- 17 Haziran 2014
- 105
- 30
Selam kızlar, 1 yıldan fazla olmuş bu konuyu açalı.... Hamileliğimde çok kötü günler geçirmiştim gerçekten... yine o günlerden birinde artık böyle olmayacak deyip yaşadığım şehirde iyi bir avukat var mı diye araştırırken eşime yakalandım, anladı boşanmak istediğimi...
Karşıma aldım ve uzun uzun anlattım... Karnımdaki çocuğu uzun uğraşlar sonucunda elde etmemize rağmen, karnımdaki çocuğun hayati tehlikesini bile umursamadan bana yaşattıklarının acısını çekeceğini çünkü bu lütfun kıymetini anlayamadığını, maalesef ayrılmak zorunda olduğumuzu ve doğacak çocuğunun belki doğduğunu bile başkalarından öğreneceğini, ilk baba deyişine şahit olamayacağını, ilk adımlarını göremeyeceğini, hastalandığında başında bekleyenin kendisi olamayacağını, her canı istediğinde değil de, mahkemenin belirlediği günlerde görmek zorunda kalacağını güzel bir dille anlattım kendisine...
Veee... ne düşündü, nasıl idrak etti bilmiyorum ama herşey vallahi de düzeldi, billahi de düzeldi :) Şimdi 9 aylık bir kızımız var, tüm dünyası o oldu... Aramızda sorun olacak diye ödü kopuyo, asla karıştırmıyo ilişkimize kimseyi...
Kayınvalideme gelince, biraz saygısız biri oldum çıktım ona karşı... Eskiden büyüklerine karşı saygısız insanlara inanılmaz kızar ve arama mesafe koyardım ama bende onlardan biri oldum çıktım maalesef ama şartlar bunu gerektirdi işte... evime karışmaya kalksa tersledim, eşimle aramıza girmeye kalksa tersledim, emrivaki yaptığı şeyleri özellikle emrivaki yaptığı için yapmadığımı belirttim, beni kırdığında haftalarca görüşmedim, böyle davrandığı sürece de maalesef iki yabancı olarak kalacağımızı kendisine izah ettim vs. derken... İnanın onunda şimdi ağzı var dili yok... ağzını açmaya ödü kopuyor, evime beni aramadan gelmiyor, evime geldiğinde bir bardağın dahi yerini değiştiremiyor artık... Baktılar ben delirdim, deli deliyi gördü çomağını sakladı :)
Velhasıl, herşey yaşanıyor düzeliyor, ama sizden giden gidiyor tabi ki...
--------
Merhaba Bayanlar,
Konuya nasıl başlayacağımı bilemiyorum ancak en başından başlarsam neden bu kadar hayal kırıklığı yaşadığımı daha iyi anlatabilirim sanırım.
1,5 yıllık evliyim. En başta annemle babamın mutsuz evlilikleri, çevremde gördüğüm evlilikler, benim hayatımda tanımak istediğim erkeklerin evliliğe uygun olmaması vs sebepleriyle evlenmeyi aklımın ucundan dahi geçirmiyordum, istemiyordum yani... Şu an ki eşim iş yerinden arkadaşımdı ve bana gelip sorsalar evlenilecek bir adam mı diye, sonuna kadar tam not vereceğim bir insandı. Bir süre sonra eşim bana duygularını açtı, evlenmek istediğini belirtti, başlarda istemedim, reddettim ancak aylarca diz çöktü yalvardı, ağladı, bir şekilde ben de olacağına ikna oldum, kabul ettim ve evlendik. İş arkadaşlığımız 2 yıl, 1 yıl flört döneminden sonra.
Evlendik, henüz balayında iken en ufak bir tartışmada eşim evden eşyalarını toplayıp annesinin evine dönmeye kalktı.. Şaka gibi... Neye uğradığımı şaşırdım... Sonrasında bir fark ettim ki her özel kavgamız, tartışmamız ya da özel sorunlarımız kayın validem tarafından biliniyor... Kavgalarımızı ulu orta yaşamaktan çekinmeyen bir adam vardı karşımda... Evimde ailem varken kavgalarımızı yansıtıyor , kendi ailesi varken kavgalarımızı yansıtıyor... Ve bunları yaptıktan sonra bin pişman olup, defalarca özür dileyip, sonrasında tekrar tekrar yapmaya devam ediyor...
Ben kayın validem ile arama mesafe koymak istedim, sebebine gelince; evliliğimizin ilk 9 ayı boyunca çocuğumuz olmadı ve kayın validem hep beni suçladı. 9 ay boyunca gözümde yaş kalmadı ağlamaktan, anne olamayacağımı düşündüm hep. Toplum içinde rencide ederdi, komşularının yanında rencide ederdi, ailemin yanında rencide ederdi, torun istiyorum derdi başka bişey demezdi.. Bende bu duruma çok içerlediğim için, ara sıra gitmeyi tercih ediyordum ancak eşimi her gün ya da gün aşırı annesine zorla gönderirdim ihtiyaçlarını görsün diye...
