- 29 Haziran 2019
- 62
- 55
- 33
Selam hanımlar. Daha önce sizlere biri henüz 3 aylık 2 çocuğum olduğundan ve eşimin asla ama asla yardımcı olmamasından bahsetmiştim. Siz de bana gönder anasının evine gitsin demiştiniz. Anasının evine göndermedim henüz ama yakındır. Geçenlerde bu aralatir acayip gözüme batıyosun büyük bi kavganın çıkması yakındır haberin olsun dedim, güldü geçti. 21 Eylül’de askere gidecek inşallah 20 gün de olsa ayrılık iyi gelecek bana diye umuyorum. Sonrasına da geldikten sonra bakıcaz artık.
Şimdi hanımlar, depresyonda mıyım bunalımda mıyım yoksa bi yerlerimden çatlamak üzere miyim bilmiyorum ama ben hiç iyi değilim. Yani aslında zaman zaman fenalaşıyorum. Hiç sabırsız hiç tahammülsüz, asla konuşmak istemeyen, çocuklarınınki dahil hiç bi ses duymak istemeyen bi insan haline geliyorum. Küçük hadi 3 aylık onun pek ses çıkmıyo ama büyük kızım (3 yaşında) konuşmasına dahi tahammül edemiyorum bazen. Sırf dinliyo görünmek için dinliyorum. Sırf ilgileniyo görünmek için ilgileniyorum, çoğu zaman ilgilenemiyorum da. Çünkü kızım çok hassas bi çocuk, dıştan belli etmese de içten içe kırıldığını biliyorum. Eskiden yani kardeşi henüz yokken kızımla çeşit çeşit oyunlar oynar evde her işi beraber yapar parklara bahçelere çıkar, koyniş koyniş sarılır yatardık. Şimdi kızım kendi kendine takılsın, benden mümkünse hiç ilgi istemesin hiç bişey beklemesin modundayım. Dediğim gibi bunları kızıma yansıtmamaya çalışıyorum ama illa ki anlıyo bi oyun oynarken isteksiz ve tahammülsüz ve sabırsız olduğumu.
Hepsini geçtim çok çabuk sinirlenen, hemen sesi yükselen hiç değilse ses tonu değişen bi insan oldum. Kızımın gayet normal isteklerine bile terslenebiliyorum. O da benden aldığı bu tepkilerle iyice mızmız bi çocuk haline geldi tabi. Yavrum daha 3 yaşında ama ben kocaman insan olmuş gibi davranmasını bekliyorum. Hanımlar kızacaksınız biliyorum, ben de gayet farkındayım. Sonra gece uyudu mu gelsin vicdan azapları. Arada bi babaneye ananeye gitti mi resmen üzerimden koca bi yük kalkmış gibi hissediyorum kendimi. Bi yandan böyle hissederken öte yandan da vicdan azabından geberiyorum. Küçük oğlum uyumayan sürekli ilgi bekleyen bi çocuk. Onu şöyle bi kenarıya bırakıyım da kızımla ilgileneyim diyemiyorum çünkü asla durmuyo. Gündüz uykuları 15 20 dk geçmez ve bu aralarda koşa koşa yemektir temizliktir halletmeye çalışıyorum kızımla yine ilgilenemiyorum. Evde çok sıkılıyo sürekli çok sıkıldım anne diyo. Zaman zaman dışarıyı çıkıyoruz ama o da yetmiyo çocuğa. Eskiden kendi kendine saatlerce oyun oynayan çocuk şimdi yalnız oynamaktan bıkmış olacak ki devamlı benimle oyun oynayın diyo. Ama onunla oynayacak ne gücüm ne de vaktim var malesef. İnanın çok üzülüyorum bu duruma. Her gece kendime sözler veriyorum yarın böyle olmayacak yok yere kızmiycam kızıma daha fazla ilgilenicem diyorum sonuçta ikinci çocuğu yaparken onun fikrini sormadık dimi.. ama sabah oluyo yine herşey aynı. Uykusunu asla alamadığı için sinir küpü tahammülsüz bi anne... kızımın benden ve evden uzaklaştığını hissediyorum. Az önce ben evde çok sıkıldım ananemgile gidicem diye 1 saat ağladı.
Babası zaten malum. İnanın ne yapıcam ne edicem nasıl toparlanıcam bilmez haldeyim. Bazen galiba lohusa depresyonundayım diyorum sonra da yok ya depresyon olsa daha ağır geçerdi diyip konuyu kafamda kapatıyorum. Eşime anlatıyorum kızma çocuğu üzme diyo geçiyo yani o da beni değil de çocuğunu düşünüyo. Çıldırıcam diyorum ne var da çıldıracak diyo. Her evde olan şeyler bunlar diyo. Zaten haftanın 3 günü dışarda arkadaşlarıyla takılır (4 yıldır buna çözüm bulamadım) artık yalnızlıktan çok yoruldum inanın gücüm takatim kesildi.
