İnsanları sevemiyorum

Yalnız başıma kalmak,kafamı dinlemek istiyorum.Herkesin hayatıma müdahale etmesinden,söz sahibi olma hakkını kendinde görmesinden yoruldum artk.İnsanlarla bir arada olmak istemiyorum.En ufak yanlışları gözüme batıyor.En ufak hatasında karşımdakini silmek istiyorum.Kötü huya,insanlar arasındaki hasetlik,ikili insan ilişkilerindeki iğneleme kırıcı söz yalan dolan hepsine gıcık oluyorum.Kendi düzenimi kurduktan sonra biraz kendi başıma olmayı istiyorum.Senelerdir akrabalar vs. iç çe vıcık vıcık bi haldeyiz.Sevmiyorum bu durumu.Haliyle insanlardan tamamen kopmaya başladım.Oldukalrı gibi kabul edemiyorum onları.Hoş,onlar da beni edemiyorlar.Belki de en büyük nedeni bu."neden şöylesin,neden böylesin,neden şunu şöyle yapmıyorsun,neden bunu böyle yapıyorsun,neden bunun yerine şöyle yapmıyosun..." Bıktım neden'lerden.Neden'le başlayan soru cümlelerinden.Laf sokuşturup durmalardan imalı sözlerden bıktım.Şamar oğlanına döndüm iyice.Kimsenin müdahale etmediği kendi kararlarımı rahatça verebildiğim bi hayat kurmak istiyorum kendime.O aradaki mesafeyi koruyamıyorum kimbilir.Cevapları gereken yerde veremiyorum kendimi müdafaa edemiyorum ve sonra kahroluyorum bu da birike birike zamanla herkese düşman olmama herkesi de aynı kalıba koymama neden oluyo.İnsanları nasıl sevebilirim.Etrafımdakileri geçmişimdekileri sevebileceğimi sanmıyorum.Çünkü kötü hatıralarla dolu benim için.Ama ya gelecekte hayatımda olacak insanlar?İşte bu da beni korkutuyor.Bana yardımcı olun.Rahatsız oluyorum bu durumdan.Ne yapabilirim.Herkesi olduğu gibi kabul etsem bu sefer 'neden ben'li cümleleri ben kurmaya başlıyorum.Mesafe koymaya çalışsam o da nereye kadar mümkün..

valla şu olay oldu ondan solayı o insandan soğudum derseniz daha faydalı olabilir insanlar. ama herşeye karşı bir sevgisizlik varsa bu depresyon olabilir. bunun için tedavi olan. herşeye takıyorsanız, olaylarda hep kötü taraflar gözünüze batıyorsa iyi bir doktora gidip ilaç tedavisi olan bir depresyon tedavisi görün. yani derdimi, kendimi insanlara anlatmaktan çekinmeyen biriyim diyorsanız. sonra bu durumunuz kalıcı olmasın, biraz kafanız dinlenir, pozitif görmeye başlarsınız herşeyi bu halinizi gören insanlarda sizi sevmeye başlar.

insanların hayatında kırılma anları olur. milattan önce milattan sonra diye. sizin var mı böyle bir miladınız? o olaydan andan itibaren herşey değişik olur insanların hayatında. boşanma, çok sevdiği insandan beklemediği birşey görme, sevdiği birini kaybetme vs.

Başkalarının ne söylediğini çok umursuyorsun çok kafana takıyorsun o yüzden böyle hissediyorsun. Millet olarak elalem ne der mantığından sıyrılamıyoruz bir türlü...

Bende de bu sorunlar var. Aslında çok sevdiğim insanlar var hayatımda,başta ailem tabiiki ve şükürki akrabalarla vıcık vıcık bir hayatımız yok-uzağız ama tatlıyız misali.