9 ay sonunda ortaya çıkan, eşimin doğal yollardan çocuk sahibi olamayacağı idi. Bir anda torun isteyen kayın validem torun istemez oldu, konuyu açtıkça konuyu kapatır oldu vs derken soğudum işte ondan... Görmek bile istemedim yüzünü ama eşimin annesi işte, ara sıra da olsa mecbursun gitmeye, görmeye...
Allahımız'a sonsuz şükürler olsun ki ilk tüp denemesinde tuttu bebeğimiz ama tutunana kadar eler çektik. Kanamalarım oldu, kaybettik dedik her seferinde ama tutundu çok şükür. Tutundu tutunmasına ama o kanamalı günlerden birinde eşimle tartışmamız oldu. kayın validem beni o halde anneme bırakıp, geceyi kendisiyle geçirmesini istedi eşimden, evine misafir geleceği için. Ben de tepki gösterdim, kanamam gece artarsa vs ben seni yanımda istiyorum, annene söyle durumu misafirlerine anlatsın, ya başka zaman misafir çağırsın ya da ablanı çağırsın bu gece diye... Bu tartışmayı eşim yine annesine anlatmış ve o gece misafirler gittikten sonra kayın validem gecenin 1,5 uğunda annemlerin evini bastı. Avaz avaz bağırdı, erkek kardeşime erkek müsfettesi dedi, anneme seni muhatap almıyorum kocan gelsin kocana anlatıcam derdimi dedi vs. Tek şikayeti de şu oldu; kızınız insan değil, benim komşularımı muhatap almıyor, benimle komşu komşu gezmiyor... O kadar bağırmanın sonucundan çıkan tek şikayet inanın bu oldu... ve bu kavganın sonunda annem benim evime gelemedi sorun çıkmasın diye... Gebeliğimin 3,5 ayına kadar tek başıma yattım evimde, çorba verenim olmadı...
Şimdi kayın validem ile görüşmüyorum... Daha doğrusu ben gitmiyorum, o isterse geliyor oğlunun evidir, kapımı kapatmam. Hamileliğim çok şükür devam ediyor, ancak eşime karnımdaki yavru için katlanıyorum...
O kadar zor bir durum ki... Eşime en ufak bir güvenim kalmadı... Gözümde 5 yaşında bir çocuktan farksız, sanki az laf etsem şekeri elinden alınmış çocuk gibi koşa koşa annesine gidecekmiş ağlayarak gibi geliyor bana...
Eşim annesine her gittiğinde sanıyorum ki baş başa verip yine neler geçti aramızda, herşeyi anlatıyor sanki...
Karnımda taşıdığım yavru olmasa arkama bile bakmam... Ne yapacağımı, eşime tekrar nasıl güvenebileceğimi inanın bilemiyorum... İşin en kötüsü ona dokunma isteğim bile yok oldu...
Karşıma aldım ve uzun uzun anlattım... Karnımdaki çocuğu uzun uğraşlar sonucunda elde etmemize rağmen, karnımdaki çocuğun hayati tehlikesini bile umursamadan bana yaşattıklarının acısını çekeceğini çünkü bu lütfun kıymetini anlayamadığını, maalesef ayrılmak zorunda olduğumuzu ve doğacak çocuğunun belki doğduğunu bile başkalarından öğreneceğini, ilk baba deyişine şahit olamayacağını, ilk adımlarını göremeyeceğini, hastalandığında başında bekleyenin kendisi olamayacağını, her canı istediğinde değil de, mahkemenin belirlediği günlerde görmek zorunda kalacağını güzel bir dille anlattım kendisine...
Veee... ne düşündü, nasıl idrak etti bilmiyorum ama herşey vallahi de düzeldi, billahi de düzeldi :) Şimdi 9 aylık bir kızımız var, tüm dünyası o oldu... Aramızda sorun olacak diye ödü kopuyo, asla karıştırmıyo ilişkimize kimseyi...
Kayınvalideme gelince, biraz saygısız biri oldum çıktım ona karşı... Eskiden büyüklerine karşı saygısız insanlara inanılmaz kızar ve arama mesafe koyardım ama bende onlardan biri oldum çıktım maalesef ama şartlar bunu gerektirdi işte... evime karışmaya kalksa tersledim, eşimle aramıza girmeye kalksa tersledim, emrivaki yaptığı şeyleri özellikle emrivaki yaptığı için yapmadığımı belirttim, beni kırdığında haftalarca görüşmedim, böyle davrandığı sürece de maalesef iki yabancı olarak kalacağımızı kendisine izah ettim vs. derken... İnanın onunda şimdi ağzı var dili yok... ağzını açmaya ödü kopuyor, evime beni aramadan gelmiyor, evime geldiğinde bir bardağın dahi yerini değiştiremiyor artık... Baktılar ben delirdim, deli deliyi gördü çomağını sakladı :)
Velhasıl, herşey yaşanıyor düzeliyor, ama sizden giden gidiyor tabi ki...
--------
Merhaba Bayanlar,
Konuya nasıl başlayacağımı bilemiyorum ancak en başından başlarsam neden bu kadar hayal kırıklığı yaşadığımı daha iyi anlatabilirim sanırım.
