- 19 Ekim 2023
- 1
- 0
- 25
- Konu Sahibi simdilikkediannesi
- #1
19 Ekim 2023
03:27
Uzun zamandır yazma isteği var içimde. Erteleyip durdum hep ama bugün dayanamıycam içimi dökmem lazım çünkü dökmezsem kendime zarar veririm biliyorum fakat bu artık mümkün değil çünkü içimde bi parça daha var. Sevdiğim adamdan olan bi parça. Sevdiğim adam demişken biraz bahsedeyim, bugün bana bi cümle kurdu , evlenmemin amacının sevdiğin adamla daha rahat bi hayat yaşamak için olduğunu söyledi. Evet öyleydi. Huzurluydum, mutluydum onun yanında. Kimse bana bişe yapamazdı, kimse üzemezdi beni, el üstünde tutardı hep, ağzımın içine bakardı, çok severdi beni ve bunu çok da belli ederdi. Kıyamazdı saçımın teline. Sonra en çok o üzdü beni, en çok o zarar verdi. Bi zamanlar rahat rahat konuşabildiğim adam gitti karşımdan. Artık ona bişe söylerken 1000 kere düşünmeye başladım. Çok çabuk sinirlenirdi çünkü, sinirlenince ne dediğini de bilmezdi, dilinin kemiği yoktu. Küfür etmese de öyle cümleler kurar ki.. bazen üstüme yürür, o surat ifadesi hele.. tanıyamaz oldum onu. Artık sadece sevdiğim adam değil, hem sevip hem korktuğum adamdı. Korkum da beni dövmesi falan değil, kavga etmek, o çirkin sözleri duymak. O bağırdıkça ben sustum. Sustukça boğuldum. Boğuldukça taştım ağladım. Hiç konuşmuyosun ki anca ağlıyorsun diyor. Derdimi anlatmayı unuttum. Kendimi ifade etmeyi unuttum, susmayı öğrendim sadece. Evlendik eski eşinden olan Kızı 1 ay bizde kaldı. Zaten 3 aydır evliyiz 2 aylık hamileyim. Şimdi ben sevdiğim adamla nasıl istediğim gibi rahat vakit geçireyim. Bebek istemiyo değilim. Kafam çok karışık, o benim için çok değişti ama ben de onun için değiştim. Elimden geleni yapıyorum. Bazı konularda çok zıtız ,çabalıyorum. Beni sevdiğini biliyorum ama eskisi gibi hissetmiyorum. Çok mutsuzum, yediğim yemekten içtiğim sudan gezdiğim yerden keyif almıyorum. Eskiden bu adamla bi tepeye giderdik müzik dinlerdik nasıl da huzurlu nasıl da keyifli gelirdi. Noldu bize. Neden böyle olduk. Ben mi çok şımardım, o mu çok değişti bilmiyorum. Çok mutsuzum. Onun yanındayken tedirginim, ya yanlış bişe yaparsam, ya yanlış bişey söylersem, ya yanlış bişey giyersem, eyvah yine kızacak, işte o bakış.. yandım ben , kim bilir nasıl kalbimi kıracak… hep mutsuzluktan bahsettim, elbette mutlu olduğum zamanlar da var. Bazen öyle güzel bakıyo ki bana, gözleri parlıyo ışıl ışıl, ah diyorum çok seviyorum ben bu adamı. Çok düşünceli, ayağıma taş değmesin diye önüme uzanır bana yol yapar. Çok güzel bi his bu adam tarafından sevilmek, ah bide şu sivri dili olmasa.. neyse, bebek diyordum, nasıl yaparım yapabilir miyim hazır mıyım buna bilmiyorum. Çok iyi bi anne olacağımı biliyorum aslında, canımı veririm onun için. Bundan da korkuyorum, hayatımı adamaktan korkuyorum. Üstelik bu istediğim zaman atabileceğim sıkılınca bırakabileceğim bişey değil, nefes aldığım sürece benim en değerli varlığım olacak bişey. Bu bi yandan muhteşem bi his, bi