Fakat kendimi savunma kapasitesine birkimine sahip olmama rağmen yapamıyorum ,biri laf çarpıtsa olumsuz birşey dese o an donup kalıyorum sanki,halbuki söyleyebilecdeğim çok şey var. İnsanların bencilliklrinden, kusur arayışlarına girmesinden vs bıktım. Ben hayatta direk gözüme sokulmadıkça birinin kusuruyla haliyle tavrıyla ilgilenmem-banane.! Ama bu hayatta ciddi işlri olmayan boş insanların uğraşlaı malesef. Daha olgun-ciddi şeylerle uğraşmazsa ne yapacak?CCanı sıkılınca bunları yapacak,onlarda hüner halini alır artık.
İşte içimizdeki öfke patlamalarını atamayınca,dobra dobra ,şak diye yüzüne söyleyemedikçe nefretimiz birikiyor. Sorun burda.

Bu yüzden tak diye hissettiğini ve düşüncesini,olan biten o haksızlığı söyleyebilenlere gıpta ediyorum. Ne eleştiri-yorum alacağını bir an olsun düşünmeden bu rahatlığı gösterenlere hayranım ve içten içe kıskancım gerçekten.

Bunun için psikoterapi almayı düşünüyorum. İnsanlara Hayır diyememek,onları kıramamak(bazen kırmak gerekir hakediyora ve haddi aştıysa) gibi bir hastalığım var..

bulunduğun ortamdan uzaklaş bi süre eğer imkanın varsa.yapmaktan hoşlandığın şeylere daha çok zaman ayır.kitap oku film izle.uzaklaş kendi dünyandan biraz.sinirlenince film izlemek çok işe yarıyo:)

aynı durum bende de var. ve bu durumla ne yapacağımı, nasıl yaşayacağımı bilemiyorum. aslında halimden memnunum, hak etmeyen kimseyi sevmek gibi bir zorunluluğum olduğunu düşünmüyorum ama böyle olunca her sosyal ortamda sevmediğim birileri oldukça o ortama girmek istemiyorum.

bence bu 'insanları sevmeme' durumu daha ziyade fazla sevgi dolu, fazla yumuşak kalpli insanlarda oluyor. cümle çok saçma gelebilir ama gözlerime göre gerçekten öyle. sonuçta doğduğumda böyle değildim, birkaç sene öncesine kadar insanlardan ne görürsem göreyim hep bir şans verdim, sadece şans da değil her şeyimi paylaştım. ama hep kötülük, hep laf sokma, hep kıskançlık, hep imalar gördüm. o yüzden de , birkaç sene önce "eeeeh yeter bea!" dedim ve bu duruma geldim. şimd,i kim ne söylerse cevap verme ihtiyacı hissediyorum, veremezsem içime dert oluyor. aslında burada okuduklarıma, diğer kadınlara falan bakınca yıllarca bu saflıkla nasıl hayatta kalabilmişim diye düşünüyorum. rahmetli annem gerçekten melek gibi bir kadındı, bizi de öyle saf saf yetiştirmiş, o yüzdenanladıkça bu imalar, sokulan laflar, yediğim kazıklar içimi çok acıttı.

insanlardan uzak duranların iyi niyetli, hassas insanlar olduğu meselesine gelince, siz birine değer vermiyorsanız ya da onun yaptıklarının aynısını ya da daha kötüsünü yapıyorsanız, o kişinin yaptıkları size batmaz ki. ama safsanız, herkesi ciddiye alıp, herkese değer veriyorsanız ve o kişiye hiçbir kötülük yapmadan kötülük görüyorsanız o zaman kafaya takar ve insanlardan uzaklaşmaya başlarsınız, çünkü onlar sizin idealinizdeki temiz dünyanın bir parçsı değildirler.

pimiento .!.:

aynı durum bende de var. ve bu durumla ne yapacağımı, nasıl yaşayacağımı bilemiyorum. aslında halimden memnunum, hak etmeyen kimseyi sevmek gibi bir zorunluluğum olduğunu düşünmüyorum ama böyle olunca her sosyal ortamda sevmediğim birileri oldukça o ortama girmek istemiyorum.

