Anne babanın ebeveyni olmak

Ben de annemin ilaçlarını sayıyorum. İşteyken evde değilken görüntülü arayıp içip içmediğinden emin oluyorum. Rutin kontrollerine bile zorla götürüyorum. Kontrole giderken bile benimle tartışıyor. İlaçlarını içmeme gibi bir şansı yok. Bir tanesini içmese yere düşüp nöbet geçiriyor. Evde kimse yokken nöbet geçirse kafasını bir yere vursa olabilecekleri düşünemiyorum. O yüzden sürekli ilaç sayıyoruz. Babam kalp hastası o günlük 4 tane ilaç kullanıyor ama o saati saatine içer. En sonunda çareyi babama yönlendirmekte buldum. Annemin son iki randevusuna babam götürdü. Ekstra olarak da psikiyatriye gidiyor doktor bir ilaç verdi umarım işe yarar. Doktor da zaten nöbet geçirdiğini kendisi görmediği için hastalığına inanmadığını söylemişti.
Sizinkiler kalp krizi geçirmiş, kör olma aşamasına gelmiş hâlâ nasıl bu kadar dikkatsiz olabiliyorlar onu anlamadım.
 
Valla panpa yapacağın şey bellli yakındaki hastaneye zorla götüreceksin işlemlleri aynı gün yaptırııp bitireceksin. Of pof ederlerse de iznim bu kadar şehrin diğer ucuna gidemem, hastane hastane gezemem diyeceksin bu kadar. Daha fazla yazıp seni üzmek istemiyorum ama anne babanda akıl olsaydı zaten ordan oraya gezip kızımı uğraştırmayayım derlerdi. Makul olmuyorlarsa yapacak bir şey yok zorlla olduracaksın.
 
Arrietty_ .!.:
Cocuklarini ileride kendilerine baktirmak icin mi dogurdu diyorum boyle davranan aileleri okuyunca.
Genişletmek için tıkla...
Evet çoğunlukla öyle maalesef. En azından benim kendi yöremde öyle. + Erkek çocuğu ve onların erkek çocukları kıymetlidir. Kız çocuğunun çöplükten farkı yoktur. Sadece anne baba yaşlanınca kızların görevi onların ayak işine bakmaktır. Herkes böyle olduğunu bilir ama kimse sesini çıkarmaz. Öyle gelir öyle gider…
 
Orumcek .!.:
Evet çoğunlukla öyle maalesef. En azından benim kendi yöremde öyle. + Erkek çocuğu ve onların erkek çocukları kıymetlidir. Kız çocuğunun çöplükten farkı yoktur. Sadece anne baba yaşlanınca kızların görevi onların ayak işine bakmaktır. Herkes böyle olduğunu bilir ama kimse sesini çıkarmaz. Öyle gelir öyle gider…
Genişletmek için tıkla...
Bende zannediyordum ki bu sorun sadece bizde mevcut
 
Benim çevremde de çok böyle anne baba bozuntusu
Evladina verdikleri 3 kuruş lokmayı çıkarmak için ellerinden geleni yapıyorlar
Hiç acımıcaksin
merak etme böyle bencil tiplere hiç bir şey olmuyor seni hasta eder bunlar
 
Mutlu2890 .!.:
Yara bere içinde büyüdük.
3 kuruşluk alçı kalıbı için annemle arkadaşıma yalvardığımı arkadaşımın alçı kalıbını bana vermediğini,o gün zavallı kelimesini öğrendiğimi hatırlıyorum ve annem de yanımdaydı.
Hala sorarım neden beni yalvarttın anne diye..
Genişletmek için tıkla...
Maddiyat yok ise fakirlikten olan yokluğu anlarım derşm ki güçleri buna yetti . Ama manevi boşluğu asla kabul edemiyorum. 10 senedir ben onlara ebeveynlik yapıyorum ve inanın benim tüm çabalarıma rağmen beni dinlemiyorlar ,dışarıdan 7 kat yabancı insanların emir kulu oluyorlar sevgi gösteriyorlar bunları görünce aslında isterlerse yapabiliyorlar farkındalığı oldu bende . İnanın isterseler yapıyorlar ya . Umarım sizinkisi maddi eksikliktendir parası varken yapmadıysa travma olarak kalıyor
 
annem de anneannem için neler neler yaptı senelerce
ama asla memnun edemedi
en sonuncu olayda da annem saçını süpürge etmesine rağmen karşılığında
nankörlük görünce şu an bıraktı ve aramıyor bile anneannemi
tabi şimdi de kızım beni aramıyor diyerek suçluyor
ne yaparsan yap zaten memnun olmayacaklar ve karşılığında nankörlük göreceksin emin ol
o yüzden yapabildiğin kadarını yap ve artık kendini düşünmeye başla
 
Sizi o kadar iyi anlıyorum ki. Bende buna benzer bir konu açmayı düşünüyordum. Bende bu konudan çok muzdaribim. Çocukluğum ve gençliğim hep annemin hastalıklarıyla acile gitmeleriyle dermansız hastalığa yakalanma korkusuyla geçti. Bulunduğumuz ülkenin lisanini iyi bilmediği için ben kosturdum hep. Geceyi acilde geçirip sabahına sınava girdigim çok olmustur. Türkiye'ye yerleştik hastane işleriyle artık babam ilgileniyor ama hala daha her gün bana hastalıklarından bahsedip onu avutmami bekliyor. Yoruldum yildim artik. Bizim tek derdimiz hastalıkta değil ustelik. Bekarligimda abimle olan sorunlarını benimle paylaşıp onlarla beraber cozum uretmemi beklerlerdi. Omuzlarima o kadar yük yukledileri. Kardeşlerim evlendi onlarla yaşadıkları her sorunu bana yansıttılar babamla kendi aralarinda kavga ettiler annem yanımda defalarca sinir krizi geçirip saçını çekti. Onları sakinleştiren ortamı yumustmaya çalısan hep ben oldum. Türkiye'ye yerleştikten sonra kendi aralarında sorunlar oldu her kavgalarını bana anlattılar. 5 senedir onların sinir krizleriyle kavgalariyla boşanma muhabbetleriyle ugrasiyorum. Annem ayrı babam ayrı dert yaniyor. Yatak odasına kadar sorunlarindan bahsettikleri oldu onların yerine ben utandım. Kardeşlerine anlatma uzulurler diye sıkı sıkı tembihlemeyi de ihmal etmiyor annem sağolsun. Kac kez beni arayıp ara babanı söyle eve gelsin yoksa evi yakacağım kendime zarar vereceğim diye ortalığı yıktı. Kosa kosa evlerine gidip kapıda bekledim kapıyı açması için aceba kendine zarar vermiş mıdır diye ömrümden ömür gitti. Bir keresinde yine eşimle gittik kapılarına benzer olayda kapiyi açmadı aklıma binanın bodrumu geldi eşimle oraya indik annem tavana ip aşmış kendini asacakti sinir krizi geçirdi yine eşim engel oldu. Dramı seven bir insan olduğu icin ona acima duygusundan ziyade öfke duydum. Psikologa git diyorum gitmiyor yapamiyorsan boşan diyorum cesaret edip bosanmiyor. Araları duzelincede pahalli pahalli hediyeleri tatilleri eksik olmuyor. Sinir hastası oldum onlar yuzunden. Allah kimseyi ailesiyle sinamasin çok zor 😔
 
Ben annemin annesi gibi oldum.Onu görmediğimde yarın aradığımda orada olmazsa korkusu yaşıyorum.Kazık kadar kadınım.Her kardeşten çok hepsi bende tüm işi sağlığı mutluluğu..... Bağımlı değilim çok bağlıyım.Kendime şaşiyorum ne sabrım varmış.Zor Sizinde durumunuz sevgi ile harmanlamazsaniz zor.Ben farklı düşünüyorum belki sizin yaşadıklarıniz daha farklıdır
 
