Hamilelik, sıkıntılar. Lütfen yardım

thefullmoon .!.:

5 aylık hamileyim ama ben benlikten çıktım. Eşimle severek evlendik zor zamanlar da geçirdik, mutlu da olduk… ama şuan bir şeyler eksik gibi hissediyorum. Plansız bir hamilelikti, çocuk fikri aklımda hiç yoktu şuanlık. Eşim baba olmayı hep istedi. Ben hazır hissetmiyordum çünkü bazı şeyler beni düşündürüyordu bu evliliğin tam olarak ne olduğunu göremiyordum yani net değildi hiçbir şey. Bir iyi, bir kötü olduk. Aile sorunları, düşünce ve yaşam tarzı farklılıkları, maddi sorunlar… hepsini yaşadık yeri geldi psikolojik yardım aldım. Baştan beri zor bir evlilikti. Aştığımız şeyler de oldu aşamadıklarımızda. Şimdi diyeceksiniz neden korunmadın. Korunuyordum gayette dikkatliydim fakat son zamanlarda başka bir yönteme geçmek istedim maalesef yanlış yaptım. Bebeği öğrendiğimde sarsıldım inanın gebelikten öncesi mutlu muyduk değil miydik ilişkimiz nasıl gidiyordu onu bile kestiremiyorum şuan kafamı bi dolu düşünce sardı… bu süreçte eşimden destek istedim, duygusal olarak yanımda olmasını beni anlamasını istedim ama o umursamadı, anlayışsızlıklar etti. En ihtiyacım olduğu zamanda böyle yapması beni çok etkiledi. Boşanmayı bile düşündüm. Ailemin yanına gittim kafamı dağıtayım onlarla sohbet edeyim, bir şeyler yapayım diye. Sıkıntımı ailemle paylaştım. Normalde her şeyi paylaşmam ama olay onun ailesi ile ilgilide olunca artık dayanamadım. Eşimle konuştular falan ama bilmiyorum ben eşimde o hissiyatı göremedim. Yani beni düşündüğünü anladığını ve yanımda olacağını gerçekten hissettirmedi. Eskiden böyle şeyler yaşasak sonrasında eşim daha farklı yaklaşırdı şimdi sanki o da uzaklaştı, farklı oldu. Bilmiyorum bize ne oluyor bana ne oluyor inanın artık konuşmaktan ağlamaktanda yoruldum çünkü sanki kimse beni anlamıyor. İçimde fırtınalar koparken içime kapandım. Evime geri geldim ama eşimle konuşamıyorum bu içimdekileri paylaşamıyorum. Çünkü beni abartmakla suçlayacak bu beni daha da üzecek. Oysa o kadar ihtiyacım var ki yargılanmadan dinlenilmeye, anlaşılmaya, şefkate. Böyle değildim ben her işimi kendim hallederdim kimseyi karıştırmazdım ama şimdi küçük bi çocuk gibi o kadar ilgiye şefkate muhtaç ve güçsüz hissediyorum ki ev işi yapasım bile gelmiyor. Bulaşık çamaşır gözüm görmüyor. Yapıyorum ama işkence geliyor. Hal böyle olunca annelik kaygılarım daha da artıyor… ya iyi bir anne olamazsam ya onu anlayamazsam diye. Ailem destekçim biliyorum ama onlar bile bazen beni anlamıyor üstüme geliyor. Bi taraftan kimseyi karıştırmak istemiyorum diğer yandan yalnız bırakmasınlar beni istiyorum. Korkuyorum çok. Sanki bir kapana kısılmışım elim kolum bağlı ne yapacağımı hiç bilmiyorum aşağı tükürsen sakal yukarı tükürsen bıyık. Bir şeylere karar veremez ve tepki veremez oldum. Bebeğime başta alışamamıştım ama şimdi daha çok ultrason resimlerine bakıyorum seviyorum karnımda oynayınca mutlu oluyorum ama değer miydi acaba bunca sıkıntıya diyorum bi yandan çok üzülüyorum korkuyorum acaba eşim nasıl bir baba olacak, ailesini her şeye karıştıracak mı, ben bir hiç mi olacağım acaba herkes beni eleştirecek mi, ben nasıl anne olacağım… bi ton düşünce ve kaygı. Eşim eleştirir durur, yemeklerimi beğenmez, temizliğe laf eder ki o kadar uğraşır yaparım artık içimden o da gelmiyor. Eskiden konuşup dertleştiğim beni anladığını düşündüğüm yakınlarım bile sanki artık bir yabancı gibi. Yakın gördüğüm bir arkadaşım bir arkadaşının doğumunun ne kadar zorlu olduğunu anlatıp duruyor gözümün içine baka baka. Bir diğeri uykusuz günlerin zorluklarını anlatıyor. Diyorum ki bunlar benim arkadaşlarım mı. Saçma sapan laflar, her kafadan bir ses çıkıyor. Herkesten soğuyorum gitgide kimseyle görüşmek istemiyorum. Çok zorlanıyorum bu yaşadıklarım nedir sizce, ne yapmalı ? Sizde benzer şeyler yaşadınız mı ? Karmaşık olduysa kusura bakmayın ne yapacağımı bilmiyorum, anlaşılmaya, yorumlara ihtiyacım var. Buraya kadar okuyanlara çok teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