Çok karışık yazdım sanırım kusura bakmayın ama beynim daha da karman çorman inanın
Şimdi hanımlar, depresyonda mıyım bunalımda mıyım yoksa bi yerlerimden çatlamak üzere miyim bilmiyorum ama ben hiç iyi değilim. Yani aslında zaman zaman fenalaşıyorum. Hiç sabırsız hiç tahammülsüz, asla konuşmak istemeyen, çocuklarınınki dahil hiç bi ses duymak istemeyen bi insan haline geliyorum. Küçük hadi 3 aylık onun pek ses çıkmıyo ama büyük kızım (3 yaşında) konuşmasına dahi tahammül edemiyorum bazen. Sırf dinliyo görünmek için dinliyorum. Sırf ilgileniyo görünmek için ilgileniyorum, çoğu zaman ilgilenemiyorum da. Çünkü kızım çok hassas bi çocuk, dıştan belli etmese de içten içe kırıldığını biliyorum. Eskiden yani kardeşi henüz yokken kızımla çeşit çeşit oyunlar oynar evde her işi beraber yapar parklara bahçelere çıkar, koyniş koyniş sarılır yatardık. Şimdi kızım kendi kendine takılsın, benden mümkünse hiç ilgi istemesin hiç bişey beklemesin modundayım. Dediğim gibi bunları kızıma yansıtmamaya çalışıyorum ama illa ki anlıyo bi oyun oynarken isteksiz ve tahammülsüz ve sabırsız olduğumu.
Hepsini geçtim çok çabuk sinirlenen, hemen sesi yükselen hiç değilse ses tonu değişen bi insan oldum. Kızımın gayet normal isteklerine bile terslenebiliyorum. O da benden aldığı bu tepkilerle iyice mızmız bi çocuk haline geldi tabi. Yavrum daha 3 yaşında ama ben kocaman insan olmuş gibi davranmasını bekliyorum. Hanımlar kızacaksınız biliyorum, ben de gayet farkındayım. Sonra gece uyudu mu gelsin vicdan azapları. Arada bi babaneye ananeye gitti mi resmen üzerimden koca bi yük kalkmış gibi hissediyorum kendimi. Bi yandan böyle hissederken öte yandan da vicdan azabından geberiyorum. Küçük oğlum uyumayan sürekli ilgi bekleyen bi çocuk. Onu şöyle bi kenarıya bırakıyım da kızımla ilgileneyim diyemiyorum çünkü asla durmuyo. Gündüz uykuları 15 20 dk geçmez ve bu aralarda koşa koşa yemektir temizliktir halletmeye çalışıyorum kızımla yine ilgilenemiyorum. Evde çok sıkılıyo sürekli çok sıkıldım anne diyo. Zaman zaman dışarıyı çıkıyoruz ama o da yetmiyo çocuğa. Eskiden kendi kendine saatlerce oyun oynayan çocuk şimdi yalnız oynamaktan bıkmış olacak ki devamlı benimle oyun oynayın diyo. Ama onunla oynayacak ne gücüm ne de vaktim var malesef. İnanın çok üzülüyorum bu duruma. Her gece kendime sözler veriyorum yarın böyle olmayacak yok yere kızmiycam kızıma daha fazla ilgilenicem diyorum sonuçta ikinci çocuğu yaparken onun fikrini sormadık dimi.. ama sabah oluyo yine herşey aynı. Uykusunu asla alamadığı için sinir küpü tahammülsüz bi anne... kızımın benden ve evden uzaklaştığını hissediyorum. Az önce ben evde çok sıkıldım ananemgile gidicem diye 1 saat ağladı.
Babası zaten malum. İnanın ne yapıcam ne edicem nasıl toparlanıcam bilmez haldeyim. Bazen galiba lohusa depresyonundayım diyorum sonra da yok ya depresyon olsa daha ağır geçerdi diyip konuyu kafamda kapatıyorum. Eşime anlatıyorum kızma çocuğu üzme diyo geçiyo yani o da beni değil de çocuğunu düşünüyo. Çıldırıcam diyorum ne var da çıldıracak diyo. Her evde olan şeyler bunlar diyo. Zaten haftanın 3 günü dışarda arkadaşlarıyla takılır (4 yıldır buna çözüm bulamadım) artık yalnızlıktan çok yoruldum inanın gücüm takatim kesildi.
Çok karışık yazdım sanırım kusura bakmayın ama beynim daha da karman çorman inanın
