- 28 Ağustos 2014
- 55
- 103
- 31
- Konu Sahibi madamindahauz
- #1
bu kadar özel ve güzel bir konuya yazmamak olmazdı.
derler ya erkeğin askerlik anıları, kadının doğum anıları bitmez diye.. hahh tam da böyle. 
16 Nisan 2016'da normal doğum yaparak dünyaya getirdim kızımı. benim için unutulmaz 2 gündü.. evet 2 gün. doğum sürecim tam 2 gün sürdü.
ben ailemden ayrı bir şehire gelin geldim. doğum anında anneminde yanımda olmasını istediğim için 37. haftamda annem yanıma geldi. kızım 39+1 haftada dünyaya geldi. 15 nisan günüydü. gün içinde ara ara adet sancısı gibi çok hafif sancılar hissettim. doğum olduğuna ihtimal vermedim çünkü daha önce de böyle sancılar hissetmiş, doktora gittiğimde daha günümün olduğunu söylemişti. bekledim gece saat 12 sularında sancım artmaya başladı. doktora gidip kontrol olmaya karar verdim ama nasılsa eve geri gelirim diye düşünüyordum. bu yüzden evime en yakın devlet hastanesine gittim. muayeneden sonra 4 cm açıklık ile doğumun başladığını söyleyip apar topar doğumhaneye götürdüler. ben doğum esnasında eşimi ve annemi yanımda istiyordum. ağlaya ağlaya o hastanede tam 4 saat geçirdim. bizimkiler doğumhane kapısı önünde perişan olmuş beni bekliyorlarken ben dışarı çıkıp '' burda doğum yapamam, götür beni burdan'' dedim eşime ağlayarak. çünkü öyle bir ortamdı ki -yan yana dizilmiş sancıdan inleyen kadınlar, karşı tarafta bağıra bağıra doğuran kadınlar- psikolojim yerle bir olmuştu. eşim gerekli işlemleri halledip imzaları attıktan sonra özel bir hastaneye götürüp özel bir odaya yatışımı yaptı. bu sırada sancılarım 2-3 dk düştü ve aynı zamanda şiddetlendi. ağlaya ağlaya sancı çekiyordum. sancıdan çevremdeki hiç bir şeye odaklanamıyordum ancak eşimin de ağlamaktan gözlerinin şiştiğini farkedebildim. gözlerimin içine bakarak benimle birlikte ağlıyordu. aynı zamanda elimi tutarak bana destek veriyor bir yandan da nst'den gelen sancıları kontrol ediyordu. nst'deki rakamlar yükseldikçe yüzümü okşayıp dayanmamı söylüyordu. doğumun son anlarına kadar yanımda oldu, her dakika beni çok sevdiğini fısıldadı kulağıma
sancılar şiddetlendikçe şiddetleniyordu.. ayağa kalkıp sedyede anneme tutunarak çömeldim. yer çekiminin de etkisiyle bebeğimin daha çabuk aşağı ineceğini okumuştum bir yazıda. ki öyle de oldu. anneme sarılarak defalarca ıkındım. anneme sarılırken eşimde bir yandan elimi tutuyordu. aman Allahım o an hala gözlerimin önünde ..
bu sırada doktorum kontrole geldi. muayene ederken bebeğin başının gördüğünü söyledi. hemen bir ıkınma testi yaptık sonuç başarılıydı. apar topar doğumhaneye yetiştirdiler. eşim ve annem kapıya kadar bana eşlik etti ne de olsa zor kısmı onlarla birlikte atlatmıştım. doğumhaneye girdikten sonra doktorum birkaç kere ıkınmamı söyledi. bu sırada bir ebe ve bir hemşire ellerimi tutup ''hadi güzelim az kaldı'' diye bana güç veriyordu. ve bebeğim doğdu. ağlamamıştı doğarken. ağlamadı? neden ağlamadı? diye sorular sordum. burnunu temizlerken ağlama sesini duydum.. o an.. hiç unutamam. çok güzeldi. bembeyaz yumuk yumuk bir kız çocuğu
eşim hemşireye telefonunu vermiş doğar doğmaz fotoğrafını çeksin diye. biz doğumhaneden çıkmadan çiçeği burnunda babaya fotoğraflarımız ulaşmıştı bile.
herşey çok güzeldi. ve unutulmaz..