thefullmoon .!.:

5 aylık hamileyim ama ben benlikten çıktım. Eşimle severek evlendik zor zamanlar da geçirdik, mutlu da olduk… ama şuan bir şeyler eksik gibi hissediyorum. Plansız bir hamilelikti, çocuk fikri aklımda hiç yoktu şuanlık. Eşim baba olmayı hep istedi. Ben hazır hissetmiyordum çünkü bazı şeyler beni düşündürüyordu bu evliliğin tam olarak ne olduğunu göremiyordum yani net değildi hiçbir şey. Bir iyi, bir kötü olduk. Aile sorunları, düşünce ve yaşam tarzı farklılıkları, maddi sorunlar… hepsini yaşadık yeri geldi psikolojik yardım aldım. Baştan beri zor bir evlilikti. Aştığımız şeyler de oldu aşamadıklarımızda. Şimdi diyeceksiniz neden korunmadın. Korunuyordum gayette dikkatliydim fakat son zamanlarda başka bir yönteme geçmek istedim maalesef yanlış yaptım. Bebeği öğrendiğimde sarsıldım inanın gebelikten öncesi mutlu muyduk değil miydik ilişkimiz nasıl gidiyordu onu bile kestiremiyorum şuan kafamı bi dolu düşünce sardı… bu süreçte eşimden destek istedim, duygusal olarak yanımda olmasını beni anlamasını istedim ama o umursamadı, anlayışsızlıklar etti. En ihtiyacım olduğu zamanda böyle yapması beni çok etkiledi. Boşanmayı bile düşündüm. Ailemin yanına gittim kafamı dağıtayım onlarla sohbet edeyim, bir şeyler yapayım diye. Sıkıntımı ailemle paylaştım. Normalde her şeyi paylaşmam ama olay onun ailesi ile ilgilide olunca artık dayanamadım. Eşimle konuştular falan ama bilmiyorum ben eşimde o hissiyatı göremedim. Yani beni düşündüğünü anladığını ve yanımda olacağını gerçekten hissettirmedi. Eskiden böyle şeyler yaşasak sonrasında eşim daha farklı yaklaşırdı şimdi sanki o da uzaklaştı, farklı oldu. Bilmiyorum bize ne oluyor bana ne oluyor inanın artık konuşmaktan ağlamaktanda yoruldum çünkü sanki kimse beni anlamıyor. İçimde fırtınalar koparken içime kapandım. Evime geri geldim ama eşimle konuşamıyorum bu içimdekileri paylaşamıyorum. Çünkü beni abartmakla suçlayacak bu beni daha da üzecek. Oysa o kadar ihtiyacım var ki yargılanmadan dinlenilmeye, anlaşılmaya, şefkate. Böyle değildim ben her işimi kendim hallederdim kimseyi karıştırmazdım ama şimdi küçük bi çocuk gibi o kadar ilgiye şefkate muhtaç ve güçsüz hissediyorum ki ev işi yapasım bile gelmiyor. Bulaşık çamaşır gözüm görmüyor. Yapıyorum ama işkence geliyor. Hal böyle olunca annelik kaygılarım daha da artıyor… ya iyi bir anne olamazsam ya onu anlayamazsam diye. Ailem destekçim biliyorum ama onlar bile bazen beni anlamıyor üstüme geliyor. Bi taraftan kimseyi karıştırmak istemiyorum diğer yandan yalnız bırakmasınlar beni istiyorum. Korkuyorum çok. Sanki bir kapana kısılmışım elim kolum bağlı ne yapacağımı hiç bilmiyorum aşağı tükürsen sakal yukarı tükürsen bıyık. Bir şeylere karar veremez ve tepki veremez oldum. Bebeğime başta alışamamıştım ama şimdi daha çok ultrason resimlerine bakıyorum seviyorum karnımda oynayınca mutlu oluyorum ama değer miydi acaba bunca sıkıntıya diyorum bi yandan çok üzülüyorum korkuyorum acaba eşim nasıl bir baba olacak, ailesini her şeye karıştıracak mı, ben bir hiç mi olacağım acaba herkes beni eleştirecek mi, ben nasıl anne olacağım… bi ton düşünce ve kaygı. Eşim eleştirir durur, yemeklerimi, temizliğe laf eder ki o kadar uğraşır yaparım artık içimden onlarda gelmiyor. Eskiden konuşup dertleştiğim beni anladığını düşündüğüm yakınlarım bile sanki artık bir yabancı gibi. Yakın gördüğüm bir arkadaşım bir arkadaşının doğumunun ne kadar zorlu olduğunu anlatıp duruyor gözümün içine baka baka. Bir diğeri uykusuz günlerin zorluklarını anlatıyor. Diyorum ki bunlar benim arkadaşlarım mı. Saçma sapan laflar, her kafadan bir ses çıkıyor. Herkesten soğuyorum gitgide kimseyle görüşmek istemiyorum. Çok zorlanıyorum bu yaşadıklarım nedir sizce, ne yapmalı ? Sizde benzer şeyler yaşadınız mı ? Karmaşık olduysa kusura bakmayın ne yapacağımı bilmiyorum, anlaşılmaya, yorumlara ihtiyacım var. Buraya kadar okuyanlara çok teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Boleyn Kizi .!.:

Bu her şeyin en kötü tarafını ele alan gerizekalı tipler hayatımızın her alanında yok mudur? Bu platformda da var bunlardan maalesef.

Ben de hamileyim ama benim evliliğimde 5 sene bitti. Yaşım da 34 oldu. Evliliğinde harhangi bir sorun yok. Ama benzer kaygıları ben de yasadım.

Kapana kısılmak, dünyadan atılmış gibi yalnız hissetmek, bi de en zoru nefes alamamak daha doğrusu nefesin yarıda kesilmesi vb şeyleri yaşadım. Bir gece boğuluyor gibi oldum nefes alabilmeye balkona çıktım ama yok nefes alamıyor olmam benim ciğerlerime nefesin sıgmamasi ile ilgiliydi. Bu gebelik bunalımıydı sanırım. Ama zamanla o da geçiyor. Korkma seninki de geCecek.


Benimki çok kötü başladı açıkçası. 5 sene korundum. Bırakır birakmaz hamile kaldim. Ben bir-kac ay sonra olur diye düşünüyordum. O beni bi sarsti zaten. Ağlama krizleri geçiriyordum.

Sonra müthiş bir bulantı ve kusma döngüsüne girdim. Tansiyonum 7 lerde oluyordu. 1 yudum su bile mideme iner inmez geri çıkıyordu. Kilo verdim. Hastanede yattım. Ayakta duramadığım için evin koridoruna sandalya koymuştuk. Tuvalate giderken orda biraz oturup dinleniyordum. Sonra o sandalyeyi banyonun önüne koymuştum. Sürekli kustuğum için orda oturuyordum.

