selamlar herkese,
dert değil ama fikrinize ihtiyacım var arkadaşlar.
annem aşırı derecede torunlarına düşkün, abimle aynı apartmanda oturyorlar mesela, çocuğun annesi yanındayken ilk 3 yaş her şeyiyle annem ilgilendi. annesi bu durumdan rahatsız değildi evet, ama sonra çocuk her şeyinde kendi annesine değil anneme koştu. annesi varken altını temizlemek, yemeğini yedirmek, misafirliğe gittiğinde annesi oturuken annemin çocuğun peşinden koşması, aklınıza gelecek her şey yani. ve sürekli. şimdi yeğenim kendi evinden çok annemde kalıyor. orda yatıyor vs. bu durumdan anne ve babası rahatsız değil. ama ben hep başından beri dedim anneme, anne bak geride dur biraz ileride problem olur annesine bağlanamz çocuk dedim, ama annesi problem etmedi ve böyle gitti bugüne dek. mesela geçen ay şehir dışına uçakla bir yere gitti annem. yeğenimi annesi göndermek istemedi annem yine problem çıkardı niye göndermiyorsun diye. anne dedim o onun çocuğu bırak istemiyorsa göndermesin sen kendin git. ama yok illaki torunu gelecek.
kısaca annemin yapısıda şöyle, her şeye alınır, küser 1 hafta meseleyi uzatır, surat asar ve doğduğuna pişman eder sizi. mutlu olsun diye, bir kere gülsün diye gözünün içine bakarsınız tık yok ve ratık üzüntüden çok bu tavrı sizin sinirinizi bozar, annenize üzülmek yerine kızmak istersiniz. çok defa kardeşimle hep konuştuk anne bak yapma, ortada bir durum yok, bizi üzme artık, ne olur biraz affedici olsan diye ama yok yok. ayrı illerde olmamaıza rağmen 10 gün kalırız 1 haftası surat asmakla geçer. bu durum çocukluğumuzdan beri böyle. sanırsınızki dünyanın en kötü evlatlarıyız. tatil bitip dönünce tabi yelkenleri suya indirir arar sorar ama bu defa sizin öfkeniz yatışmaz annem tabiki başımızdan asla eksik olmasın ama gerçekten çok çok zor karakter. onunla geçirdiğimiz günlerde amaç mutlu olmakatan çok hep annemizi mutlu etmek oluyor ama nafile. önüne en mükemmel şeyleride serseniz bir şey bulur ve küser.
neyse asıl konu
şimdi benim bebeğim oldu. malesef emme problemimiz vardı ve ilk ay zar zor emzirdim sonra bıraktı sütümü sağıp veriyorum ama mama ağırlıklı besleniyor sütüm çok az. 40 günlükken 3 hafta annemde kaldık ve annem bebeğimi hep yaında yatırmak istedi. anne yok aklım kalır vs. çok beni dinlemedi. ,nasılsa mama yiyyor ben yediririm gece falan derken anlattığım gibi küsecek ve problem çıkacak diye ses çıkarmadım. halbuki keşke annem kendinden öçnce beni düşünseydi. ben 2 kürtaj geçirdim bebeğime 2 bebek kaybından sonra kavuştum öyle kıymetliydiki benim için. annem yaşadığım sıkıntının demekki farkına varamamış. ben rahat uyumak isteedimki bebeğim yanımda olsun istedim. annem tabiki ben bebeğimi kıskanmıyorum ama ilk 2 yaş çok mühim anne bebek bağlanmasında. ama sanki ben annemin annesiymişim gibi aman kırılmasın aman üzülmesin diye bebeğimi annemle 3 hafta yatırdım. tabi ağladığını duysam koşarım ama işte yorgunluk duyuluyorki gece hemen. 3 hafta böyle geçti. şimdi 4 aylık oldu anneme gidicez bayramda şimdiden diyorki, bak gelince benle yatacak ona göre. anne dedim sen artık keyfine bak gece kalkmak zor olur sen dinlen dedim. yok ne var bakmakta şimdiden söylüyorum diyor. şunu yapıyor birde ilk uyuması beşikte sonra mamasını yemesi için yatağına koyuyor ve birlikte uyuyorlar.
1 -1 buçuk yaşına gelince ben çalışıcam ve annem bakacak, şimdiden düşünüyorum ben bebeğimle nasıl bağ kurucam. muhtemelen aynı şeyler olacak, yanında yatırmak isteyecek, ben sabahtan akşamam kadar görmediğim için bebeğimi özlücem ve benle yatsın isticem, annem alınacak günlerce hatta haftalarca küsecek ve hayat zindan. öyle sırnaş, şirinlik yap hayatta sevmez ve işe yaramaz. aşırı ciddi, sarılmaktan öpmekten hiç anlamayan biri annem. nasıl davranmam gerek, onu üzmek asla istemiyorum ama her şey onun istediği gibi olsun istiyor. nasıl davranmalıki yoksa ben mi abartıyorum ? her anne böyle miki acaba ?