strawberry_cake .!.:
Sizi o kadar iyi anlıyorum ki. Bende buna benzer bir konu açmayı düşünüyordum. Bende bu konudan çok muzdaribim. Çocukluğum ve gençliğim hep annemin hastalıklarıyla acile gitmeleriyle dermansız hastalığa yakalanma korkusuyla geçti. Bulunduğumuz ülkenin lisanini iyi bilmediği için ben kosturdum hep. Geceyi acilde geçirip sabahına sınava girdigim çok olmustur. Türkiye'ye yerleştik hastane işleriyle artık babam ilgileniyor ama hala daha her gün bana hastalıklarından bahsedip onu avutmami bekliyor. Yoruldum yildim artik. Bizim tek derdimiz hastalıkta değil ustelik. Bekarligimda abimle olan sorunlarını benimle paylaşıp onlarla beraber cozum uretmemi beklerlerdi. Omuzlarima o kadar yük yukledileri. Kardeşlerim evlendi onlarla yaşadıkları her sorunu bana yansıttılar babamla kendi aralarinda kavga ettiler annem yanımda defalarca sinir krizi geçirip saçını çekti. Onları sakinleştiren ortamı yumustmaya çalısan hep ben oldum. Türkiye'ye yerleştikten sonra kendi aralarında sorunlar oldu her kavgalarını bana anlattılar. 5 senedir onların sinir krizleriyle kavgalariyla boşanma muhabbetleriyle ugrasiyorum. Annem ayrı babam ayrı dert yaniyor. Yatak odasına kadar sorunlarindan bahsettikleri oldu onların yerine ben utandım. Kardeşlerine anlatma uzulurler diye sıkı sıkı tembihlemeyi de ihmal etmiyor annem sağolsun. Kac kez beni arayıp ara babanı söyle eve gelsin yoksa evi yakacağım kendime zarar vereceğim diye ortalığı yıktı. Kosa kosa evlerine gidip kapıda bekledim kapıyı açması için aceba kendine zarar vermiş mıdır diye ömrümden ömür gitti. Bir keresinde yine eşimle gittik kapılarına benzer olayda kapiyi açmadı aklıma binanın bodrumu geldi eşimle oraya indik annem tavana ip aşmış kendini asacakti sinir krizi geçirdi yine eşim engel oldu. Dramı seven bir insan olduğu icin ona acima duygusundan ziyade öfke duydum. Psikologa git diyorum gitmiyor yapamiyorsan boşan diyorum cesaret edip bosanmiyor. Araları duzelincede pahalli pahalli hediyeleri tatilleri eksik olmuyor. Sinir hastası oldum onlar yuzunden. Allah kimseyi ailesiyle sinamasin çok zor 😔
Genişletmek için tıkla...
Yerinde olsam gitmem aradığında, ben yoruldum, iki koca insansınız oturun çözün sorunlarınızı, derim. Kendi anne babama öyle yapıyorum. Çocuk değilsiniz aranızı bulamam deyip susturuyorum
 
eylul erdemir .!.:
Ama yanlış düşünce değil mi ya
Genişletmek için tıkla...
Bize yanlış, onlara değil. Ben kararlıyım kendimi idare edemez hale geldiğimde huzur evine gideceğim. Çocuklarıma yapışmaya kalksam da mecburi bakıcı tutacaklar, çünkü, gelecekte ev hanımı diye bir kavram kalmayacak. Öğrencilerime bile böyle anlatıyorum. Kimse üst soyuna bakmak zorunda değil, herkesin kendi hayat telaşı, çoluğunun çocuğunun işleri sorunları var.
 
ZemheriPoyraz .!.:
Bize yanlış, onlara değil. Ben kararlıyım kendimi idare edemez hale geldiğimde huzur evine gideceğim. Çocuklarıma yapışmaya kalksam da mecburi bakıcı tutacaklar, çünkü, gelecekte ev hanımı diye bir kavram kalmayacak. Öğrencilerime bile böyle anlatıyorum. Kimse üst soyuna bakmak zorunda değil, herkesin kendi hayat telaşı, çoluğunun çocuğunun işleri sorunları var.
Genişletmek için tıkla...
Aynen dediğiniz gibi, ve bunu zorunlu kılan insanlara, yapmayan insanları linçleyen, "ıyy terbiyesizz" , vs diyenleri hiç anlamıyorum. Resmen çağ dışı ya
 
ZemheriPoyraz .!.:
Yerinde olsam gitmem aradığında, ben yoruldum, iki koca insansınız oturun çözün sorunlarınızı, derim. Kendi anne babama öyle yapıyorum. Çocuk değilsiniz aranızı bulamam deyip susturuyorum
Genişletmek için tıkla...
Artık daha mesafeliyim ama bir yandanda vicdanım rahat etmiyor. Elimi üzerlerinden çekemiyorum. Çok yiprattilar beni. Anneme laf anlatmaya çalışmaktan dilimde tüy bitti. O benim çocuğummuş gibi nasihat edip duruyorum ama boş. Bazen yüzüne haykirasim var annem olman hayatimi ve psikolojimi mahvetme hakkini sana vermiyor diye bağırıp cagirasim var ama buda yeni bir drama sebep olacak biliyorum. Bende konu sahibi gibi hep imrenmisimdir annesi güçlü olan insanlara.
 
strawberry_cake .!.:
Artık daha mesafeliyim ama bir yandanda vicdanım rahat etmiyor. Elimi üzerlerinden çekemiyorum. Çok yiprattilar beni. Anneme laf anlatmaya çalışmaktan dilimde tüy bitti. O benim çocuğummuş gibi nasihat edip duruyorum ama boş. Bazen yüzüne haykirasim var annem olman hayatimi ve psikolojimi mahvetme hakkini sana vermiyor diye bağırıp cagirasim var ama buda yeni bir drama sebep olacak biliyorum. Bende konu sahibi gibi hep imrenmisimdir annesi güçlü olan insanlara.
Genişletmek için tıkla...
Bence vicdanını rahat ettirmeye bak, hatta terapi almayı dene, ben de geçtim o yoldan. Stresten gastirit oldum, strese bağlı ürtiker yaşıyorum. Sinirlerimin dayandığına bedenim dayanmıyor. Bu kötülüğü yapmamalıyız kendimize
 
Mutlu2890 .!.:
Annemi babamı çok seviyorum,ama onları aciz görmek beni hem üzüyor hem de yoruyor.
İnsan etrafında güçlü bir anne baba görmek ister.Yıkılmayan,evladına düşkün..
Ben ailemin önceliği olmadım.Ailem beni okuttu sağolsun,sadece bu..Ve karşılığında da benden ona annelik babalık yapmamı bekliyorlar.
Yapamıyorum,gücüm yetmiyor.İtiraz ediyorum ama bir yere kadar.
Çünkü pasifler,çocuk gibiler.Kendilerini ihmal edip öle debilirler..Bir yerde dayanamıyorum.
Annen 53 ,babam 63 yaşında.Elden ayaktan düşmediler.İkisinin de hastane işleri var.Hep ben koşturuyorum.İstanbulun bir ıcundan bir ucun.Dibimizde hastane var ama orayı istediler.
Anneme özel sağlık sigortası yaptırdım,tek gidip gelsin diye.Beğenmedi.Dayımın eşi istanbulun bir ucundaki hastanede hemşire diye oraya gitmek istedi.Götürdüm.İnanın her hafta en az iki kere gidip geliyorum.Ordan oraya sevk ediyorlar.O hastanede cihaz yokmuş,farklı bir hastaneye.Dibimizdeki hastanede hepsi var oysa ki.
Bir de diyor ki mutlu hiç bir doktor beni bu kadar iyi muayene etmedi.(Yani senin götürdüklerin fasa fiso?)
Babamın diyabete bağlı gözlerinde gerileme var.Tatildeyken daha kötü olmuş,aradı beni.Acile git,para gönderiyorum dedim.Gitmemiş beni beklemiş.
Gözleri gecikmeden dolayı neredeyse kör olacaktı.Aldım götürdüm,6 aydır tedavi oluyor.
Ben olmasam ne yapacaklar bilmiyorum.
Kızkardeşim deseniz,ben il dışında görev yaparken hep o yapmış şimdi sıra bendeymiş.
Erkek kardeşim akşama kadar çalışıyormuş,benim öğleden sonralarım boşmuş.
Yoruldum.
Sadece hastane değil,her şeylerinden yoruldum.
Baypaslı babam,nefes darlığı çekiyorum dedi.İzin al gel,beni doktora görür dedi.
Randevu yok.
Acilden giriş yap ,izin alamam burası devlet kurumu dedim.Yok illa ben yapacakmışım.
Gitmiyor,gitmeyevek de..
Bu hep böyleydi..Annem babam biz iş güç sahibi olana kadar sağlıkocağından başka doktora bile gitmedi.Babam kalp krizi geçirdiğini tesadüf öğrendi.
Kendi hayatıma baksam bakarım ama baktığım an onlara bir şey olur diye korkuyorum.
Ben onlardan ne gördüm diye sorarsanız,hep tükenmiş ,cefakar anne baba gördüm(!)Her fırsatta gözüme soktular.
Genişletmek için tıkla...
Mız mız aile tipi sürekli mutsuz sürekli sorun olmadığı halde sorun çıkartan bazı aileler yaşı genç olsa bile gerçekten böyle ve değişmezler yani çevresindekiler in canını okurlar....
O yüzden benim kayınpederim ve kaynanam böyleydi canımı okudular yıllarca şimdi mesafemi koruyorum diğer geline yapamıyorsa bana da yapamaz....
Banane canım onlar mı beni doğrudur kendi oğulları ilgilensin ama yazık canım kocam çok sıkıyorlar Allahtan kocam umursamaz bir insan yoksa vallahi bunalıma girerdi garibim....
 
strawberry_cake .!.:
Sizi o kadar iyi anlıyorum ki. Bende buna benzer bir konu açmayı düşünüyordum. Bende bu konudan çok muzdaribim. Çocukluğum ve gençliğim hep annemin hastalıklarıyla acile gitmeleriyle dermansız hastalığa yakalanma korkusuyla geçti. Bulunduğumuz ülkenin lisanini iyi bilmediği için ben kosturdum hep. Geceyi acilde geçirip sabahına sınava girdigim çok olmustur. Türkiye'ye yerleştik hastane işleriyle artık babam ilgileniyor ama hala daha her gün bana hastalıklarından bahsedip onu avutmami bekliyor. Yoruldum yildim artik. Bizim tek derdimiz hastalıkta değil ustelik. Bekarligimda abimle olan sorunlarını benimle paylaşıp onlarla beraber cozum uretmemi beklerlerdi. Omuzlarima o kadar yük yukledileri. Kardeşlerim evlendi onlarla yaşadıkları her sorunu bana yansıttılar babamla kendi aralarinda kavga ettiler annem yanımda defalarca sinir krizi geçirip saçını çekti. Onları sakinleştiren ortamı yumustmaya çalısan hep ben oldum. Türkiye'ye yerleştikten sonra kendi aralarında sorunlar oldu her kavgalarını bana anlattılar. 5 senedir onların sinir krizleriyle kavgalariyla boşanma muhabbetleriyle ugrasiyorum. Annem ayrı babam ayrı dert yaniyor. Yatak odasına kadar sorunlarindan bahsettikleri oldu onların yerine ben utandım. Kardeşlerine anlatma uzulurler diye sıkı sıkı tembihlemeyi de ihmal etmiyor annem sağolsun. Kac kez beni arayıp ara babanı söyle eve gelsin yoksa evi yakacağım kendime zarar vereceğim diye ortalığı yıktı. Kosa kosa evlerine gidip kapıda bekledim kapıyı açması için aceba kendine zarar vermiş mıdır diye ömrümden ömür gitti. Bir keresinde yine eşimle gittik kapılarına benzer olayda kapiyi açmadı aklıma binanın bodrumu geldi eşimle oraya indik annem tavana ip aşmış kendini asacakti sinir krizi geçirdi yine eşim engel oldu. Dramı seven bir insan olduğu icin ona acima duygusundan ziyade öfke duydum. Psikologa git diyorum gitmiyor yapamiyorsan boşan diyorum cesaret edip bosanmiyor. Araları duzelincede pahalli pahalli hediyeleri tatilleri eksik olmuyor. Sinir hastası oldum onlar yuzunden. Allah kimseyi ailesiyle sinamasin çok zor 😔
Genişletmek için tıkla...
Offdd ne okudum ben böyle ne zor ailen var Allah aşkına Allah sabırlar versin üzüldüm senin için bu nedir ya insanı hasta eder bunlar... Bu durum anca terapiye çözülür de bunun için çok çaba sarf etmek lazım......
Ama terapi de almıyormuş boşveer en iyisi ne halleri varsa görsünler kapat telefonunu ne haliniz varsa görün bana sorun anlatmayın de nedir bu yaaa... Abuuu....
 
strawberry_cake .!.:
Artık daha mesafeliyim ama bir yandanda vicdanım rahat etmiyor. Elimi üzerlerinden çekemiyorum. Çok yiprattilar beni. Anneme laf anlatmaya çalışmaktan dilimde tüy bitti. O benim çocuğummuş gibi nasihat edip duruyorum ama boş. Bazen yüzüne haykirasim var annem olman hayatimi ve psikolojimi mahvetme hakkini sana vermiyor diye bağırıp cagirasim var ama buda yeni bir drama sebep olacak biliyorum. Bende konu sahibi gibi hep imrenmisimdir annesi güçlü olan insanlara.
Genişletmek için tıkla...
Benim annem güçlü bir kadın ama ben ve abim drama dan beslenen tiplerdik. Ama şu anda değiliz daha kendinden emin ve sorunların çözen bireyleriz nasıl mı dersen terapiyle destekle artık daha güçlüyüm..
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

hamzam06
  • Anket
Ölü doğum hikayem :(
20 21 22
Yorumlar
426
Görüntüleme
56K
morseverr
M
X