- 21 Aralık 2015
- 7.428
- 5.390
iyi günler. Aslında eski uyelerdenim ama hiç konu açmışlıgım yoktu. bugün tamamen doldugumu hissettim ve içimdekileri buraya dkmeye karar verdim. normalde duygularını ifade edebilen biri olmadıgım için hep susup içime atmayı tercih etmişimdir. muhtemeln yazdıklarım uzun ve karışık olacak okumayabilirsiniz. okuyan olursa şimdiden teşekkürler.Hatırlatma yapayım ikizler burcuyum ve özelliklerini sonuna kadar taşıyorum.
Konunun başlangıcı çocuklugum sanırım. Hayatımın hiçbir döneminde annem tarafından gerçekten sevildiğimi hissetmedim. babam uzun yol şöförüydü hayatımızın 20 yılında belki yanımızda yoktu. ayda bir iki ayda bir gelirdi eve. Evet annem belki bizi yalnız büyüttü ama bizde zor çocuklar değildik. en küçük kardeşim engelliydi vaktinin çogunu o aldı belki ondan ama sevgisini hissettirmemesine bahane değildi diye düşünüyorum. Kendi halimde büyüdüm ben. Ödevin varmı diye soran olmadı. sorumlulugumu alıp kendi ödevimi kendim yapardım. Okula tek başıma kendim gidip gelirdim. çok fazla arkadaşımda yoktu ama kötü biride değildim kendi halimde takılırdım. Günün nasıl geçti diye soran olmadı mesela bana. Sahip olmak istediğim birçok şeyede sahip olamadım ben. Ailemin durumu iyi değil olmasada olur dedim vazgeçtim kendi kendime. çok fazla kıyafetimde yoktu mesela. Bazılarınız bilir eskiden baskasının getirdikleriyle büyürdük biri birşey getirince sevinirdik.
çok fazla samimi olamadık annemle. Anlaşıldıgımı sevildiğimi önemsendiğimi hiç düşünmedim. Birbirinizi ne kadar tanıyorsunuz soruları sorulsa hiçbirini bilemeyiz muhtemelen. en büyük kırgınlıgım ' anne niye beni kapattın da kardeşimin başı açık?' diye sorduğumda 'Ne bilim onun hayatı kurtulsun diye' cevabı almamla başladı sanırım. Gerçi benim başımıda elalem ne der diye kapattırmıştı o ayrı konu. Liseden mezun oldugumda össye girmek istiyorum ama matematikde destege ihtiyacım var beni en azından sadece matematık dersi alacagım bir dersaneye gönderin dedim. ' dersaneye giden kazanıyor mu sanki' diye bir cevap aldım ama bilin bakalım kimin için lise 3ün yaz tatilinde dersane aranmaya başladı. kendi kardeşini kıskanıyorsun diyenler olabiir. evet kıskanıyorda olabilirim. Onun hayatıyla benim hayatımın arasına daglar kadar fark var. benim yaşamak isteyipde yaşayamadıgım onun fazla fazla yaşadıgı bir sürüşey var. neden ben değilde o hep merak ettim.
Günümüze gelecek olursak şuan 35 yaşındayım. 2 tane çocugum var. çocuklarımdan biri 7 aylık. hamileliğim çok zor geçer benim. Evet bir düşük riskim olmaz ama bulantı ve nerden geldiği belli olmayan halsizlik beni benden alır. ilk çocuguma hamileyken tek başımaydım bir şekilde halletmiştim. İkincide dahada zorlandım. Evde ilgi bekleyen bir çocuk daha vardı çünkü. eşim sağolsun çok yardımcı oldu. ev işlerini yaptı yemek yaptı bir şekilde o zamanları geçirdik. Derdim yemek aş değil zaten. Kafamı kaldıramıyordum ve 5 yaşında bir çocuk vardı yanımda. Tek başına yapabileceği şeyleri yaptı oda telefon tabiki. birşey diyemedim çünkü benden hayır yoktu. Oynarken arayanları meşgule atıyordu bende halim olursa dönüş yapıyordum olmazsa aramıyordum. Yalan yok hamileliğim boyunca ilgiye ihtiyacı olan benim diye düşünüyordum. kızımın aramaları meşgule atması annemin işine geldi aradım meşgule atmadı dönmedi ben napayım oldu. ama 9 ay boyunca 1 kere kapımı çalmışlıgı yok annemin. tamam engelli çocugun var ama bende senin çocugunum bir kere bile gelemedin mi?