yandan çok korkutucu. Henüz çok gencim, evliliğim iyi mi gidiyor? Bu bebek huzurlu bi ailede büyüyebilecek mi? Annem gibi olmaktan korkuyorum. Kocamın bana kızıp köpürdükten sonra hırsımı çocuğumdan almaktan korkuyorum. Ben mutlu olabilecek miyim ki bebeğim mutlu olsun? Kocam beni yaralar mı? Kalbimi bin parçaya ayırıp bu geceki gibi uyur mu? Düşünür mü beni, bizi? Onu benden çok sever mi? Onu sevdikçe beni ihmal eder mi? O üzülmesin diye beni üzer mi? O bebeği çok istiyor, ama ben kararsız olduğum için bazen bebeklerden iğreniyomuş gibi hareketler yapıyorum. Sen benim dölümü bile haketmiyorsun dedi, şimdiden böyleyse bu çocuğa ilerde benim söz hakkım olur mu? Eskisi gibi mutlu olabilir miyiz? Herkesi arkamızda bırakıp istediğimiz yere gidebilir miyiz? Biyere gitmeyi bırak, evimizde sarılıp rahat rahat filmimizi izleyebilir miyiz? Oturup saatlerce sohbet edebilir miyiz o rakı masasında kimseler umurumuzda olmadan? Birbirimizi sevebilir miyiz? Yoksa tüm planlarımız tüm hayatımız düşüncelerimiz , konuşmalarımız bebek üzerine mi olur? Çok korkuyorum. Düşünmeden edemiyorum. Düşündükçe boğuluyorum. Boğuldukça ağlıyorum. Eskiden kızlara baktığında veya öyle bi konu açıldığında güler geçerdim, takmazdım kafama çünkü kendime güvenirdim, güzelliğimin farkındaydım. Şimdi öyle mi, elim ayağım yüzüm şişti, kilo aldım, istediğim hiçbir şeyi giyemiyorum, kendime hiçbir şey yakıştırmıyorum. Eski o mutluluğum enerjim yok. Çok konuşurdum ben, ağzım durmazdı hiç, gözlerim parlardı Işıl Işıl, ufacık bi tıngırtıya dans ederdim, sahte gülüşlerim yoktu içten gülerdim hep, espriler yapardım , bi çocuğun neşesi gibi ufacık şeylere havalara uçardım, şarkıları bağırarak söylerdim.. Noldu bana? Bu ben değilim. Bu halimi hiç sevmiyorum.
03:27
Uzun zamandır yazma isteği var içimde. Erteleyip durdum hep ama bugün dayanamıycam içimi dökmem lazım çünkü dökmezsem kendime zarar veririm biliyorum fakat bu artık mümkün değil çünkü içimde bi parça daha var. Sevdiğim adamdan olan bi parça. Sevdiğim adam demişken biraz bahsedeyim, bugün bana bi cümle kurdu , evlenmemin amacının sevdiğin adamla daha rahat bi hayat yaşamak için olduğunu söyledi. Evet öyleydi. Huzurluydum, mutluydum onun yanında. Kimse bana bişe yapamazdı, kimse üzemezdi beni, el üstünde tutardı hep, ağzımın içine bakardı, çok severdi beni ve bunu çok da belli ederdi. Kıyamazdı saçımın teline. Sonra en çok o üzdü beni, en çok o zarar verdi. Bi zamanlar rahat rahat konuşabildiğim adam gitti karşımdan. Artık ona bişe söylerken 1000 kere düşünmeye başladım. Çok çabuk sinirlenirdi çünkü, sinirlenince ne dediğini de bilmezdi, dilinin kemiği yoktu. Küfür etmese de öyle cümleler kurar ki.. bazen üstüme yürür, o surat ifadesi hele.. tanıyamaz oldum onu. Artık sadece sevdiğim adam değil, hem sevip hem korktuğum adamdı. Korkum da beni dövmesi falan değil, kavga etmek, o çirkin sözleri duymak. O bağırdıkça ben sustum. Sustukça boğuldum. Boğuldukça taştım