çok bunaldım artık ya 6 yıllık bir ilişki ve sırf sorumluluk almak bir evi idare etmek bir adamla yaşamak idare anlamında çok zor geliyordu ve bu yüzden evlenmem derken evlendim üstüne üstlük bir de hemen hamile kaldım.. ilk öğrendiğimde o kadar ağladım istemiyorum dedim ki kimse mutlu olamadı hamile olmama benim halimi görünce..
zaman geçti düşük tehlikem oldu o an anladım ki bebeğim parçam olmuş kaybetme korkusu sarmış beni.. onu düşünüp onun için yaşamaya başladım.
hamilelikten de kaynaklanan aşırı hassasiyet yüzünden eşimle tartışmalar ağlama krizleri vs vs aldı başını gitti..
doğum oldu mucizemii gördüğüm an şükrettim. benim de bir bebeğim olmuştu :) o kadar tatlı şirin bir varlığın benim olma ihtimali aman Allahım diyordum hep.. ama eşimin yine umrunda değildik hastanede annem kaldı benimle doğum olduğu gün akşamı erken gönderdim eşimi ki yarın erkenden gelsin diye. o ise arkadaşı ile önce yemeğe gitmiş sonra bizde çay içmişler derken gecenin bir körü uyumuş ve sabah 11 gibi ben mesaj atmasam hala uyuyacaktı
gelip kendisini affettireceğine gelince yine uyukladı..
eve geldik yine aynı ben ağrılı bir şekilde oğlumu emzireyim diye uğraşırken sabah akşam uykularda.
tek başıma bakmakta zorlanınca anneme gittim 1 aylığına zaten o arada eşim de 10 günlüğüne iş için şehir dışında olacak dönüşte de beni alıp gelecektik.
geldik mutlu muyum hayır. hem de hiç. değişen hiç bir şey olmamış..
bugün ağrım var diye 1 saat bakar mısın dedim 40 dk baktı acıkmştır diye gittim emzirdim tatil gününde biraz bak da uyuyayım olmaz mı dedim hemen çıkıştı bende işe gidiyorum yoruluyorum bugün erken kalktım işte diye.
bunları hakedecek ne yaptım bilmiyorum bebeğime sütüm yetmicek diye üzülmeyeyim diyorum olmuyor
bıktım usandım artık yalnız bocalamaktan.
belki biraz daha büyüyünce değişir son konuşmamızda da biraz faydası oldu sanki.. şimdi sana ihtiyacı var sana bağımlı olduğundan elimden çok şey gelmiyor biraz daha büyüsün elimden geleni yapıcam falan dedi..
gerçi her kadın da bir olmuyor ya neysee