mrb arkadaşlar, eşimle kronikleşmiş bir sorunum var: ailemle görüşmemesi ve
lafta sadece ailemle görüşmüyor ama işin aslı öyle değil kimseyle görüşmeye sıcak bakmıyor bir arkadaşımı çağırsam suratı düşüyor,gelen misafire ne zaman pot kırar diye misafir çağırmaktan bile çekinir oldum.hatta istemiyorum zaten size gelmek istiyoruz diye talep eden de yok artık....
ama en önemli sorunum ailemle görüşmeyi kesinlikle reddetmesi ona göre davasında sonuna kadar haklı. ailemde hata.o yaklaşmaya çalışsa da olmuyor yine kırıyorlar.
bunu sorun ettiğimde bana kızıyor başkaları için birbirimizi kırmayalım lütfen diyor.onun için eşi önemli sadece.eşiyle vakit geçirsin bayan da dibinden ayrılmasın sadece onla yetinmeyi bilsin.bi eşte olması gereken sorumlulukların çoğuna sahip eş olarak görüyor kendisini.(öyle de sayılır) ve mutlu olmadığım için beni suçluyor.benim mutlu olmayı bilmediğimi söylüyor boşansak bile mutlu olamayacağımı söylüyor.ve bunu ben istediğim için gönlünün rahat olacağını ekliyor.
bir bayan için boşanma zor zaten iyice gözümü korkutuyor.boşanmayı ağzıma aldığım için öfkeli ama asla asla ödün vermiyor.
böyle mutlu olmaya çalıştım aama bi yerden patlak verdi. ben ne zaman bi başkasıyla azıcık mutlu olsam tartışma yaşadık abuk sabuk nedenlerle. gittiğime pişman oldum.
eşim ise aileleri bahane etme diyor.sen sosyal ol diyor.sosyal olmadığın için böylesin hayatın çok monoton diyor. haklı belki.
devam etsek de asla ailenin yüzünü görmek istemiyorum diyor.kardeşimin düğününe de gelmeyecek misin diyorum.cevap vermiyor.
sonra da diyecek ki ben sana geleceğim demedim ki..
bir de neymiş efendim bende onla gitmiyormuşı-um. bu ailesinin doldurması biraz.onlara gitmediğim için olmadı boşan demişler eşime. yani hatayı hep bana kesiyorlar oysaki ben sadece anne ve babasına gitmiyorum. buna rağmen yine de evime geldiler kaç kere.ama ben ailemi misafir edemedim gelseler de eşim yüzlderine bakmadığı için rezil oldum utandım evliliğimden...
işte kızlar bu şekilde mutlu olmak mümkün mü gerçekten? Çocuk istemedim bu zamana kadar.ama yaş ilerliyor .çevrem zamanla düzelir diyip cesaret veriyorlar.bense bu sonunun içimde yara olduğunu bile bile,tekrardan önüme geleceğini bile bile eşim bana karşı iyi, seviyorum diye devam etmeli miyim sizce?
çocuk sahibi olup mutlu olmayı denemeli miyim sizce? olmasa bile elimde avunacağım çocuğum olmaz mı?
üffff psikolojim iyi değil aile dışındaki negatiflik o kadar yoğun ki bu negatiflik psikolojimi bozuyor. ve ben bi an öncee doğru bir çözüm bulmak istiyorum...
lafta sadece ailemle görüşmüyor ama işin aslı öyle değil kimseyle görüşmeye sıcak bakmıyor bir arkadaşımı çağırsam suratı düşüyor,gelen misafire ne zaman pot kırar diye misafir çağırmaktan bile çekinir oldum.hatta istemiyorum zaten size gelmek istiyoruz diye talep eden de yok artık....
ama en önemli sorunum ailemle görüşmeyi kesinlikle reddetmesi ona göre davasında sonuna kadar haklı. ailemde hata.o yaklaşmaya çalışsa da olmuyor yine kırıyorlar.
bunu sorun ettiğimde bana kızıyor başkaları için birbirimizi kırmayalım lütfen diyor.onun için eşi önemli sadece.eşiyle vakit geçirsin bayan da dibinden ayrılmasın sadece onla yetinmeyi bilsin.bi eşte olması gereken sorumlulukların çoğuna sahip eş olarak görüyor kendisini.(öyle de sayılır) ve mutlu olmadığım için beni suçluyor.benim mutlu olmayı bilmediğimi söylüyor boşansak bile mutlu olamayacağımı söylüyor.ve bunu ben istediğim için gönlünün rahat olacağını ekliyor.
bir bayan için boşanma zor zaten iyice gözümü korkutuyor.boşanmayı ağzıma aldığım için öfkeli ama asla asla ödün vermiyor.
böyle mutlu olmaya çalıştım aama bi yerden patlak verdi. ben ne zaman bi başkasıyla azıcık mutlu olsam tartışma yaşadık abuk sabuk nedenlerle. gittiğime pişman oldum.
eşim ise aileleri bahane etme diyor.sen sosyal ol diyor.sosyal olmadığın için böylesin hayatın çok monoton diyor. haklı belki.
devam etsek de asla ailenin yüzünü görmek istemiyorum diyor.kardeşimin düğününe de gelmeyecek misin diyorum.cevap vermiyor.
sonra da diyecek ki ben sana geleceğim demedim ki..
bir de neymiş efendim bende onla gitmiyormuşı-um. bu ailesinin doldurması biraz.onlara gitmediğim için olmadı boşan demişler eşime. yani hatayı hep bana kesiyorlar oysaki ben sadece anne ve babasına gitmiyorum. buna rağmen yine de evime geldiler kaç kere.ama ben ailemi misafir edemedim gelseler de eşim yüzlderine bakmadığı için rezil oldum utandım evliliğimden...
işte kızlar bu şekilde mutlu olmak mümkün mü gerçekten? Çocuk istemedim bu zamana kadar.ama yaş ilerliyor .çevrem zamanla düzelir diyip cesaret veriyorlar.bense bu sonunun içimde yara olduğunu bile bile,tekrardan önüme geleceğini bile bile eşim bana karşı iyi, seviyorum diye devam etmeli miyim sizce?
çocuk sahibi olup mutlu olmayı denemeli miyim sizce? olmasa bile elimde avunacağım çocuğum olmaz mı?
üffff psikolojim iyi değil aile dışındaki negatiflik o kadar yoğun ki bu negatiflik psikolojimi bozuyor. ve ben bi an öncee doğru bir çözüm bulmak istiyorum...