor. Bu düşüncelerden dolayı kendimden nefret ediyorum.
Yaşadığım iki durumu anlattım fakat yaşadığım sorunu anlayabilmeniz için bu ikisini anlattım, yine buna benzer çok durum yaşadım. İlk anlattığım kişiden sonra psikoloğa gitmeyi düşündüm fakat "tamam bu kez yenicem bu durumu, bu kez kendimi rezil etmeyeceğim, son şans ver kendine, sen yapabilirsin sevde" dedim ama yok olmadı yine kendime yenik düştüm. Etrafımdaki insanlara bakıyorum, evet sevdiği adamın peşinden koşan, mücadele eden arkadaşlarım var ama benim durumum böyle değil ki. Bi hırs yapıp kendimi rezil ediyorum sonra da günlerce, haftalarca herşeyden el etek çekip kendimden nefret ediyorum ve kendime saygımı, güvenimi yitiriyorum.
Psikoloğa gitsem diyorum sonra ben kendime engel olamadıktan sonra psikolog ne yapabilir diyip vazgeçiyorum her seferinde. Herkes bedenen, fiziken bir hastalık yaşar ben ruhen yıpranmış, çökmüş, klendimden nefret etmiş durumdayım. Bu durumu bilen bir kaç sevdiğim insan var, akıl veriyorlar fakat onlar da şaşkın bu duruma.
Lütfen kız arkadaşı olan biriyle niye görüşüyorsun, yanlış yapıyorsun v.s. gibi akıl verir gibi yorum yapmayın. Bunun yanlış olduğunu biliyorum ki zaten adam bariz yalan söylüyor ki söylemese de istremiyorum onu ama yine bu hırslarıma kurban olup bir yanlışa sürüklenmek istemiyorum. Kendime saygım, çizgilerim olsun istiyorum
(