1,5 yıllık evliyim. En başta annemle babamın mutsuz evlilikleri, çevremde gördüğüm evlilikler, benim hayatımda tanımak istediğim erkeklerin evliliğe uygun olmaması vs sebepleriyle evlenmeyi aklımın ucundan dahi geçirmiyordum, istemiyordum yani... Şu an ki eşim iş yerinden arkadaşımdı ve bana gelip sorsalar evlenilecek bir adam mı diye, sonuna kadar tam not vereceğim bir insandı. Bir süre sonra eşim bana duygularını açtı, evlenmek istediğini belirtti, başlarda istemedim, reddettim ancak aylarca diz çöktü yalvardı, ağladı, bir şekilde ben de olacağına ikna oldum, kabul ettim ve evlendik. İş arkadaşlığımız 2 yıl, 1 yıl flört döneminden sonra.
Evlendik, henüz balayında iken en ufak bir tartışmada eşim evden eşyalarını toplayıp annesinin evine dönmeye kalktı.. Şaka gibi... Neye uğradığımı şaşırdım... Sonrasında bir fark ettim ki her özel kavgamız, tartışmamız ya da özel sorunlarımız kayın validem tarafından biliniyor... Kavgalarımızı ulu orta yaşamaktan çekinmeyen bir adam vardı karşımda... Evimde ailem varken kavgalarımızı yansıtıyor , kendi ailesi varken kavgalarımızı yansıtıyor... Ve bunları yaptıktan sonra bin pişman olup, defalarca özür dileyip, sonrasında tekrar tekrar yapmaya devam ediyor...
Ben kayın validem ile arama mesafe koymak istedim, sebebine gelince; evliliğimizin ilk 9 ayı boyunca çocuğumuz olmadı ve kayın validem hep beni suçladı. 9 ay boyunca gözümde yaş kalmadı ağlamaktan, anne olamayacağımı düşündüm hep. Toplum içinde rencide ederdi, komşularının yanında rencide ederdi, ailemin yanında rencide ederdi, torun istiyorum derdi başka bişey demezdi.. Bende bu duruma çok içerlediğim için, ara sıra gitmeyi tercih ediyordum ancak eşimi her gün ya da gün aşırı annesine zorla gönderirdim ihtiyaçlarını görsün diye...
9 ay sonunda ortaya çıkan, eşimin doğal yollardan çocuk sahibi olamayacağı idi. Bir anda torun isteyen kayın validem torun istemez oldu, konuyu açtıkça konuyu kapatır oldu vs derken soğudum işte ondan... Görmek bile istemedim yüzünü ama eşimin annesi işte, ara sıra da olsa mecbursun gitmeye, görmeye...
Allahımız'a sonsuz şükürler olsun ki ilk tüp denemesinde tuttu bebeğimiz ama tutunana kadar eler çektik. Kanamalarım oldu, kaybettik dedik her seferinde ama tutundu çok şükür. Tutundu tutunmasına ama o kanamalı günlerden birinde eşimle tartışmamız oldu. kayın validem beni o halde anneme bırakıp, geceyi kendisiyle geçirmesini istedi eşimden, evine misafir geleceği için. Ben de tepki gösterdim, kanamam gece artarsa vs ben seni yanımda istiyorum, annene söyle durumu misafirlerine anlatsın, ya başka zaman misafir çağırsın ya da ablanı çağırsın bu gece diye... Bu tartışmayı eşim yine annesine anlatmış ve o gece misafirler gittikten sonra kayın validem gecenin 1,5 uğunda annemlerin evini bastı. Avaz avaz bağırdı, erkek kardeşime erkek müsfettesi dedi, anneme seni muhatap almıyorum kocan gelsin kocana anlatıcam derdimi dedi vs. Tek şikayeti de şu oldu; kızınız insan değil, benim komşularımı muhatap almıyor, benimle komşu komşu gezmiyor... O kadar bağırmanın sonucundan çıkan tek şikayet inanın bu oldu... ve bu kavganın sonunda annem benim evime gelemedi sorun çıkmasın diye... Gebeliğimin 3,5 ayına kadar tek başıma yattım evimde, çorba verenim olmadı...
Şimdi kayın validem ile görüşmüyorum... Daha doğrusu ben gitmiyorum, o isterse geliyor oğlunun evidir, kapımı kapatmam. Hamileliğim çok şükür devam ediyor, ancak eşime karnımdaki yavru için katlanıyorum...
O kadar zor bir durum ki... Eşime en ufak bir güvenim kalmadı... Gözümde 5 yaşında bir çocuktan farksız, sanki az laf etsem şekeri elinden alınmış çocuk gibi koşa koşa annesine gidecekmiş ağlayarak gibi geliyor bana...
Eşim annesine her gittiğinde sanıyorum ki baş başa verip yine neler geçti aramızda, herşeyi anlatıyor sanki...
Karnımda taşıdığım yavru olmasa arkama bile bakmam... Ne yapacağımı, eşime tekrar nasıl güvenebileceğimi inanın bilemiyorum... İşin en kötüsü ona dokunma isteğim bile yok oldu...
Son düzenleme:
