- 16 Aralık 2019
- 34
- 29
- 28
Meleklerim...
Bugün siz olmadan 6.günüm
Şu beş buçuk ayda o kadar bağlanmışım ki size şuan yaptığım herşey anlamsız geliyor.
Yemek yemek mesela su içmek uykumu düzenli tutmak bunların hepsini özenle sizin için yapıyordum aylardır şimdi hepsi gereksiz gibi.
Babanızla sizi çok istedik. Özellikle babanız çok hasretti çok istiyordu. Hamile olduğum haberini hiç beklemediğim bi ayda öğrendim nedense o ay umudum yoktu ama meğer siz gelmişsiniz. Babanıza haberi verdiğimde hüngür hüngür ağlamış heyacandan yerimizde duramamıştık.
Sonra biz bir kalp sesi duymaya gittik yaptınız süprizinizi yine orda iki kalp sesi duyduk. Ben başta kabul edemedim babanız çok sevindi. Ben korktum yetebilir miyiz nasıl olur hiç aklıma gelmeyen şeydi birde riskli dediler zor dediler içime telaş o gün düştü zaten. Şimdi öyle pişmanım ki nasıl diyorum nasıl duyunca üzüldüm iki meleğim olacaktı buna nasıl üzüldüm kahroluyorum şimdi.
Hiç rahat geçmedi sonraki günler kusmalar ağrılar ama alışmıştım bile size. Hayaller kurmaya başlamıştık babanızla hatta bütün ailemizle. Yazın gideceğimiz tatili düşünüp mutlu oluyordum sizi denize sokup minicik ayaklarınızı çırpmanızı seyredecektim en güzel şeylerle besliyecektim en tatlı kıyafetleri giydirecektim. Artık tek bebek fikri uzak olandı ikizleri öyle çok seviyordum ki çok alışmıştım.
Tam rahatsızlıklarım geçmişti size de iyice bağlanmıştım çok mutluydum her an sizi düşünüyordum. Cinsiyetinizi öğrendik iki kız melek çok mutlu olduk. Gözümün önüne geliyordu büyüdüğünüzde tatlı çekişmeleriniz, sizinle yapacaklarımız mutluluktan deliye dönüyordum.
hayaller kuruyordum. Size ciciler seçip alıyordum özenle. Odanızı nasıl yapsak diye konuşuyorduk babanızla. Babanız heycanla beşiklerinizi araştırıyordu. Herşey güzel olacak çok güzel bir aile olacağız diyordu. Herkes heycanla sizi bekliyordu bütün ailemiz dört gözle sizi merak ediyordu.
O kara gün geldi. Hala inanamadığım buraya yazarken bile kabul etmekte zorlandığım yok ya olmadı bişey karnımda benimleler hala diye içimden geçirip durdurduğum o kabus gün.
O sabah anladım o lekeyi görünce benden gittiğinizi. Gittiler dedim telaşla hastaneye gittik. Doktor her zaman olduğu gibi ilk kalp seslerinize baktı. İkinizde yaşıyordunuz. Nasıl rahatladım dünyalar benim oldu ama sadece birkaç saniye. Sonra çok ciddi bi sorunumuz var dedi doktor meğer o son kalp atışlarınızı duyuşumuzmuş ağlamaktan zor dinliyordum meğer siz gelmek istiyormuşsunuz erkenden. O dk başladı koşturmaca. Önce durdurmaya çalıştılar olmuyor doğuracaksın dediler. Keşke dedim sağır olsaydım duymasaydım bu cümleleri. Sizin yaşamayacağınızı bile bile doğurmamı istediler benden. Sonrasını sanki ben yaşamadım bi filmi izledim sancılar Doğum koşturmaca çığlıklarım...
Ve geldiniz... hep doğumumu hayal eder nasıl olacak diye merak ederdim. Ama böylesi kimin aklına gelir. Daha çok erkendi çok çok. Normalde Doğum yaparsın verirler annenin tenine değsin derler ben size bakamadım bile doktor göstermeyin dedi hemşirelere bende bağırdım görmek istemiyorum diye. Kızdınız mı bilmiyorum ama anneniz korktu sizi görürse unutamaz birdaha diye o an cesaret edemedi. Ağzımdan çıkan oydu ama deli gibi görmek kucağıma almak istiyordum sizi.
Umut yok demelerine rağmen yine babanızla umudumuz vardı babanız dedi ki senin gibi inatçılarsa tutunurlar. Sizi görmeyi çok istedim geldim yanınıza biriniz bi küvözde biriniz bi küvözde canım ikiye bölünmüştü hanginize bakacağımı şaşırdım. O kadar küçüktünüz ki anladım tutunamayacağınızı. Biriniz elinizi bana doğru uzatıyordunuz nasıl tutmak istedim o eli öpmek öpmek defslarca öpmek... Biriniz hiç hareketsiz uyuyordu kurban olurum nasıl miniciktiniz. Orda bile eşit bakmaya çalıştım size haksızlık olur diye düşündüm o bir dakikayı eşit bölmeye çalıştım kendimce. Odaya çıktığımda her an işte kötü haber geldi diye her kapı açıldığında korkudan öldüm.
En sonunda geldi o haber. Önce birinizin haberi ve diğerinizin içinde aynı şey olacağı ellerinden geleni yaptıklarını ama çok küçük olduğunuzu söyledi doktor. Babanız hava almaya inmişti. Biraz daha geç öğrensin hemen çağırmayalım dedim. Bi kaç dakika daha bari umutla beklemeye devam etsin. O haberi ben verdim babanıza güçlü durmak zorundaydı nasıl tuttu kendini. Biri yaşıyormuş ama çık umut vermiyorlar dediğimde o yine inandı birinizin kalacağına. O çok güçlü bir baba oldu kızlarım çok şanslısınız o kadar güçlü sabırlı bir babanız var ki ben onun gibi olamadım. Son ana kadar ümidini kaybetmedi.
Bense çıkmak istedim ordan bitti dedim o da gidecek nasılsa duramam burda. Neymiş beni tedavi ediyorlarmış siz orda can verirken ben orda bana bakmalarına izin veremezdim.
Çıktık hastaneden o koridorda elim kolum boş yürürken hala inanamıyordum iki bebek doğurdum ama kollarım boş çıkıyorum nasıl bir acı allahım düşündükçe beynim duruyor.
Eve geldik o gece diğer yarımda gitmiş meğer ben sormaya korktum babanıza sabaha kadar ümitle beklemek istedim en azından oda öyle düşünmüş söylememiş bana. Sabah oldu ara dedim öğren iyiyse gidelim görelim o kadar özlemiştim ki. Aramak istemiyordu babanız meğer bildiğindenmiş zorla arattım o telefonda konuşurken bildiğim bütün duaları okuyordum. Geldi ve hiçbirşey demeden sarıldı anladım canımın diğer yarısıda gitmiş. Ağladım ağladım ağladım...
İşte bütün Ümitler orda bitti. İkinizde gittiniz umut edecek acaba olur mu diyecek hiçbirşey kalmamıştı artık. Bu nasıl bir acıymış ciğerim nasıl yandı meleklerim o küçük bedeninize ölüm yakışır mı hiç keşke elimde olsaydı verseydim canımı siz yeter ki yaşasaydınız. O kısacık birkaç saatlik ömrünüzde ne hissettiniz acaba annenizi aradınız mı korktunuz mu birbirinizi mi aradınız hissettiniz mi ben sizi görmeye geldiğimde. Son nefesinizde ne hissettiniz annenizin kucağını mı istemiştiniz yoksa siz. Hiç tadamadığınız o anne kucağını...
Cenaze gününüz geldi son kez gördüm sizi öyle güzel uyuyordunuz ki işte dedim melek buymuş. İki meleğim yanınıza geçip huzurla uyumayı o kadar çok istedim ki. Kucağıma aldım yanağınıza dokundum. Meleklerim benim işte yine en başında olduğu gibi yanyanaydınız. Hiç ayrılmadınız ki siz karnımda tek kesenin içinde şimdide beraber mezarda. Siz ne güzel kardeşlersiniz birbirinizi bırakmadınız.
Gözlerimin önünde gömdüler sizi onlar toprak attıkça durdurmak istedim ama hiçbirşey yapamadım öylece izledim. Hala sanki ben yaşamıyordum bu olanları siz karnımda yine tekmelerinizi atacaktınız birazdan. Babanız hissemedi diye bozulacakti bende her tekmenizde her kıpırtınızda daha da bağlanacaktım size. Evimize gidecektik yine babanız birşey hazırlayacaktı kızlarıma vitamin olsun diye ben karnımı okşayıp sizinle konuşacaktım.
Ama hepsi geride kalmıştı karnım bomboş sizi oraya bırakıp geldik eve.
