Herkese merhabalar.28 yaşında ve bekarım.Bütün arkadaşlarım, hatta benden küçükler bile evlendi.Ben konuşacak birini dahi bulamıyorum.Konustugum insanlarla da uzun süreli olmuyor zaten bir süre sonra konuşma bitiyor.Ciddi düşünen, özellikle ülke sartlarindan dolayi evlenmek isteyen erkek hiç kalmamış artık.Evlenenler de uzun sureli iliskisi olan insanlar zaten.Bunlar yetmezmiş gibi etrafımdaki insanlar (ailem en yakin arkadaslarim,isyerimdekiler özellikle)da ne zaman evleneceksin,evde kaldın,30 olmadan birini bulmazsan kimse seni istemez artık,yaşıtların evleniyor sen hala evlenemedin,çocuğun olunca gec anne olacaksın enerjin olmayacak,kısmetin kapanmış,yasin geciyor evlenmen lazım gibi yorumlar yapıyor.Ben bu islere hep nasip gozuyle bakardım olmuyorsa vardir bir hayır derdim.Evlenip mutsuz olacagima zamaninda dogru insanla olsun derdim.En baslarda takmıyordum hep boyle dusunuyordum ama artık bu durum beni çok zorlamaya başladı.Geceleri korkuyla uyanıyorum ya kimse beni istemezse ya evlenemezsem gec kaldim niye kimse beni beğenmiyor ne yapacağım diye.Yine gündüz gelen anksiyete atakları da cabası.Isyerinde de çok erkek ortamı olmadığı için şirketten de bulamıyorum.Arkadaslarim evlendiği için ve yoğun çalışma tempomdan dolayi artık haftada bir gün kafeye çıkmak dışında bir sosyal aktivite de yapmıyorum
İyice eve kapandım.Bu şekilde birini zaten bulamam diye düşünüp duruyorum.Artık çok yoruldum Yalnız kalma korkusu,evlenememe korkusu derken kendimi çok yorgun ve güçsüz hissediyorum.