Hayatımdaki çoğu kişiyi kaybettim. Bu acıyı tek başıma aşamıyorum, yardım!

Dün arkadaşımdan mesaj aldım, gerçek sebebini öğrendiğimi düşünüyorum. O zor zamanlar geçirirken ben nasıl gülerek fotoğraf atmışım, kahve içmişim vs gibi şeyler söyledi. Mesajlarıma cevap vermedin, tavrın o kadar net ve keskindi ki aramaya cesaret edemedim, çekindim, mesaj attım ama dönmedin dedim. Ben de bir ton sorunlarla uğraştığımı, erkek arkadaşımdan ayrılıp, birçok insanın kazığını yediğimi ve akıl sağlığımı dışarı çıkıp düşüncelerden kaçarak koruduğumu söyledim. Nuh dedi peygamber demedi. Ona göre mesajlarıma cevap alamadığım anda aramakta ısrarcı olacakmışım hatta evine gidip aşağıya çağıracakmışım :) Afedersiniz ben özel sektörde tabir-i caizse it gibi çalışıyorum, eve kendimi zor atıyorum, evine kadar gitsem mesajlardaki gibi bana cevap vermese ben kapıda kalsam ne yapacağım?
Leyla ile aynı fikirdeyim, sizin mutluluğunuzla mutlu olsaymış birazcık da...kendisi sizi daha zor durumda bırakmış, annesi değilsiniz ki derdinizi tasanizi unutup onunla ilgilenin
 
Kızlar,

Üzüntü, pişmanlık, değersizlik hissi, nefret, sinir hepsini göğüsümün tam ortasında hissediyorum. Son birkaç ayım çok iyi iken, son iki haftadır ise hayatım tepetaklak oldu. Önce en sevdiğim, düğünü için birlikte gün saydığımız en iyi kız arkadaşım hiçbir sebep sunmadan, mesajlarıma geri dönmeden tepkisiz bir biçimde arkadaşlığını bitirdi benimle. Sonra ikinci darbeyi ilişkimden aldım, ayrılma kararını ben vermiş olsam bile şu an çok üzgünüm ama ilişki içinde de çok üzgündüm. Erkek arkadaşım son ayrılığımıza çok tepkisiz kaldı, beni hiç görmedi, bu ayrılık benim çığlığımdı, beni fark etmesi, beni sevdiğini göstermesi için ama anlamadı. Bir diğer hayatımdan çıkarttığım kişi de aileden biri, erkek arkadaşımla bizi barıştırmak için benden habersiz erkek arkadaşımla buluşup konuşması üzerine çok ağır konuşarak akrabalık bağlarımı koparttım. Yapayalnız hissediyorum, hiç sevilmemiş, hiç anlaşılmamış gibi. Hayatımdan bu kadar kayıp vermek bana normal gelmiyor. Biliyorum belki bir iki aya hiçbir şeyim kalmayacak, bu açık yara kapanacak hatırlanınca sızısı kalacak ama, o kısma gelene kadar evde tek başıma düşünüp kafayı yiyiyorum. Ağzıma yemek girmiyor, sadece kahve içip sigara tüketiyorum.

Canım, bu zor zamanlar geçicidir ve senin güçlü bir şekilde bunun üstesinden geleceğine inanıyorum. Üzüntü ve pişmanlık hislerin, senin insan olarak yaşadığın normal duygulardır ve geçecektir. Kendini değersiz hissetme, senin gerçek değerini yansıtmaz. Sen sevilmeye ve anlaşılmaya layıksın ve bu duyguları hak ediyorsun.

Her darbe, bir öğrenme fırsatı sunar. Bu zor zamanlardan güçlenerek çıkacaksın ve önünde seni bekleyen parlak günler olacak. Hayatında yaşadığın kayıplar, asla seni tanımlamaz. Sen güçlüsün ve bu zorlukların üstesinden geleceksin.
 
Canım, bu zor zamanlar geçicidir ve senin güçlü bir şekilde bunun üstesinden geleceğine inanıyorum. Üzüntü ve pişmanlık hislerin, senin insan olarak yaşadığın normal duygulardır ve geçecektir. Kendini değersiz hissetme, senin gerçek değerini yansıtmaz. Sen sevilmeye ve anlaşılmaya layıksın ve bu duyguları hak ediyorsun.

Her darbe, bir öğrenme fırsatı sunar. Bu zor zamanlardan güçlenerek çıkacaksın ve önünde seni bekleyen parlak günler olacak. Hayatında yaşadığın kayıplar, asla seni tanımlamaz. Sen güçlüsün ve bu zorlukların üstesinden geleceksin.

Bu motive edici mesajınız için çok teşekkür ederim. Bana güç verdi.
 