Ve bugün 6 gün oldu azalacağına acınız artıyor hergün. Hiçkimsenin teselli cümleleri fayda etmiyor. Birdaha olur diyorlar olsa ne farkeder ki benim iki evladım öldü bunu değiştirir mi yeni gelen. Sütünüz geliyor şimdi nasıl canım acıyor bakamıyorum bile o süte görmek istemiyorum. İlaçlarla kesmeye çalışıyoruz o hiç tadamadığınız anne sütünüzü yok etmeye çalışıyoruz. Ne hayallerimiz oldu şu kısacık aylarda. Şimdi hepsi gitti. Siz melek geldiniz ve melek olup uçtunuz. Sürekli kendimi suçluyorum iyi bakmadım mı diyorum çok stres oldum üzdüm gitmek istediler diyorum öyle güzellerdi ki haketmedim diyorum. Annecim sürekli vicdan azabı çekiyorum. O güzel yüzleriniz gözümün önünden bir an gitmiyor. Ne olur benim bir ihmalim hatam yüzünden olduysa bana hakkınızı helal edin. Ben ömür boyu bu sorularla yaşıcağım nolur hakkınızı annenize helal edin.
Diyorlar ki cennete bizi bekleyecekmişsiniz biz oraya gelince Allah’a annemle babamız olmadan girmeyiz diyecekmişsiniz. Kurban olurum size. O minik bedeninize kurban olurum. Şimdi tek tesellim sizd orda kavuşmak. Kundaktaki halinizle kucağıma vereceklermiş sizi tıpkı burda hayalini kurup yaşayamadığım gibi orda olacakmış. Şimdi tek umudum bu bir an önce size kavuşmak burda kurduğumuz her hayalimizi orda yaşamak. Orda siz çok mutluymuşsunuz size iyi bakıyolarmış umarım öyledir umarım karnımda size veremediğim huzuru orda bulmuşsunuzdur.
Lina ve Ela sizi ömrünün son nefesine kadar hiç unutmayacak anneniz ve babanız. Siz bizim ilk göz ağrımız siz bizim meleklerimiz siz bizim hiç tatmadığımız hem mutluluğumuz hem acımızssınız.
Biz babanızla birgün size kavuşacağımız umuduyla yaşayacağız bundan sonra tüm uykumlarımız sizin rüyamıza gelme hayaliyle olacak.
Anneniz ve babanız sizi tanımadan çok sevdi sizi çok çok çok sevdi...
Ve sizi çok özlüyor...
Siz önce Allah’a sonra birbirinize emanetsiniz birbirinize biz gelene kadar çok iyi bakın...
Bugün siz olmadan 6.günüm
Şu beş buçuk ayda o kadar bağlanmışım ki size şuan yaptığım herşey anlamsız geliyor.
Yemek yemek mesela su içmek uykumu düzenli tutmak bunların hepsini özenle sizin için yapıyordum aylardır şimdi hepsi gereksiz gibi.
Babanızla sizi çok istedik. Özellikle babanız çok hasretti çok istiyordu. Hamile olduğum haberini hiç beklemediğim bi ayda öğrendim nedense o ay umudum yoktu ama meğer siz gelmişsiniz. Babanıza haberi verdiğimde hüngür hüngür ağlamış heyacandan yerimizde duramamıştık.
Sonra biz bir kalp sesi duymaya gittik yaptınız süprizinizi yine orda iki kalp sesi duyduk. Ben başta kabul edemedim babanız çok sevindi. Ben korktum yetebilir miyiz nasıl olur hiç aklıma gelmeyen şeydi birde riskli dediler zor dediler içime telaş o gün düştü zaten. Şimdi öyle pişmanım ki nasıl diyorum nasıl duyunca üzüldüm iki meleğim olacaktı buna nasıl üzüldüm kahroluyorum şimdi.
Hiç rahat geçmedi sonraki günler kusmalar ağrılar ama alışmıştım bile size. Hayaller kurmaya başlamıştık babanızla hatta bütün ailemizle. Yazın gideceğimiz tatili düşünüp mutlu oluyordum sizi denize sokup minicik ayaklarınızı çırpmanızı seyredecektim en güzel şeylerle besliyecektim en tatlı kıyafetleri giydirecektim. Artık tek bebek fikri uzak olandı ikizleri öyle çok seviyordum ki çok alışmıştım.
Tam rahatsızlıklarım geçmişti size de iyice bağlanmıştım çok mutluydum her an sizi düşünüyordum. Cinsiyetinizi öğrendik iki kız melek çok mutlu olduk. Gözümün önüne geliyordu büyüdüğünüzde tatlı çekişmeleriniz, sizinle yapacaklarımız mutluluktan deliye dönüyordum.
hayaller kuruyordum. Size ciciler seçip alıyordum özenle. Odanızı nasıl yapsak diye konuşuyorduk babanızla. Babanız heycanla beşiklerinizi araştırıyordu. Herşey güzel olacak çok güzel bir aile olacağız diyordu. Herkes heycanla sizi bekliyordu bütün ailemiz dört gözle sizi merak ediyordu.
