merhabalar,
22. haftamdayım, kısmetse temmuz gibi doğum yapmış olacağım.
sağlık açısından arada pürüzler çıksa da genel anlamıyla bir sorun yok. ancak hali hazırda birkaç tane kronik rahatsızlığım var ve rutin hayatım da zor. o nedenle daha dayanıklıyım o tarz sorunlara.
benim genel sorunum eşimde. bir ay öncesinde iş yerinde biraz zorlandığım bir haftaydı, sağolsun eşim de evde zorladı. iki gün üst üste resmen azarlandım. hatta bir sabah beni ağlattı da çıktı evden.
ne zaman doktora gitsek benim heyecanım ve doktor sonrası mutluluğumu sakinlik adı altında tepkisiz duruşuyla bitirdi.
bir şekilde toparlanmaya çalıştım. artık ufak ufak son trimesterına yaklaşıyorum ve vücudum beni zorlamaya başladı. ben bu zamana kalmadan eşya vs bakalım bir şeylere karar vermiş olalım istiyordum. bir kere ikna edebildim onda da artık öyle bir noktaya geldi ki mecbur kaldı.
şimdi evde tadilat yaptırmak istiyor, çocuk için ayıracağımız odada bir sürü eşya var onlar duruyor. çocuk eşyası noktasında hiçbir şeye bakmadık. ve bunlar için bir aydır artık başlayalım tadilatsa da eşyaysa da bakalım diye diye dilimde tüy bitti.
en son üç gün önce doktor kontrolünde detaylı ultrason vardı, doktor fotoğraf da verdi. ben çıkınca yine heyecanlıydım, yine bitirdi o heyecanımı. ertesi gün kendi kendine eşya bakalım dedi, sevindim. ben de kendimce bir liste çıkarmıştım onu gösterecek oldum yanımdan kalktı gitti hiçbir şey demeden. işim var dedi sıçradı resmen.
artık bu noktada dayanamadım, ne öfkemi ne de duygularımı kontrol edebildim. üç gün oldu kırgınlığım geçmedi.
ilk hamileliğim. ama çok mutsuzum, mutsuz değildim ama böyle oldum. tüm bu bir - bir buçuk aylık süreçte elimden geldiğinde kendimi anlattım. bakmadan içim rahat etmiyor, zamanla hareketim kısıtlanacak baksak iyi olur gibi birçok şey dedim önemsemedi. hiç de gebelikle ilgili bir nazım olmadı, kimseyi yormadım, kendi halimde geçirdim.
hiç böyle hayal etmemiştim. biraz bir şeylere bakmak, o heyecanı yaşamak isterdim. hiçbiri olmadı. şimdi de benim heyecanım yok. çocuk olmuş olmamış, hamileymişim değilmişim... öyle bir hissizlik çöktü üstüme. nasıl toparlarım ne yaparım bilemiyorum.
bu tarz sorunlar normal mi yoksa bende mi bir sorun var onu da çözmeye çalışıyorum.
22. haftamdayım, kısmetse temmuz gibi doğum yapmış olacağım.
sağlık açısından arada pürüzler çıksa da genel anlamıyla bir sorun yok. ancak hali hazırda birkaç tane kronik rahatsızlığım var ve rutin hayatım da zor. o nedenle daha dayanıklıyım o tarz sorunlara.
benim genel sorunum eşimde. bir ay öncesinde iş yerinde biraz zorlandığım bir haftaydı, sağolsun eşim de evde zorladı. iki gün üst üste resmen azarlandım. hatta bir sabah beni ağlattı da çıktı evden.
ne zaman doktora gitsek benim heyecanım ve doktor sonrası mutluluğumu sakinlik adı altında tepkisiz duruşuyla bitirdi.
bir şekilde toparlanmaya çalıştım. artık ufak ufak son trimesterına yaklaşıyorum ve vücudum beni zorlamaya başladı. ben bu zamana kalmadan eşya vs bakalım bir şeylere karar vermiş olalım istiyordum. bir kere ikna edebildim onda da artık öyle bir noktaya geldi ki mecbur kaldı.
şimdi evde tadilat yaptırmak istiyor, çocuk için ayıracağımız odada bir sürü eşya var onlar duruyor. çocuk eşyası noktasında hiçbir şeye bakmadık. ve bunlar için bir aydır artık başlayalım tadilatsa da eşyaysa da bakalım diye diye dilimde tüy bitti.
en son üç gün önce doktor kontrolünde detaylı ultrason vardı, doktor fotoğraf da verdi. ben çıkınca yine heyecanlıydım, yine bitirdi o heyecanımı. ertesi gün kendi kendine eşya bakalım dedi, sevindim. ben de kendimce bir liste çıkarmıştım onu gösterecek oldum yanımdan kalktı gitti hiçbir şey demeden. işim var dedi sıçradı resmen.
artık bu noktada dayanamadım, ne öfkemi ne de duygularımı kontrol edebildim. üç gün oldu kırgınlığım geçmedi.
ilk hamileliğim. ama çok mutsuzum, mutsuz değildim ama böyle oldum. tüm bu bir - bir buçuk aylık süreçte elimden geldiğinde kendimi anlattım. bakmadan içim rahat etmiyor, zamanla hareketim kısıtlanacak baksak iyi olur gibi birçok şey dedim önemsemedi. hiç de gebelikle ilgili bir nazım olmadı, kimseyi yormadım, kendi halimde geçirdim.
hiç böyle hayal etmemiştim. biraz bir şeylere bakmak, o heyecanı yaşamak isterdim. hiçbiri olmadı. şimdi de benim heyecanım yok. çocuk olmuş olmamış, hamileymişim değilmişim... öyle bir hissizlik çöktü üstüme. nasıl toparlarım ne yaparım bilemiyorum.
bu tarz sorunlar normal mi yoksa bende mi bir sorun var onu da çözmeye çalışıyorum.
çocuk doğunca daha da telaşlı olacaksınız ve sizi iyice bunaltır bu halleri. Azarlanma konusu ise benim kapıyi vurup çıkacağım bir konu. Asla asla kabul edebileceğim bir şey değil. Sadece ağladınız mı?
ya da sonradan iş ciddiye binince maddi-manevi zorlanacağını düşünüp stres olmuş olabilir mi? Yani odun olduğu gerçeğini degistirmese de bazı erkeklere babalık heyecani sonradan yükleniyor. Kadınlar genelde direkt anneliğe adapte oluyorlar heyecanını yaşıyorlar ama bazı erkekler duygusal yoğunluk hissedemiyor bu donemlerde
