Ben ilk öğrendiğimde geceleri uyandığımda gözümde yaşlar oluyordu. Yemekten içmekten kesildim. Biraz daha toparladım kendimi. Ama vücudum eror veriyor. Bir anda kas spazmı gibi olduğum yerde takılıp kalıyorum. İlk olduğunda acaba bebek mi yerleşiyor diye umutlandim. Ama kendimi, sağlığımi, eşimi, ailemi korumam için daha sakin olmam lazımm. Bir hafta yıllık izin aldım ilk öğrendiğimde dört gün evden çıkamadım. Sanki biri ölmüş de ben yas tutuyor gibiydim. En son babamı kaybettiğinde bu kadar kendimden geçmiştim. Umudu yakalamak lazım. Olmazsa benim ömrüm nasıl geçer diye ağladım. Annem dedi ki olmadığında düşünürsün o zaman ağlarsın. Şimdi kendimizi yormanin anlamı yok. Dualarıma seni de ekleyeceğim. Bir umut ışığı vardır oraya tutun başka çıkış yolu yok. Olmazsa o zaman gelir buraya ağlarız beraber