O kara gün geldi. Hala inanamadığım buraya yazarken bile kabul etmekte zorlandığım yok ya olmadı bişey karnımda benimleler hala diye içimden geçirip durdurduğum o kabus gün.
O sabah anladım o lekeyi görünce benden gittiğinizi. Gittiler dedim telaşla hastaneye gittik. Doktor her zaman olduğu gibi ilk kalp seslerinize baktı. İkinizde yaşıyordunuz. Nasıl rahatladım dünyalar benim oldu ama sadece birkaç saniye. Sonra çok ciddi bi sorunumuz var dedi doktor meğer o son kalp atışlarınızı duyuşumuzmuş ağlamaktan zor dinliyordum meğer siz gelmek istiyormuşsunuz erkenden. O dk başladı koşturmaca. Önce durdurmaya çalıştılar olmuyor doğuracaksın dediler. Keşke dedim sağır olsaydım duymasaydım bu cümleleri. Sizin yaşamayacağınızı bile bile doğurmamı istediler benden. Sonrasını sanki ben yaşamadım bi filmi izledim sancılar Doğum koşturmaca çığlıklarım...
Ve geldiniz... hep doğumumu hayal eder nasıl olacak diye merak ederdim. Ama böylesi kimin aklına gelir. Daha çok erkendi çok çok. Normalde Doğum yaparsın verirler annenin tenine değsin derler ben size bakamadım bile doktor göstermeyin dedi hemşirelere bende bağırdım görmek istemiyorum diye. Kızdınız mı bilmiyorum ama anneniz korktu sizi görürse unutamaz birdaha diye o an cesaret edemedi. Ağzımdan çıkan oydu ama deli gibi görmek kucağıma almak istiyordum sizi.
Umut yok demelerine rağmen yine babanızla umudumuz vardı babanız dedi ki senin gibi inatçılarsa tutunurlar. Sizi görmeyi çok istedim geldim yanınıza biriniz bi küvözde biriniz bi küvözde canım ikiye bölünmüştü hanginize bakacağımı şaşırdım. O kadar küçüktünüz ki anladım tutunamayacağınızı. Biriniz elinizi bana doğru uzatıyordunuz nasıl tutmak istedim o eli öpmek öpmek defslarca öpmek... Biriniz hiç hareketsiz uyuyordu kurban olurum nasıl miniciktiniz. Orda bile eşit bakmaya çalıştım size haksızlık olur diye düşündüm o bir dakikayı eşit bölmeye çalıştım kendimce. Odaya çıktığımda her an işte kötü haber geldi diye her kapı açıldığında korkudan öldüm.
En sonunda geldi o haber. Önce birinizin haberi ve diğerinizin içinde aynı şey olacağı ellerinden geleni yaptıklarını ama çok küçük olduğunuzu söyledi doktor. Babanız hava almaya inmişti. Biraz daha geç öğrensin hemen çağırmayalım dedim. Bi kaç dakika daha bari umutla beklemeye devam etsin. O haberi ben verdim babanıza güçlü durmak zorundaydı nasıl tuttu kendini. Biri yaşıyormuş ama çık umut vermiyorlar dediğimde o yine inandı birinizin kalacağına. O çok güçlü bir baba oldu kızlarım çok şanslısınız o kadar güçlü sabırlı bir babanız var ki ben onun gibi olamadım. Son ana kadar ümidini kaybetmedi.
Bense çıkmak istedim ordan bitti dedim o da gidecek nasılsa duramam burda. Neymiş beni tedavi ediyorlarmış siz orda can verirken ben orda bana bakmalarına izin veremezdim.
Çıktık hastaneden o koridorda elim kolum boş yürürken hala inanamıyordum iki bebek doğurdum ama kollarım boş çıkıyorum nasıl bir acı allahım düşündükçe beynim duruyor.
Eve geldik o gece diğer yarımda gitmiş meğer ben sormaya korktum babanıza sabaha kadar ümitle beklemek istedim en azından oda öyle düşünmüş söylememiş bana. Sabah oldu ara dedim öğren iyiyse gidelim görelim o kadar özlemiştim ki. Aramak istemiyordu babanız meğer bildiğindenmiş zorla arattım o telefonda konuşurken bildiğim bütün duaları okuyordum. Geldi ve hiçbirşey demeden sarıldı anladım canımın diğer yarısıda gitmiş. Ağladım ağladım ağladım...