Bu durum bana psikolojik durumumu tamamen unutturmustu. Sürekli ağlıyordum ama bu kez yine kusacağım korkusunda. Gün-de 5 kere 6 kere kusuyordum ve halen daha kusmaktan deli gibi korkuyorum
En son dün sabah kustum. 32 haftalık oldum nerdeyse üstelik. Eger sen bunlari yasamadiysan ne mutlu sana. Çok şanslısın bence

Kusmanin yanında bulantı 7 aydir hic kesilmeden devam ediyor. Midem geriliyor, yırtıliyor. Belim ikiye ayrılıyor, zaman kilitlenip kalıyor. Sırtım müthiş ağrıyor.

Bunları söyleyince birileri çıkıp bana "bunlar iyi günlerin sen bi de doğsun da sonrasını gör" diyor. Güya şaka yapılıyor. Ama içimden bütün samimiyetimle bunu ve buna benzerini bana söyleyen herkesin aynı şeyleri yaşamasını Allahtan istiyorum.

Bence benim sağlığımı kaybetmemden daha zor olmayacak hiçbir şey. Kusman korkusu olmadan 1 yudum su nasıl içilir, midenin bulanmıyor olması ne demekti? Ben bunları tamamen unuttum.

Bunun haricinde 9 aylık süreç biraz da bizim psikolojik olarak hazirlanmamis için Yaratıcının bize tanıdığı süre diye düşünüyorum ben.


Çünkü ben de çok korkuyordum ama şu an bu korkular büyük oranda dağıldı. Zamanla sizinde rahatlayacaginizi düşünüyorum.

Eşinizle olan durumu da sizin hassasiyetinize bağladım. Bence şu an bununla.ilgili herhangi bir karar vermeyin. Çünkü bu ruh haliyle doğru karar veremeyebilirsiniz.

Hele bi gebeliği kabullenin, doğum olsun. Bebek bi ele avuca gelsin. O zaman sakin kafa ile düşünürsünüz .

Allah hepimizin yardımcısı olsun.

Genişletmek için tıkla...

Beyazsabunkokusu .!.:

Dönem dönem herkesin yaşadığı ruhsal sıkıntılar oluyor. Sizinki de bana öyle dönemsel sıkıntılar gibi geldi... Büyük bir dert, çözümsüz şeyler değil sanki; elbette çok şükür.

Yeni bir işe başlarken,
Yeni bir yere taşınırken,
Evlilik aşamasında,
Hamilelikte,
Okul stresinde. . .

İnsanın gündemi neyse, ona dair endişe korku yaşaması çok normal...

Hamilelik evet bütün bedeninizi hormonlarınizi alt üst ediyor. Ama bunu yaşayan sadece sizsiniz. Eşinizden tamamıyla sizi anlamasını beklemeyin.

Onun bedeni 7/24 sıkıntılara maruz kalmıyor.
Zaman zaman unutuyor bile olabilir.
Çünkü onda bir değişim yok .
Değişim sizde, sizin içinizde.
Bunu anlamaları çok mümkün değil. .

Sizden uzaklaşması; kim bilir onun da kaygıları neler. ? Evlilik baba olmak, bunlar da erkeğin hayatında çeşitli sorumluluklari getiriyor.
İçlerinde onlar da sıkıntı edebiliyor bazı şeyleri.

Etrafınızdaki doğum hikayelerine, sizi hafife alıp kendi sıkıntısını daha büyük gören hamilelere vs aldırış etmeyin. Herkesin sıkıntısı kendine.
Ve Her doğum her hamilelik farklıdır.

Allah ne yazdıysa doğumunuza dair, onu göreceksiniz. Dilerim sağlıkla mutlulukla bebeğinizi kucağınıza alırsınız

Her şeye ilaç gibi gelecektir.
Yeni bir can size de yeni bir hayat gelecek.
Güzel karşılamaya odaklanın, her bebek için en iyi anne kendi annesidir.
Siz de kendi bebeğiniz için en iyi en ideal anne olacaksınız
Hiç merak etmeyin

Genişletmek için tıkla...

