- 25 Temmuz 2014
- 462
- 183
- Konu Sahibi unutursamfisilda
- #1
Merhabalar. Yeni üye oldum, biraz kendimden bahsedeyim. Küçükken çok olgun büyümüş de kuculmuş bir çocuktum, dolayısıyla hep yalnızdım, zekiyim, hep çok başarılıydım. Şu an iyi bi üniversitenin tip fakültesinde 2.senemi okuyacağım. Hayatımda bi dönem sevgi eksikliği cektim, bunu da aileme bağladım, yanlış insanlarla yanlış birliktelikler yaşayıp yanlış olduğunu fark edince yolumu ayırdım. Şimdilerde bu eksikliği kimseden bişey beklemeyip ben kendimi severek tamamliyorum, e tabi ergenlik salakligi kalmadı haliyle 20 yaşına geldik artik. Güzelim, ilgi görüyorum, istediğim hayatı aileme yalanlar söyleyerek de olsa yaşıyorum, ama çok mutsuzum.
Sorunum şurada başlıyor, ben dine daha doğrusu dinlere ınanmiyorum. Bi yaraticiya inancım sonsuz, ancak dinler kabulüm dışında, cok fazla araştırma yaptım çok fazla başımı agrittim, kendi kararimdir. Ailem de benim aksime dinini tam anlamıyla yaşamaya çalışan insanlar. Hatta benim bu kadar asi bi tavrım olmasa onlara karşı, ellerinden gelse çarşaf giydirirler. Belki de öyle bi tavırları olduğu için bu asiliğim, bilemiyorum. Ailemi hep seviyorum, hayattaki herseyden çok, ancak artık bıktırdılar. Annem hep çok baskıcı bi kadındı, küçükken inanılmaz dürüsttüm, ancak büyüdükce kendi isteklerimi yapabilmek kendime ait bir hayat oluşturabilmek adına yalanlara başvurmaya başladım, pişman değilim, tek yalan söylediğim insanlar ailem, büyük yalanlar değil zor durumda kaldıkça söylüyorum. Ben, aldigim kararın arkasındayım ancak bunu aileme söylemeye cesaretim yok, niyetim de yok, verecekleri tepkiden adım gibi eminim bile bile lades demenin mantığı yok. Ilerde okul bitip de uzaklastigimda eğer hala beni bu kadar sıkboğaz ederlerse onu giyme şunu yapma gibi, o zaman çıkar söylerim karismayin artık benim görüşlerim böyle diye. Bana karistiklari sıkboğaz ettikleri konular hep aynı, giyim mevzusu, eve geç kalma mevzusu, onun dışında bana güvenirler. Giyimim abartılı değil kesinlikle, bilekte pantolona dahi kizar, ben de pantolonumun pacasini binadan cikana kadar indirir ciktigim zaman durakta kaldiririm, resmen feriha hayati yasiyorum ve bu halimi trajikomik buluyorum. Annem biraz garip objektif olmak gerekirse fesat bi kadındır, kendisiyle tartışmışsam ister ki babamla da aram kötü olsun, bunun için de elinden geleni yapar, babamla muazzam bi ilişkimiz vardı ama son bi yıldır annemin çabalarıyla artık her baba kız gibiyiz, despottur, herhangi bi konuda izin istediğimde ilk lafı düşünmeden "Hayır"dır, bunlar tamamen objektif yazilmis seyler. Sizlerden yardım almak istediğim nokta burada, benim şimdi aileme karsi nasıl bi yol izlemem gerekiyor?
Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
Sorunum şurada başlıyor, ben dine daha doğrusu dinlere ınanmiyorum. Bi yaraticiya inancım sonsuz, ancak dinler kabulüm dışında, cok fazla araştırma yaptım çok fazla başımı agrittim, kendi kararimdir. Ailem de benim aksime dinini tam anlamıyla yaşamaya çalışan insanlar. Hatta benim bu kadar asi bi tavrım olmasa onlara karşı, ellerinden gelse çarşaf giydirirler. Belki de öyle bi tavırları olduğu için bu asiliğim, bilemiyorum. Ailemi hep seviyorum, hayattaki herseyden çok, ancak artık bıktırdılar. Annem hep çok baskıcı bi kadındı, küçükken inanılmaz dürüsttüm, ancak büyüdükce kendi isteklerimi yapabilmek kendime ait bir hayat oluşturabilmek adına yalanlara başvurmaya başladım, pişman değilim, tek yalan söylediğim insanlar ailem, büyük yalanlar değil zor durumda kaldıkça söylüyorum. Ben, aldigim kararın arkasındayım ancak bunu aileme söylemeye cesaretim yok, niyetim de yok, verecekleri tepkiden adım gibi eminim bile bile lades demenin mantığı yok. Ilerde okul bitip de uzaklastigimda eğer hala beni bu kadar sıkboğaz ederlerse onu giyme şunu yapma gibi, o zaman çıkar söylerim karismayin artık benim görüşlerim böyle diye. Bana karistiklari sıkboğaz ettikleri konular hep aynı, giyim mevzusu, eve geç kalma mevzusu, onun dışında bana güvenirler. Giyimim abartılı değil kesinlikle, bilekte pantolona dahi kizar, ben de pantolonumun pacasini binadan cikana kadar indirir ciktigim zaman durakta kaldiririm, resmen feriha hayati yasiyorum ve bu halimi trajikomik buluyorum. Annem biraz garip objektif olmak gerekirse fesat bi kadındır, kendisiyle tartışmışsam ister ki babamla da aram kötü olsun, bunun için de elinden geleni yapar, babamla muazzam bi ilişkimiz vardı ama son bi yıldır annemin çabalarıyla artık her baba kız gibiyiz, despottur, herhangi bi konuda izin istediğimde ilk lafı düşünmeden "Hayır"dır, bunlar tamamen objektif yazilmis seyler. Sizlerden yardım almak istediğim nokta burada, benim şimdi aileme karsi nasıl bi yol izlemem gerekiyor?
Kadınlar Kulübü Mobil uygulaması kullanılarak gönderilmiştir.
hayırlı geceler!