Dogum için hastaneye gideceğim gün babam bizdeydi. gece kızımın yanında o kaldı. eşim hastanede bekledi. ertesi gün dogum yaptım. Hamileyken kan sulandırıcı kullandıgım için baya yorucu bir doğum gerçekleştirdim. Hastaneden çıktıgım gün kardeşim ve eşide geldi. eşim geldi hastaneden hep beraber çıktık. eve geldiğimizde kardşimle eşi yemek yaptı onu yedik. Babam yemek yer yemez gitti. sonrada kardeşimler gitti. Ertesi gün kardeşim eşiyle annemi alıp getirdi. Bebegi gördü. Ama sadece gördü. Nasılsınız yok. Dogum nasıldı yok. biz soruyoruz bişeyler cevap hep ben evdeyim oluyor. Ben çok kımıldayamıyorum eşim kalktı meyve falan getirdi. yemem dedi. 2-3 saat sonrada gitti. Ondan beride birdaha gelmedi bize.
15 tatilin ikinci haftası annemlere gittik. Tatili orda bitirelim dedik. ikinci hafta gitmemizin sebebide kızım okuldan covit kaptıysa o güne kadar belli olur diye. gittikden 2 gün sonra annemle babam hastayız dedi. 2 gün sonrada oglum hastalık belirtisi gösterdi 2 gün sonundada düşmeyen ateşle sabahladık cuma ggünü apar topar eve döndük. bizi babam getirdi ben eşimle oglumu acile götürdügümde kızımın yanında kaldı. oglumun durumu baya kötüydü zaten 7 aylık direk yatış veriler. tedbir amaçlı test alındı ertesi gün sonuç pozitifti. Doktor dediki burda kovit hastalarına bakmıyoruz sizi takip edelim duruma göre evden tedavi edelim yada sehir hastanesine sevk ederiz. bende annemi aradım kızı size yollasam bakabilecek durumdamısın. bizim ne olacagımız belli değil diye. tamam dedi. onun lafıyla gönderdim. sonra kerdeşimden şöyle bir mesaj aldım annemde babamda hasta sen niye birde kızını gönderdin. o halimle birde durum açıklamaya çalıştım anneme sordum o kabul etti bizim durum bu diye. babam eve gider gitmez kızı bırakıp test verip kendini odaya kapatmış öbürlerine bulaşmasın diye! bulaşan bulaştı ama neyse. bende eşimi aradım babam hastamıydı sana bişey dedimi bana böyle böyle dediler diye. oda yok dedi. oda annemi aramış hastanedeki kıza niye öyle diyor diye. Annemde diyiversin ne olacak demiş. ve eşim patlamış niye üvey evlat muamelesi yapıyorsunuz ona. hamileyken bir kere gelip gitmedinzi bir desteğiniz yok diye. annem beni o gün aradı açmadım. O günden beri birdahada aramadı zaten. ertesi gün hastaneden çıktık 1 hafta evde hava aldı 2 günde bir hastaneye kontrole götürdük. bir şekilde atlattık o günleri. Kardeşim bir gün mesaj attı annemle konuştum iyilermiş diye. bende sadece 'iyi' dedim. sen nasılsın demedi oğlan nasıl demedi. ama birdaha oda yazmadı bende yazmadım aramadım.