İsteyen ve hak eden herkes bu duyguyu tadar umarım. okuduğunuz için teşekkür ederim
derler ya erkeğin askerlik anıları, kadının doğum anıları bitmez diye.. hahh tam da böyle. 16 Nisan 2016'da normal doğum yaparak dünyaya getirdim kızımı. benim için unutulmaz 2 gündü.. evet 2 gün. doğum sürecim tam 2 gün sürdü.
ben ailemden ayrı bir şehire gelin geldim. doğum anında anneminde yanımda olmasını istediğim için 37. haftamda annem yanıma geldi. kızım 39+1 haftada dünyaya geldi. 15 nisan günüydü. gün içinde ara ara adet sancısı gibi çok hafif sancılar hissettim. doğum olduğuna ihtimal vermedim çünkü daha önce de böyle sancılar hissetmiş, doktora gittiğimde daha günümün olduğunu söylemişti. bekledim gece saat 12 sularında sancım artmaya başladı. doktora gidip kontrol olmaya karar verdim ama nasılsa eve geri gelirim diye düşünüyordum. bu yüzden evime en yakın devlet hastanesine gittim. muayeneden sonra 4 cm açıklık ile doğumun başladığını söyleyip apar topar doğumhaneye götürdüler. ben doğum esnasında eşimi ve annemi yanımda istiyordum. ağlaya ağlaya o hastanede tam 4 saat geçirdim. bizimkiler doğumhane kapısı önünde perişan olmuş beni bekliyorlarken ben dışarı çıkıp '' burda doğum yapamam, götür beni burdan'' dedim eşime ağlayarak. çünkü öyle bir ortamdı ki -yan yana dizilmiş sancıdan inleyen kadınlar, karşı tarafta bağıra bağıra doğuran kadınlar- psikolojim yerle bir olmuştu. eşim gerekli işlemleri halledip imzaları attıktan sonra özel bir hastaneye götürüp özel bir odaya yatışımı yaptı. bu sırada sancılarım 2-3 dk düştü ve aynı zamanda şiddetlendi. ağlaya ağlaya sancı çekiyordum. sancıdan çevremdeki hiç bir şeye odaklanamıyordum ancak eşimin de ağlamaktan gözlerinin şiştiğini farkedebildim. gözlerimin içine bakarak benimle birlikte ağlıyordu. aynı zamanda elimi tutarak bana destek veriyor bir yandan da nst'den gelen sancıları kontrol ediyordu. nst'deki rakamlar yükseldikçe yüzümü okşayıp dayanmamı söylüyordu. doğumun son anlarına kadar yanımda oldu, her dakika beni çok sevdiğini fısıldadı kulağıma
sancılar şiddetlendikçe şiddetleniyordu.. ayağa kalkıp sedyede anneme tutunarak çömeldim. yer çekiminin de etkisiyle bebeğimin daha çabuk aşağı ineceğini okumuştum bir yazıda. ki öyle de oldu. anneme sarılarak defalarca ıkındım. anneme sarılırken eşimde bir yandan elimi tutuyordu. aman Allahım o an hala gözlerimin önünde ..bu sırada doktorum kontrole geldi. muayene ederken bebeğin başının gördüğünü söyledi. hemen bir ıkınma testi yaptık sonuç başarılıydı. apar topar doğumhaneye yetiştirdiler. eşim ve annem kapıya kadar bana eşlik etti ne de olsa zor kısmı onlarla birlikte atlatmıştım. doğumhaneye girdikten sonra doktorum birkaç kere ıkınmamı söyledi. bu sırada bir ebe ve bir hemşire ellerimi tutup ''hadi güzelim az kaldı'' diye bana güç veriyordu. ve bebeğim doğdu. ağlamamıştı doğarken. ağlamadı? neden ağlamadı? diye sorular sordum. burnunu temizlerken ağlama sesini duydum.. o an.. hiç unutamam. çok güzeldi. bembeyaz yumuk yumuk bir kız çocuğu
eşim hemşireye telefonunu vermiş doğar doğmaz fotoğrafını çeksin diye. biz doğumhaneden çıkmadan çiçeği burnunda babaya fotoğraflarımız ulaşmıştı bile.herşey çok güzeldi. ve unutulmaz..
İsteyen ve hak eden herkes bu duyguyu tadar umarım. okuduğunuz için teşekkür ederim
