Selamlar. Yarın malum arife işten çıktıktan sonra eşimin ailesinin evine doğru yola koyulacağız. Bir gram gidesim yok o kadar isteksizim ki. Çokta durmayacağız cumartesi günü döneceğiz. Ama ayaklarım geri geri gidiyor. Oda gitmek istemiyor pek fazla oda biliyor çünkü ortamın ne kadar kasıntı olduğunu. Olay şu normalde biz bayram tatili çok kısa diye sadece evde dinlenip iki tarafın ailesine de gitmeyecektik. Aslında gidilse de benim aileme gidilecekti çünkü geçen ramazan bayramında da benim aileme gitmedik sadece eşimin ailesine gitmiştik. 4-5 gün tatildi sanırım geçen yıl. İki aile de başka şehirlerde oturuyor bizde başka bir şehirdeyiz. Yani üçümüzde ayrı şehirlerdeyiz. Çok uzak şehirler değil ama biri 2 saat biri 4 saat sürüyor. Ama sonra eşimin annesi baya bir ağladı bir oğlum var oda gelmiyor yanıma vs. diye. Kendi 2 tane daha kızı var onlar da gelemicekmiş ben de kıyamadım eşime dedim ki annenler yalnız kalmasın madem onların yanına gidelim. Eşim de gerek yok bence zamanla alışır dedi kendi annesi için bazen böyle gidemediğimiz zamanlar olacak alışmalı hem sizinkilere de gitmiyoruz sonuçta bir şey olmaz dedi. Tabi sonra annesi her gün arayıp ağlamaya duygusallaşmaya devam etti. Ben de dedim ki bu halde evde kalsakta ne kadar dinlenebiliriz ki bayram boyunca birinin orada ağladığını düşünün ki o biri eşimin annesi ne kadar bana baskı kurmak istemese de içinin rahat etmediğini anlıyorum. O yüzden karar verdik yarın gideceğiz. Ama muhabbetlerini duysanız yani sürekli kasıntılık var ortamda. Gelin şöyle olmalı, oğlan böyle olmalı. Anne babalar yaşlanınca çocuklar onlara bakmalı. Annenin yemeklerini hep daha çok sevmelisin. İşte ben seni ne fedarlıklarla büyüttüm hemen evlendin. 30 yaşında evlendi oğulları bu arada. Bunun gibi ve daha bir sürü şey söylüyorlar oğullarına yani bağımlı ebeveynlik ilişkisi gibi bir şey bu galiba. Bana da işte senin tek ailen artık biziz, evlenince evden çıktın gerçek ailen biziz diyorlar sonra buna çok tezat olarak sen el kızısın kendi kızımız gibi olamazsın diyorlar. Böyle saçma sapan sonsuz muhabbetler ama aşırı baskıcılar karı koca sürekli birbirlerini destekleyip karşı tarafı ezmeye oynuyorlar. Tipimi beğenmiyorlar ona bile laf söylüyorlar. Ama bunları eşimin yanında demiyorlar mesela kıafetimi beğenmez yüz şeklimi beğenmez eşimin yanında hayatta demez. Bazen ağzından kaçtı diyelim ki eşim tepki gösterir hemen sana sütümü helal etmem diyor, babasıda bir kız için ananı mı silecen verdiğimiz emeklere yazık, Kendimizi siz okuyun adam olun diye mahvettik işte gerekirse çöp topladım nasıl el kızı için bize bunu yaparsın falan demeye başlıyorlar. Eşim oda benim ailem el kızı değil dese de 10 kere de dese artık onlar kendi bildiklerini konuşmaya devam ediyorlar. Tamam eşim tepki veriyor daha fazla verirse küserler ve çok beddua ederler. Ben olayların oraya gelip rezillik çıkmasını hiç istemiyorum. Bu haliyle bile yeterince rezil zaten. Eşimin daha büyük tepki vermesini ben engelliyorum yani yoksa kendini tutamaz. Ama hayatı burnumuzdan getirirler küslük durumu olursa tanıdığım kadarıyla bundan eminim. Siz küserlerse küssünler nolacak diyor olabilirsiniz ama o yola girersek çok büyük huzursuzluklar çıkar şimdi en azından gittikçe çekiyoruz bu lafları sadece. Ne yapacağımı bilmiyorum onlara gittiğimde ya da onlar geldiğinde kitlenip kalıyorum sesim çıkmıyor. Sohbet edesim gelmiyor gelse bile konuşulacak bir ortam yok ama gitmeden 2-3 hafta önce panik atağım falan tutuyor çok kötü oluyorum. Bunu nasıl aşıcam.
