- 4 Şubat 2024
- 15
- 23
- 18
Merhaba ablalarım, ablalığınıza ihtiyacım var. bu konuyu sizlere akıl danışmak için açtım. kısaca ailevi durumumdan bahsedeyim. ben evlilik dışı bir çocuğum. biyolojik babam annemi kredi kartına borçlandırıp başka bir kadın ile evlendi ve günümüzde 5 çocukları var. annem bekar bir anne olarak hem beni büyüttü hem borçları kapatmaya çalıştı. çok zorlandık. bunları ağlayarak yazıyorum. muhtarlıktan insanların verdiği kıyafetleri giydim. annem çok çabaladı. biyolojik babam hiç destek olmadı.
annem 10 kardeşle beraber bir gecekodundu içinde fakirlikle büyüdü. o kadar fakirlermiş, zor durumdalarmış ki annem çocukken yıllarca bitli gezmiş.sonra dedem onu lisede okuldan almış eline elektrik ve su faturalarını verip bunları öde demiş. evde 6 erkek var ama annem çalıştırılıyor. annem çalışmış, çok zeki ve çok güzel bir kadın. dedeme araba bile almış. abilerinden ve babasından yediği dayaklara rağmen. en son dayanamayıp evden kaçmış.
ben 10 yaşındayken üvey babam ve annem evlendiler. üvey babam çok zengin birisi. başka bir evliliğinden 3 çocuğu var. benim gerçek babam oymuş gibi davranıyorum ona. bana sahip çıktı.
ama büyüdüm. ve neticede onun öz kızı değildim. zaten annemin omuzlarına binmiş bir yüktüm. sürekli ben olmasam hayatının şimdi ne kadar güzel olacağından bahsederdi. psikolojik açıdan çok zorlanıyordu. bana sevgisini hissettirmedi. aramızda hiç anne kız ilişkisi olmadı. bana çok ağır hakaretler etti. hatta bir kere tvde tecavüz haberi görünce "masum kızlara bunları yapacağına senin gibi k*şarlara yapsalar keşke" dedi ve ben o zaman 14 yaşındaydım. insanların içinde hep rencide etti beni. bana babam beni bırakıp gittiği için "piçini (ben oluyorum) bırakıp gitti hayatını yaşıyor sana ben bakıyorum" diyordu. bana kapıcının çocuğunun beni parkta bir erkekle gördüğünü söylediğini söyledi. hışımla çocuğa gittim böyle bir şey yoktu çünkü ben parka falan gitmemiştim. çocuk kuran üstüne yemin etti böyle bir şey demediğine daha adımı bile bilmiyordu. annem yalan söylemişti ve üvey babamı her böyle doldurdu. bana sürekli k*şar, o*uspu türevi şeyler söylüyor. hiç erkek arkadaşım bile olmadı.
ben kitap okumayı çok severdim. annem bulaşık makinesini boşaltmadığım için ciltli, imzalı kitaplarımı paramparça etti. her kavga ettiğimizde ya makyaj malzemelerimi çöpe attı, ya da arkadaşlarımı benim telefonumdan arayıp kızımla görüşmeyeceksiniz falan dedi.arkadaşlarıma benim telefonumdan hakaret içerikli mesajlar atıyordu ve ben çok mahcup oluyordum. neden böyle yapıyorsun dediğimde sen bana iftira atıyorsun diyip beni dövdü.
ben sarışındım. platin saçlarım vardı. mangala gitmiştik ve anneme bir şeyi de sen yap dedim diye saçlarımı döve döve siyaha boyadı. o gün sabaha kadar ağladım
üvey babam bunların etkisinde bana ilk başta çok sevecen yaklaştı. ama ben ona belki de nankörlük yaptım. bana sürekli kapalı kıyafetler giymemi söylüyordu ve hiçbir şekilde bir erkekle diyaloğa bile girmemi yasaklamıştı. ben dediklerine uyuyordum ama hep tartışıyorduk. bir kere öz annen senin insan yerine bile koymuyor, gelip bana saldırıyorsun demişti
yıllar geçti. günümüze geldik. sürekli olarak bana evden istenmediğim vurgusu yapılıyor. annem bana sürekli sen üniversite kapılarında hizmetçi bile olamazsın, seni erkekler kullanıp atacak, senden bir numaralı ... olur falan diyordu. üvey babamda bana yeni bir ev 1+1 ev almayı düşündüklerini, kullanmadıkları mobilyalarla beni oraya kilitleyeceklerini, herkesin benden nefret ettiğini söyledi. üvey kardeşlerim var. onları seviyorum ama küçük oldukları için haliyle beni bazen bunlatıyorlar. annem onlara kızdığımda gelip beni dövüp "onların babasının parasını yiyorsun besleme düzgün davran" diyordu.
artık dayanamıyorum. annem dediğim gibi evden kaçmıştı. bana dedi ki "ben istenmediğim yerde durmadım, kaçtım. sen bir sığıntı besleme olduğun için hala bizim paramızı yiyorsun. korkak eziksin" tarzı şeyler söyledi. devamında "seni bir erkek karısı olarak s*kmek için bile almaz, bir ömür kucaklarda geziceksin" tarzı şeyler söyledi. kanım donuyor. bazen sanki şeytanla yüzyüzeymişim gibi hissediyorum. annemin bana böyle davranıyor olması çok canımı yakıyor, nefes alamıyorum.
üvey babamda son 1 yıldır bana çok kötü davranıyor ama o bana sahip çıktığı için onun yaptıklarını sineye çekiyorum. hakkıdır diyorum. artık dayanacak gücüm kalmadı. 2 ay sonra reşit oluyorum. üniversite sınavına haziranda gireceğim. sınav güzel geçsin ya da geçmesin evden kaçıp bulunduğum şehirden başka bir şehire yerleşmek istiyorum. şuan 10.000 lira biriktirdim. çok daha fazlasına ihtiyacım var gerekirse sokakta yatacağım ama bu eziyeti kendime daha fazla yaşatmayacağım. sokaklar tehlikeli, her türlü insanlar var demeyin. başka çarem yok. biyolojik babam olacak o adama da babalık davası açacağım. üniversiteyi tutturmak şu an ana hedefim. üniversiteyi tutturunca yurtta kalabilirim. sonra çalışırım, bir şekilde devamını getiririm. Siz, sıfırdan bir hayata başlayacak birine ne önerilerde bulunurdunuz lütfen yazın
annem 10 kardeşle beraber bir gecekodundu içinde fakirlikle büyüdü. o kadar fakirlermiş, zor durumdalarmış ki annem çocukken yıllarca bitli gezmiş.sonra dedem onu lisede okuldan almış eline elektrik ve su faturalarını verip bunları öde demiş. evde 6 erkek var ama annem çalıştırılıyor. annem çalışmış, çok zeki ve çok güzel bir kadın. dedeme araba bile almış. abilerinden ve babasından yediği dayaklara rağmen. en son dayanamayıp evden kaçmış.
ben 10 yaşındayken üvey babam ve annem evlendiler. üvey babam çok zengin birisi. başka bir evliliğinden 3 çocuğu var. benim gerçek babam oymuş gibi davranıyorum ona. bana sahip çıktı.
ama büyüdüm. ve neticede onun öz kızı değildim. zaten annemin omuzlarına binmiş bir yüktüm. sürekli ben olmasam hayatının şimdi ne kadar güzel olacağından bahsederdi. psikolojik açıdan çok zorlanıyordu. bana sevgisini hissettirmedi. aramızda hiç anne kız ilişkisi olmadı. bana çok ağır hakaretler etti. hatta bir kere tvde tecavüz haberi görünce "masum kızlara bunları yapacağına senin gibi k*şarlara yapsalar keşke" dedi ve ben o zaman 14 yaşındaydım. insanların içinde hep rencide etti beni. bana babam beni bırakıp gittiği için "piçini (ben oluyorum) bırakıp gitti hayatını yaşıyor sana ben bakıyorum" diyordu. bana kapıcının çocuğunun beni parkta bir erkekle gördüğünü söylediğini söyledi. hışımla çocuğa gittim böyle bir şey yoktu çünkü ben parka falan gitmemiştim. çocuk kuran üstüne yemin etti böyle bir şey demediğine daha adımı bile bilmiyordu. annem yalan söylemişti ve üvey babamı her böyle doldurdu. bana sürekli k*şar, o*uspu türevi şeyler söylüyor. hiç erkek arkadaşım bile olmadı.
ben kitap okumayı çok severdim. annem bulaşık makinesini boşaltmadığım için ciltli, imzalı kitaplarımı paramparça etti. her kavga ettiğimizde ya makyaj malzemelerimi çöpe attı, ya da arkadaşlarımı benim telefonumdan arayıp kızımla görüşmeyeceksiniz falan dedi.arkadaşlarıma benim telefonumdan hakaret içerikli mesajlar atıyordu ve ben çok mahcup oluyordum. neden böyle yapıyorsun dediğimde sen bana iftira atıyorsun diyip beni dövdü.
ben sarışındım. platin saçlarım vardı. mangala gitmiştik ve anneme bir şeyi de sen yap dedim diye saçlarımı döve döve siyaha boyadı. o gün sabaha kadar ağladım
üvey babam bunların etkisinde bana ilk başta çok sevecen yaklaştı. ama ben ona belki de nankörlük yaptım. bana sürekli kapalı kıyafetler giymemi söylüyordu ve hiçbir şekilde bir erkekle diyaloğa bile girmemi yasaklamıştı. ben dediklerine uyuyordum ama hep tartışıyorduk. bir kere öz annen senin insan yerine bile koymuyor, gelip bana saldırıyorsun demişti
yıllar geçti. günümüze geldik. sürekli olarak bana evden istenmediğim vurgusu yapılıyor. annem bana sürekli sen üniversite kapılarında hizmetçi bile olamazsın, seni erkekler kullanıp atacak, senden bir numaralı ... olur falan diyordu. üvey babamda bana yeni bir ev 1+1 ev almayı düşündüklerini, kullanmadıkları mobilyalarla beni oraya kilitleyeceklerini, herkesin benden nefret ettiğini söyledi. üvey kardeşlerim var. onları seviyorum ama küçük oldukları için haliyle beni bazen bunlatıyorlar. annem onlara kızdığımda gelip beni dövüp "onların babasının parasını yiyorsun besleme düzgün davran" diyordu.
artık dayanamıyorum. annem dediğim gibi evden kaçmıştı. bana dedi ki "ben istenmediğim yerde durmadım, kaçtım. sen bir sığıntı besleme olduğun için hala bizim paramızı yiyorsun. korkak eziksin" tarzı şeyler söyledi. devamında "seni bir erkek karısı olarak s*kmek için bile almaz, bir ömür kucaklarda geziceksin" tarzı şeyler söyledi. kanım donuyor. bazen sanki şeytanla yüzyüzeymişim gibi hissediyorum. annemin bana böyle davranıyor olması çok canımı yakıyor, nefes alamıyorum.
üvey babamda son 1 yıldır bana çok kötü davranıyor ama o bana sahip çıktığı için onun yaptıklarını sineye çekiyorum. hakkıdır diyorum. artık dayanacak gücüm kalmadı. 2 ay sonra reşit oluyorum. üniversite sınavına haziranda gireceğim. sınav güzel geçsin ya da geçmesin evden kaçıp bulunduğum şehirden başka bir şehire yerleşmek istiyorum. şuan 10.000 lira biriktirdim. çok daha fazlasına ihtiyacım var gerekirse sokakta yatacağım ama bu eziyeti kendime daha fazla yaşatmayacağım. sokaklar tehlikeli, her türlü insanlar var demeyin. başka çarem yok. biyolojik babam olacak o adama da babalık davası açacağım. üniversiteyi tutturmak şu an ana hedefim. üniversiteyi tutturunca yurtta kalabilirim. sonra çalışırım, bir şekilde devamını getiririm. Siz, sıfırdan bir hayata başlayacak birine ne önerilerde bulunurdunuz lütfen yazın