İşte bütün Ümitler orda bitti. İkinizde gittiniz umut edecek acaba olur mu diyecek hiçbirşey kalmamıştı artık. Bu nasıl bir acıymış ciğerim nasıl yandı meleklerim o küçük bedeninize ölüm yakışır mı hiç keşke elimde olsaydı verseydim canımı siz yeter ki yaşasaydınız. O kısacık birkaç saatlik ömrünüzde ne hissettiniz acaba annenizi aradınız mı korktunuz mu birbirinizi mi aradınız hissettiniz mi ben sizi görmeye geldiğimde. Son nefesinizde ne hissettiniz annenizin kucağını mı istemiştiniz yoksa siz. Hiç tadamadığınız o anne kucağını...
Cenaze gününüz geldi son kez gördüm sizi öyle güzel uyuyordunuz ki işte dedim melek buymuş. İki meleğim yanınıza geçip huzurla uyumayı o kadar çok istedim ki. Kucağıma aldım yanağınıza dokundum. Meleklerim benim işte yine en başında olduğu gibi yanyanaydınız. Hiç ayrılmadınız ki siz karnımda tek kesenin içinde şimdide beraber mezarda. Siz ne güzel kardeşlersiniz birbirinizi bırakmadınız.
Gözlerimin önünde gömdüler sizi onlar toprak attıkça durdurmak istedim ama hiçbirşey yapamadım öylece izledim. Hala sanki ben yaşamıyordum bu olanları siz karnımda yine tekmelerinizi atacaktınız birazdan. Babanız hissemedi diye bozulacakti bende her tekmenizde her kıpırtınızda daha da bağlanacaktım size. Evimize gidecektik yine babanız birşey hazırlayacaktı kızlarıma vitamin olsun diye ben karnımı okşayıp sizinle konuşacaktım.
Ama hepsi geride kalmıştı karnım bomboş sizi oraya bırakıp geldik eve.
Ve bugün 6 gün oldu azalacağına acınız artıyor hergün. Hiçkimsenin teselli cümleleri fayda etmiyor. Birdaha olur diyorlar olsa ne farkeder ki benim iki evladım öldü bunu değiştirir mi yeni gelen. Sütünüz geliyor şimdi nasıl canım acıyor bakamıyorum bile o süte görmek istemiyorum. İlaçlarla kesmeye çalışıyoruz o hiç tadamadığınız anne sütünüzü yok etmeye çalışıyoruz. Ne hayallerimiz oldu şu kısacık aylarda. Şimdi hepsi gitti. Siz melek geldiniz ve melek olup uçtunuz. Sürekli kendimi suçluyorum iyi bakmadım mı diyorum çok stres oldum üzdüm gitmek istediler diyorum öyle güzellerdi ki haketmedim diyorum. Annecim sürekli vicdan azabı çekiyorum. O güzel yüzleriniz gözümün önünden bir an gitmiyor. Ne olur benim bir ihmalim hatam yüzünden olduysa bana hakkınızı helal edin. Ben ömür boyu bu sorularla yaşıcağım nolur hakkınızı annenize helal edin.
Diyorlar ki cennete bizi bekleyecekmişsiniz biz oraya gelince Allah’a annemle babamız olmadan girmeyiz diyecekmişsiniz. Kurban olurum size. O minik bedeninize kurban olurum. Şimdi tek tesellim sizd orda kavuşmak. Kundaktaki halinizle kucağıma vereceklermiş sizi tıpkı burda hayalini kurup yaşayamadığım gibi orda olacakmış. Şimdi tek umudum bu bir an önce size kavuşmak burda kurduğumuz her hayalimizi orda yaşamak. Orda siz çok mutluymuşsunuz size iyi bakıyolarmış umarım öyledir umarım karnımda size veremediğim huzuru orda bulmuşsunuzdur.
Lina ve Ela sizi ömrünün son nefesine kadar hiç unutmayacak anneniz ve babanız. Siz bizim ilk göz ağrımız siz bizim meleklerimiz siz bizim hiç tatmadığımız hem mutluluğumuz hem acımızssınız.
Biz babanızla birgün size kavuşacağımız umuduyla yaşayacağız bundan sonra tüm uykumlarımız sizin rüyamıza gelme hayaliyle olacak.
Anneniz ve babanız sizi tanımadan çok sevdi sizi çok çok çok sevdi...
Ve sizi çok özlüyor...
Siz önce Allah’a sonra birbirinize emanetsiniz birbirinize biz gelene kadar çok iyi bakın...