Kızlar,

Üzüntü, pişmanlık, değersizlik hissi, nefret, sinir hepsini göğüsümün tam ortasında hissediyorum. Son birkaç ayım çok iyi iken, son iki haftadır ise hayatım tepetaklak oldu. Önce en sevdiğim, düğünü için birlikte gün saydığımız en iyi kız arkadaşım hiçbir sebep sunmadan, mesajlarıma geri dönmeden tepkisiz bir biçimde arkadaşlığını bitirdi benimle. Sonra ikinci darbeyi ilişkimden aldım, ayrılma kararını ben vermiş olsam bile şu an çok üzgünüm ama ilişki içinde de çok üzgündüm. Erkek arkadaşım son ayrılığımıza çok tepkisiz kaldı, beni hiç görmedi, bu ayrılık benim çığlığımdı, beni fark etmesi, beni sevdiğini göstermesi için ama anlamadı. Bir diğer hayatımdan çıkarttığım kişi de aileden biri, erkek arkadaşımla bizi barıştırmak için benden habersiz erkek arkadaşımla buluşup konuşması üzerine çok ağır konuşarak akrabalık bağlarımı koparttım. Yapayalnız hissediyorum, hiç sevilmemiş, hiç anlaşılmamış gibi. Hayatımdan bu kadar kayıp vermek bana normal gelmiyor. Biliyorum belki bir iki aya hiçbir şeyim kalmayacak, bu açık yara kapanacak hatırlanınca sızısı kalacak ama, o kısma gelene kadar evde tek başıma düşünüp kafayı yiyiyorum. Ağzıma yemek girmiyor, sadece kahve içip sigara tüketiyorum.
Başlığa bakınca depremzedesiniz zannettim ben de
 
Dün arkadaşımdan mesaj aldım, gerçek sebebini öğrendiğimi düşünüyorum. O zor zamanlar geçirirken ben nasıl gülerek fotoğraf atmışım, kahve içmişim vs gibi şeyler söyledi. Mesajlarıma cevap vermedin, tavrın o kadar net ve keskindi ki aramaya cesaret edemedim, çekindim, mesaj attım ama dönmedin dedim. Ben de bir ton sorunlarla uğraştığımı, erkek arkadaşımdan ayrılıp, birçok insanın kazığını yediğimi ve akıl sağlığımı dışarı çıkıp düşüncelerden kaçarak koruduğumu söyledim. Nuh dedi peygamber demedi. Ona göre mesajlarıma cevap alamadığım anda aramakta ısrarcı olacakmışım hatta evine gidip aşağıya çağıracakmışım :) Afedersiniz ben özel sektörde tabir-i caizse it gibi çalışıyorum, eve kendimi zor atıyorum, evine kadar gitsem mesajlardaki gibi bana cevap vermese ben kapıda kalsam ne yapacağım?
ahaha sevgililik ilişkisinde bile böyle şeyler yoktur
mesaja cevap gelmedi diye neden evinin kapısına gidilsin ki ?
benim de kırgın olduğum bi arkadaşım var, geçenlerde aradı , mesaj attı cevapsız bıraktım
ama en kıt akıllı insan bile neye kırıldığımı anlar. aramızda bi tatsızlık geçmişti
şimdi bu insan kalkıp kapıma gelse gider polise şikayet ederim ruh hastası mıdır nedir ne kapıya gelmesi
boşver iyi olmuş böyle saçma birinin hayatından çıktığı
hiç sevmem dünya benim etrafımda dönüyor kafasındaki insanları
 
Dün arkadaşımdan mesaj aldım, gerçek sebebini öğrendiğimi düşünüyorum. O zor zamanlar geçirirken ben nasıl gülerek fotoğraf atmışım, kahve içmişim vs gibi şeyler söyledi. Mesajlarıma cevap vermedin, tavrın o kadar net ve keskindi ki aramaya cesaret edemedim, çekindim, mesaj attım ama dönmedin dedim. Ben de bir ton sorunlarla uğraştığımı, erkek arkadaşımdan ayrılıp, birçok insanın kazığını yediğimi ve akıl sağlığımı dışarı çıkıp düşüncelerden kaçarak koruduğumu söyledim. Nuh dedi peygamber demedi. Ona göre mesajlarıma cevap alamadığım anda aramakta ısrarcı olacakmışım hatta evine gidip aşağıya çağıracakmışım :) Afedersiniz ben özel sektörde tabir-i caizse it gibi çalışıyorum, eve kendimi zor atıyorum, evine kadar gitsem mesajlardaki gibi bana cevap vermese ben kapıda kalsam ne yapacağım?
Bu kadar dünya kendi etrafında dönsün isteyen birinden kurtulduğunuza sevinmelisiniz. İşiniz gücünüz yok onun duygu durumuna uygun paylaşım yapacaksınız, sürekli arayacaksınız, olmadı kapısına dayanacaksınız… ohooo böylesini bulursa bırakmasın.
 
Merhaba sevgili dramaqueen,

Yalan degil başlığını okuyunca bir depremzedenin yada baska bir buyuk felaketten sag kurtulup kimsesiz kalmis birinin yardim cigligi diye dusundum.

Insanlar hayatimiza girip cikarlar, herkesin hayatimiza bir sebeple girdigini, o sebep tukendiginde ciktigini dusunurum. Kaybettigim kişi evladim, anam, babam degilse kahrolmam, evet eşimi dahi katmadim ozellikle. Cunku kan bagindan degerli hicbir bag yoktur, yaslar kucukken bu konudaki algi bambaska oluyor ama bana yardim edin ölüyorum, bitiyorumluk bir mesele degil bu, atlatirsiniz, gecmis olsun.
 
X