Sarahben .!.:

Hamilelik hormonlari dengenizi bozmuş olabilir.Esinizle sorunlarınız varken hamile kalmaniz zorlamış da olabilir.
Ama siz çok şansli bir kadınsınız.Allah size en zor döneminizde hayata sıkı sıkıya bağlanmak için çok güzel bir sebep vermis.
35 yaşında anne oldum.42 yaşında boşandım.16 yıldan sonra hemde aldatilarak.
Ama tek bir saniye bile bu çocuğu neden yaptım diye pişman olmadım.Hayattaki can yoldaşım, kum , kanadım, mutluluk kaynağım Kızım.O olmasa 2 yıldır yaşadıklarima dayanamaz ya katil olurdum yada intihar ederdim.
Hayatta herseyin bir sebebi varmış.Bebeginizin şimdi gelmesi.de bence sizin için sebep.Kaygilari bir kenara bırakıp hamileligin tadını çıkartın.Bebeginiz doğduğunda ilk tanismanizdan sonra artik ne siz.ne de hayatiniz aynı olmayacak.
Esiniz , ailesi, aileniz vs hicbirine aldırmayın şimdilik.Sonrasina bakarsiniz.
Allah sağlıkla büyütmek nasip etsin.Sevgiler

Genişletmek için tıkla...

zillikedi .!.:

Yasadiniz tum durum normal kavgalar kaygilar halsizlik mutsuzluk yalnizlik korku hepsi gebelige dahil. Zamanla bu duygularin hepsi gecicek bebegine kol kanat geren guclu bir anne olucaksiniz. Kimse anneliginizi elestiremez her anne cocugu icin dunyadaki en iyi annedir, konusan olursa verirsiniz agzinin payini..
dogum gectikten sonra hicbir dogum agrisi acisi kalmaz aklinizda anlik bisey oluyo bebeginizi gorunce hicbisey kalmiyo aklinizda… ilk 3 ay zor evet ama dedim ya zaman su gibi akicak bebeginize cok guzel bakicaksiniz uykusuzluk ve zorluklar hatirladikca tebessum ettiren anilar olarak kalicak.
Esinizle dalgali iliskinizin hep kotu taraflari akliniza geliyor hepsi hormonlarin etkisi. Bunu bilerek kendinizi telkin edin. Negatif dusunceler akliniza gelince pozitife odaklanin. Esinizin nasil bir baba olacagini kimse bilemez gelecekte olabilicek sikintilari kafanizda kurup uzulmeyin lutfen.
5. Aydasiniz doguma 4 kendinizi toparlamaniza tam 1 yil var. yani onumuzdeki bir yil cok yogun gecicek olabildigince esinizle iyi olun iliskinizi yipratmaktan kacinin. Ben cok kotu hissettigim zamanlar ben hastayim 1 yil sonra iyilesicem suan kendimi yipratmamaliyim diye sakinlestirirdim. Saglikla gelsin yavrunuz, mutlu bir yuvaniz olsun

Genişletmek için tıkla...

thefullmoon .!.:

5 aylık hamileyim ama ben benlikten çıktım. Eşimle severek evlendik zor zamanlar da geçirdik, mutlu da olduk… ama şuan bir şeyler eksik gibi hissediyorum. Plansız bir hamilelikti, çocuk fikri aklımda hiç yoktu şuanlık. Eşim baba olmayı hep istedi. Ben hazır hissetmiyordum çünkü bazı şeyler beni düşündürüyordu bu evliliğin tam olarak ne olduğunu göremiyordum yani net değildi hiçbir şey. Bir iyi, bir kötü olduk. Aile sorunları, düşünce ve yaşam tarzı farklılıkları, maddi sorunlar… hepsini yaşadık yeri geldi psikolojik yardım aldım. Baştan beri zor bir evlilikti. Aştığımız şeyler de oldu aşamadıklarımızda. Şimdi diyeceksiniz neden korunmadın. Korunuyordum gayette dikkatliydim fakat son zamanlarda başka bir yönteme geçmek istedim maalesef yanlış yaptım. Bebeği öğrendiğimde sarsıldım inanın gebelikten öncesi mutlu muyduk değil miydik ilişkimiz nasıl gidiyordu onu bile kestiremiyorum şuan kafamı bi dolu düşünce sardı… bu süreçte eşimden destek istedim, duygusal olarak yanımda olmasını beni anlamasını istedim ama o umursamadı, anlayışsızlıklar etti. En ihtiyacım olduğu zamanda böyle yapması beni çok etkiledi. Boşanmayı bile düşündüm. Ailemin yanına gittim kafamı dağıtayım onlarla sohbet edeyim, bir şeyler yapayım diye. Sıkıntımı ailemle paylaştım. Normalde her şeyi paylaşmam ama olay onun ailesi ile ilgilide olunca artık dayanamadım. Eşimle konuştular falan ama bilmiyorum ben eşimde o hissiyatı göremedim. Yani beni düşündüğünü anladığını ve yanımda olacağını gerçekten hissettirmedi. Eskiden böyle şeyler yaşasak sonrasında eşim daha farklı yaklaşırdı şimdi sanki o da uzaklaştı, farklı oldu. Bilmiyorum bize ne oluyor bana ne oluyor inanın artık konuşmaktan ağlamaktanda yoruldum çünkü sanki kimse beni anlamıyor. İçimde fırtınalar koparken içime kapandım. Evime geri geldim ama eşimle konuşamıyorum bu içimdekileri paylaşamıyorum. Çünkü beni abartmakla suçlayacak bu beni daha da üzecek. Oysa o kadar ihtiyacım var ki yargılanmadan dinlenilmeye, anlaşılmaya, şefkate. Böyle değildim ben her işimi kendim hallederdim kimseyi karıştırmazdım ama şimdi küçük bi çocuk gibi o kadar ilgiye şefkate muhtaç ve güçsüz hissediyorum ki ev işi yapasım bile gelmiyor. Bulaşık çamaşır gözüm görmüyor. Yapıyorum ama işkence geliyor. Hal böyle olunca annelik kaygılarım daha da artıyor… ya iyi bir anne olamazsam ya onu anlayamazsam diye. Ailem destekçim biliyorum ama onlar bile bazen beni anlamıyor üstüme geliyor. Bi taraftan kimseyi karıştırmak istemiyorum diğer yandan yalnız bırakmasınlar beni istiyorum. Korkuyorum çok. Sanki bir kapana kısılmışım elim kolum bağlı ne yapacağımı hiç bilmiyorum aşağı tükürsen sakal yukarı tükürsen bıyık. Bir şeylere karar veremez ve tepki veremez oldum. Bebeğime başta alışamamıştım ama şimdi daha çok ultrason resimlerine bakıyorum seviyorum karnımda oynayınca mutlu oluyorum ama değer miydi acaba bunca sıkıntıya diyorum bi yandan çok üzülüyorum korkuyorum acaba eşim nasıl bir baba olacak, ailesini her şeye karıştıracak mı, ben bir hiç mi olacağım acaba herkes beni eleştirecek mi, ben nasıl anne olacağım… bi ton düşünce ve kaygı. Eşim eleştirir durur, yemeklerimi, temizliğe laf eder ki o kadar uğraşır yaparım artık içimden onlarda gelmiyor. Eskiden konuşup dertleştiğim beni anladığını düşündüğüm yakınlarım bile sanki artık bir yabancı gibi. Yakın gördüğüm bir arkadaşım bir arkadaşının doğumunun ne kadar zorlu olduğunu anlatıp duruyor gözümün içine baka baka. Bir diğeri uykusuz günlerin zorluklarını anlatıyor. Diyorum ki bunlar benim arkadaşlarım mı. Saçma sapan laflar, her kafadan bir ses çıkıyor. Herkesten soğuyorum gitgide kimseyle görüşmek istemiyorum. Çok zorlanıyorum bu yaşadıklarım nedir sizce, ne yapmalı ? Sizde benzer şeyler yaşadınız mı ? Karmaşık olduysa kusura bakmayın ne yapacağımı bilmiyorum, anlaşılmaya, yorumlara ihtiyacım var. Buraya kadar okuyanlara çok teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...