Kardeşim hamile merak ediyorum ama kırgınım. O aramadıgı için bende aramıyorum kopup gittik sanırım. böyle kalır mı yoksa bir gün bir şekilde biri digerini ararmı bilmiyorum. dediğim gibi uzun oldu atladıgım şeyler oldu. unuttuklarım oldu. uzun oldu kusura bakmayın içimi dökmem lazım dı. okuyanlara teşekkür ediyorum.
Konunun başlangıcı çocuklugum sanırım. Hayatımın hiçbir döneminde annem tarafından gerçekten sevildiğimi hissetmedim. babam uzun yol şöförüydü hayatımızın 20 yılında belki yanımızda yoktu. ayda bir iki ayda bir gelirdi eve. Evet annem belki bizi yalnız büyüttü ama bizde zor çocuklar değildik. en küçük kardeşim engelliydi vaktinin çogunu o aldı belki ondan ama sevgisini hissettirmemesine bahane değildi diye düşünüyorum. Kendi halimde büyüdüm ben. Ödevin varmı diye soran olmadı. sorumlulugumu alıp kendi ödevimi kendim yapardım. Okula tek başıma kendim gidip gelirdim. çok fazla arkadaşımda yoktu ama kötü biride değildim kendi halimde takılırdım. Günün nasıl geçti diye soran olmadı mesela bana. Sahip olmak istediğim birçok şeyede sahip olamadım ben. Ailemin durumu iyi değil olmasada olur dedim vazgeçtim kendi kendime. çok fazla kıyafetimde yoktu mesela. Bazılarınız bilir eskiden baskasının getirdikleriyle büyürdük biri birşey getirince sevinirdik.
çok fazla samimi olamadık annemle. Anlaşıldıgımı sevildiğimi önemsendiğimi hiç düşünmedim. Birbirinizi ne kadar tanıyorsunuz soruları sorulsa hiçbirini bilemeyiz muhtemelen. en büyük kırgınlıgım ' anne niye beni kapattın da kardeşimin başı açık?' diye sorduğumda 'Ne bilim onun hayatı kurtulsun diye' cevabı almamla başladı sanırım. Gerçi benim başımıda elalem ne der diye kapattırmıştı o ayrı konu. Liseden mezun oldugumda össye girmek istiyorum ama matematikde destege ihtiyacım var beni en azından sadece matematık dersi alacagım bir dersaneye gönderin dedim. ' dersaneye giden kazanıyor mu sanki' diye bir cevap aldım ama bilin bakalım kimin için lise 3ün yaz tatilinde dersane aranmaya başladı. kendi kardeşini kıskanıyorsun diyenler olabiir. evet kıskanıyorda olabilirim. Onun hayatıyla benim hayatımın arasına daglar kadar fark var. benim yaşamak isteyipde yaşayamadıgım onun fazla fazla yaşadıgı bir sürüşey var. neden ben değilde o hep merak ettim.
Günümüze gelecek olursak şuan 35 yaşındayım. 2 tane çocugum var. çocuklarımdan biri 7 aylık. hamileliğim çok zor geçer benim. Evet bir düşük riskim olmaz ama bulantı ve nerden geldiği belli olmayan halsizlik beni benden alır. ilk çocuguma hamileyken tek başımaydım bir şekilde halletmiştim. İkincide dahada zorlandım. Evde ilgi bekleyen bir çocuk daha vardı çünkü. eşim sağolsun çok yardımcı oldu. ev işlerini yaptı yemek yaptı bir şekilde o zamanları geçirdik. Derdim yemek aş değil zaten. Kafamı kaldıramıyordum ve 5 yaşında bir çocuk vardı yanımda. Tek başına yapabileceği şeyleri yaptı oda telefon tabiki. birşey diyemedim çünkü benden hayır yoktu. Oynarken arayanları meşgule atıyordu bende halim olursa dönüş yapıyordum olmazsa aramıyordum. Yalan yok hamileliğim boyunca ilgiye ihtiyacı olan benim diye düşünüyordum. kızımın aramaları meşgule atması annemin işine geldi aradım meşgule atmadı dönmedi ben napayım oldu. ama 9 ay boyunca 1 kere kapımı çalmışlıgı yok annemin. tamam engelli çocugun var ama bende senin çocugunum bir kere bile gelemedin mi?
Dogum için hastaneye gideceğim gün babam bizdeydi. gece kızımın yanında o kaldı. eşim hastanede bekledi. ertesi gün dogum yaptım. Hamileyken kan sulandırıcı kullandıgım için baya yorucu bir doğum gerçekleştirdim. Hastaneden çıktıgım gün kardeşim ve eşide geldi. eşim geldi hastaneden hep beraber çıktık. eve geldiğimizde kardşimle eşi yemek yaptı onu yedik. Babam yemek yer yemez gitti. sonrada kardeşimler gitti. Ertesi gün kardeşim eşiyle annemi alıp getirdi. Bebegi gördü. Ama sadece gördü. Nasılsınız yok. Dogum nasıldı yok. biz soruyoruz bişeyler cevap hep ben evdeyim oluyor. Ben çok kımıldayamıyorum eşim kalktı meyve falan getirdi. yemem dedi. 2-3 saat sonrada gitti. Ondan beride birdaha gelmedi bize.
15 tatilin ikinci haftası annemlere gittik. Tatili orda bitirelim dedik. ikinci hafta gitmemizin sebebide kızım okuldan covit kaptıysa o güne kadar belli olur diye. gittikden 2 gün sonra annemle babam hastayız dedi. 2 gün sonrada oglum hastalık belirtisi gösterdi 2 gün sonundada düşmeyen ateşle sabahladık cuma ggünü apar topar eve döndük. bizi babam getirdi ben eşimle oglumu acile götürdügümde kızımın yanında kaldı. oglumun durumu baya kötüydü zaten 7 aylık direk yatış veriler. tedbir amaçlı test alındı ertesi gün sonuç pozitifti. Doktor dediki burda kovit hastalarına bakmıyoruz sizi takip edelim duruma göre evden tedavi edelim yada sehir hastanesine sevk ederiz. bende annemi aradım kızı size yollasam bakabilecek durumdamısın. bizim ne olacagımız belli değil diye. tamam dedi. onun lafıyla gönderdim. sonra kerdeşimden şöyle bir mesaj aldım annemde babamda hasta sen niye birde kızını gönderdin. o halimle birde durum açıklamaya çalıştım anneme sordum o kabul etti bizim durum bu diye. babam eve gider gitmez kızı bırakıp test verip kendini odaya kapatmış öbürlerine bulaşmasın diye! bulaşan bulaştı ama neyse. bende eşimi aradım babam hastamıydı sana bişey dedimi bana böyle böyle dediler diye. oda yok dedi. oda annemi aramış hastanedeki kıza niye öyle diyor diye. Annemde diyiversin ne olacak demiş. ve eşim patlamış niye üvey evlat muamelesi yapıyorsunuz ona. hamileyken bir kere gelip gitmedinzi bir desteğiniz yok diye. annem beni o gün aradı açmadım. O günden beri birdahada aramadı zaten. ertesi gün hastaneden çıktık 1 hafta evde hava aldı 2 günde bir hastaneye kontrole götürdük. bir şekilde atlattık o günleri. Kardeşim bir gün mesaj attı annemle konuştum iyilermiş diye. bende sadece 'iyi' dedim. sen nasılsın demedi oğlan nasıl demedi. ama birdaha oda yazmadı bende yazmadım aramadım.
Kardeşim hamile merak ediyorum ama kırgınım. O aramadıgı için bende aramıyorum kopup gittik sanırım. böyle kalır mı yoksa bir gün bir şekilde biri digerini ararmı bilmiyorum. dediğim gibi uzun oldu atladıgım şeyler oldu. unuttuklarım oldu. uzun oldu kusura bakmayın içimi dökmem lazım dı. okuyanlara teşekkür ediyorum.