bence bu 'insanları sevmeme' durumu daha ziyade fazla sevgi dolu, fazla yumuşak kalpli insanlarda oluyor. cümle çok saçma gelebilir ama gözlerime göre gerçekten öyle. sonuçta doğduğumda böyle değildim, birkaç sene öncesine kadar insanlardan ne görürsem göreyim hep bir şans verdim, sadece şans da değil her şeyimi paylaştım. ama hep kötülük, hep laf sokma, hep kıskançlık, hep imalar gördüm. o yüzden de , birkaç sene önce "eeeeh yeter bea!" dedim ve bu duruma geldim. şimd,i kim ne söylerse cevap verme ihtiyacı hissediyorum, veremezsem içime dert oluyor. aslında burada okuduklarıma, diğer kadınlara falan bakınca yıllarca bu saflıkla nasıl hayatta kalabilmişim diye düşünüyorum. rahmetli annem gerçekten melek gibi bir kadındı, bizi de öyle saf saf yetiştirmiş, o yüzdenanladıkça bu imalar, sokulan laflar, yediğim kazıklar içimi çok acıttı.

insanlardan uzak duranların iyi niyetli, hassas insanlar olduğu meselesine gelince, siz birine değer vermiyorsanız ya da onun yaptıklarının aynısını ya da daha kötüsünü yapıyorsanız, o kişinin yaptıkları size batmaz ki. ama safsanız, herkesi ciddiye alıp, herkese değer veriyorsanız ve o kişiye hiçbir kötülük yapmadan kötülük görüyorsanız o zaman kafaya takar ve insanlardan uzaklaşmaya başlarsınız, çünkü onlar sizin idealinizdeki temiz dünyanın bir parçsı değildirler.

Genişletmek için tıkla...

Bi saf anne çocugu olarak acaba benim gibi var mı bi tane daha diyodum.Varmış meğer:44:
24 yaşındayım hayır demeyi yeni öğrendim

İnsanları çok takma hiçbir zaman kimseyi memnun edemezsin. Bende haytıma çok kimseyi sokmam olduki yeni biriyle tanıştım çok samimi olmam. Biz zaten eşim ve ben öyle çok insanlarla vıcık vıcık olmaktan hiç hoşlanmayız. Biz bize yettiğimiz için çok kimseyi takmıyoruz. Sende takma nedenli cümleler kuruyorlarsa bu benim hayatım de ve geç. Üzerinde çok durma yalnızlığı seviyorsan ve mutluysan çokta kimseye gerek yok hayat tek başınada gayet güzel devam ediyor...

Ben de kimseyi sevemiyorum, güvenemiyorum, ilgi gösteremiyorum. Ama herşeye rağmen insansızda olmuyor...

kimin söylediğini bilmiyorum ama akrabalarını seçemezsin ama arkadaşlarını seçebilirsin diye bir laf vardır sen de bu vıcık vıcık aile ortamından biraz soyutla kendini arkadaşlarınla vakit geçirmeye ağırlık ver o zaman... hoş üniversite son sınıfta okuyan ve yalnız yaşayan yani senin deyiminle kendi hayatını yaşayan karışanı pek olmayan biri olarak arkadaşlarla en haşır neşir olduğumuz bu dönemde ben arkadaştan da soğudum senin tersine olarak şu an ne varsa ailende var diyorum.çünkü insanların hepsi gerçekten aşırı derecede menfaatçi.örneğin benim evimde k.çı sıkışınca 1 hafta boyunca kalıp banyo havluma kadar kullanan insan ilerleyen zamanda bikaç gün bende kalmasını rica ettiğimde bana diyorki ben hergün duş alıyorum sende rahat edemem!bahaneye bak sanki 18 yaşındayız.yaa işte insanlar böyle ama naparsın herkesle küs küs etrafında insan kalmaz o zaman. bi yerde insanlarla yaşamaya mecburuz üzüntünü sevincini kiminle paylaşacaksın ozaman? ama bende o lafı duyduktan sonra naptım hıı dedim demek öyle bundan sonra eski salak giesele yok herkes hakettiği muameleyi görecek.insanlara tolerans göstermeyi bileceksin ama kendini de kullandırmayacaksın tek başına hayat da çok sıkıcı olurdu emin ol ...kendin de demişsin kimse kusursuz değil ben de değilim sen zaten asıl cümleyi kurmuşsun.kimse kusursuz değil sen de dahil bu yüzden insanları hatalarıyla kabul edeceksin ama darbe almamak için de hazırlıklı olacaksın yani insanları sevmezsen tek başına kalırsın çok seversen suistimal edilip hayal kırıklığına uğrarsın en iyisi ortayı bulacaksın aile ilişkilerinde de arkadaş ilişkilerinde de bu böyle benim şimdiye kadar anladığım canım

