Zor zamanları nasıl atlattınız?

Bugüne kadar ‘zor zamanlar’ diye tabir edebileceğim çok şey yaşadım. İzi silinmese de bir şekilde kapandı çoğu belki gençlikten, o zamanlar aklın bi karış havada olmasından.
Ama insan belli bir yaştan sonra daha çok etkileniyor olanlardan.. yada bana öyle oluyor bilemiyorum.
Kendimi o kadar ortada kalmış ve yalnız hissediyorum ki..
İlişkim bitti.. Böyle söyleyince bana bile çok basit geliyor ama onca anı, hayaller, planlar, yaşanmışlıklar.. Hepsini unutup devam etmek zorunda kalıyorsun işte bu çok yaralıyor. Gücüm yokmuş gibi hissediyorum. 28 yaşındayım ama sanki her şey bitmiş. Bir insanı hayatının merkezine koymanın ve tüm planlarını ona göre yapmanın haklı pişmanlığını yaşıyorum. Yeni bir iş bulmak, yeni insanlar tanımak, unutmak, toparlanmak.. aklına geldiğinde içinin sızlamadığı o evreye geçmek tahminen ne zaman mümkün oluyor?
Siz nasıl atlattınız bu dönemleri?
Neler yaptınız kalbiniz kırıldığında?

Alısıyorsun diyecegım de klasik olacak.
Ama gercekten o ıc sıkılması mutsuzluk pısmanlık hepsine Alısıyorsun. Hemen Gecer diyemem.
Unutursun da diyemem, bes yasında yasadiklarimızı bile hatırlıyoruz hayatımıza giren kisiyi unutmamız mumkun degıl. Ama geciyor iste.

Is konusunda umarım gonlune göre olur. Is en önemlisi. Edınecegın cevre.

Acını yok sayma. Yalnız ve kimsesiz hissediyorsan otur uzul agla. Yok sayılan acı olmadık zamanda hortlaar cunku. Yasaya yasaya bitir.