Bende de var bu durum. Bu kırgınlıklardan,aptal davranışlardan bıkan biri olarak uzun zamandır inzivaya çekilmiştim.Bir tek kelime ile yerin dibine sokabileceğimi bildiğim insanlara karşı sırf saygımdan susmak ve aynı ortamı paylaşmak abes geliyordu.Ruhumu dinlendirdim onlarsız.Şimdi aralarına tekrar döndüm.Ama eski ben değilim.Beni kıranı kırıyorum,rahatsız edene cevabımı yapıştırıyorum.Ne tuhaftır ki içimi anında boşalttığım için artık kin tutmuyorum.Demek ki kin tutmayan sevgi dolu(!)insanların sırrı buymuş...

Zaten samimi bulmuyorum bu sevelim sevilelim muhabbetlerini.İnsanın sevilecek meziyetleri olmalı.Sırf insan olduğu için seveceğimiz kişiyle ne kadar idare edebiliriz ki?Merhaba merhaba işte.İçtenlikten yoksun ilişkiler.

sende insansın unutma.
kimse mükemmel değil.

bende mesela cevap vermemeyi bildiklerimi kendime saklayabilmeyi çok isterdim. ama öyle bir yapım var ki kısasa kısas. bu hem bana zarar veriyor hem karsımdakine. hayatta rahat etmek içini ferahlatmak gibi şeyler ne yapmam lazım dediklerimiz ne yaptıklarımız. gerçekten politik olup tam zamanında konustugunuzda yada bildiğinizi söylediğinizde size nasıl yaklaşacaklarını algılıyorlar. kısacası ayaklarını denk alıyorlar. :) bu da biraz sabır ve fırsat kollamakla alakalı.. diğer türlü sizden korkanda paçasını kurtarmak için kuyunuzu kazacak sizi önemsemeyip her lafı diyen de sizi üzmeye devam edecek. en iyisi dikkatleri üzerine çekmeden politik görünüp sanki dediklerini umursamıyormuş havası vererek yaşamak. tam zamanında da rövansını almak..:)

kimseyi sevmek zorunda değilsin ama saygını yitirme..

Arkadaşlar yalnız olmadığıma sevindim :)

Akrabaların dilinden çekiyorum senelerdir kalabalık bir aileyiz,yalan değil bazen gurbette yaşayan insanlara gıpta ediyorum.Birbirini çekememezlik,hasetlik,ipe sapa gelmez dedikodular,boş muhabbetler..Bir de üstüne ailemin kendi kararlarıma karışması..Ben mesafe koyup uzak durmaya çalışsam da ailem bir şekilde nerdeyse psikolojik baskı uygulayarak beni o ortamın içine sokuyorlar..
Şimdi nişanlıyım,nişanlım da sevmiyor böyle vıcık vıcık ilişkileri..Evlendikten sonra artık kimseyle işim olmasın.İşimde gücümde eşimle zaman geçiren bir insan olayım bıktım akraba ilişkilerinden..Ama yine çok büyük konuşmak da istemiyorum işte

Ailem evlendiğimde oturmam için şuan oturduğumuz mahalleden çok yakınlardan ev bakıp duruyor sürekli onlara yakın olmamı istiyor,ben istemiyorum mümkün olduğunca uzak olmak istiyorum.Kendi kararlarını rahatça verebildiğim bir hayatı yaşamak istiyorum.

Şuan kendi memleketimden farklı bir yere atandım.Şuan bulunduğum yerden daha kötü şartlara sahip,küçük bir ilçe de olsa kısa bir süre kendi başıma olmanın keyfini çıkarmak istiyorum.Belki bu bir fırsat benim için.Bir süre daha burda yaşamaya devam etseydim kimbilir ruh sağlığım tamamen bozulacaktı.İnşallah güzel şeyler olur

İğnelemeli konuşanlara hala cevabını veremiyorum hala hayır demeyi öğrenemedim sinirlerim yıprandı