ağladım. Hiç konuşmuyosun ki anca ağlıyorsun diyor. Derdimi anlatmayı unuttum. Kendimi ifade etmeyi unuttum, susmayı öğrendim sadece. Evlendik eski eşinden olan Kızı 1 ay bizde kaldı. Zaten 3 aydır evliyiz 2 aylık hamileyim. Şimdi ben sevdiğim adamla nasıl istediğim gibi rahat vakit geçireyim. Bebek istemiyo değilim. Kafam çok karışık, o benim için çok değişti ama ben de onun için değiştim. Elimden geleni yapıyorum. Bazı konularda çok zıtız ,çabalıyorum. Beni sevdiğini biliyorum ama eskisi gibi hissetmiyorum. Çok mutsuzum, yediğim yemekten içtiğim sudan gezdiğim yerden keyif almıyorum. Eskiden bu adamla bi tepeye giderdik müzik dinlerdik nasıl da huzurlu nasıl da keyifli gelirdi. Noldu bize. Neden böyle olduk. Ben mi çok şımardım, o mu çok değişti bilmiyorum. Çok mutsuzum. Onun yanındayken tedirginim, ya yanlış bişe yaparsam, ya yanlış bişey söylersem, ya yanlış bişey giyersem, eyvah yine kızacak, işte o bakış.. yandım ben , kim bilir nasıl kalbimi kıracak… hep mutsuzluktan bahsettim, elbette mutlu olduğum zamanlar da var. Bazen öyle güzel bakıyo ki bana, gözleri parlıyo ışıl ışıl, ah diyorum çok seviyorum ben bu adamı. Çok düşünceli, ayağıma taş değmesin diye önüme uzanır bana yol yapar. Çok güzel bi his bu adam tarafından sevilmek, ah bide şu sivri dili olmasa.. neyse, bebek diyordum, nasıl yaparım yapabilir miyim hazır mıyım buna bilmiyorum. Çok iyi bi anne olacağımı biliyorum aslında, canımı veririm onun için. Bundan da korkuyorum, hayatımı adamaktan korkuyorum. Üstelik bu istediğim zaman atabileceğim sıkılınca bırakabileceğim bişey değil, nefes aldığım sürece benim en değerli varlığım olacak bişey. Bu bi yandan muhteşem bi his, bi yandan çok korkutucu. Henüz çok gencim, evliliğim iyi mi gidiyor? Bu bebek huzurlu bi ailede büyüyebilecek mi? Annem gibi olmaktan korkuyorum. Kocamın bana kızıp köpürdükten sonra hırsımı çocuğumdan almaktan korkuyorum. Ben mutlu olabilecek miyim ki bebeğim mutlu olsun? Kocam beni yaralar mı? Kalbimi bin parçaya ayırıp bu geceki gibi uyur mu? Düşünür mü beni, bizi? Onu benden çok sever mi? Onu sevdikçe beni ihmal eder mi? O üzülmesin diye beni üzer mi? O bebeği çok istiyor, ama ben kararsız olduğum için bazen bebeklerden iğreniyomuş gibi hareketler yapıyorum. Sen benim dölümü bile haketmiyorsun dedi, şimdiden böyleyse bu çocuğa ilerde benim söz hakkım olur mu? Eskisi gibi mutlu olabilir miyiz? Herkesi arkamızda bırakıp istediğimiz yere gidebilir miyiz? Biyere gitmeyi bırak, evimizde sarılıp rahat rahat filmimizi izleyebilir miyiz? Oturup saatlerce sohbet edebilir miyiz o rakı masasında kimseler umurumuzda olmadan? Birbirimizi sevebilir miyiz? Yoksa tüm planlarımız tüm hayatımız düşüncelerimiz , konuşmalarımız bebek üzerine mi olur? Çok korkuyorum. Düşünmeden edemiyorum. Düşündükçe boğuluyorum. Boğuldukça ağlıyorum. Eskiden kızlara baktığında veya öyle bi konu açıldığında güler geçerdim, takmazdım kafama çünkü kendime güvenirdim, güzelliğimin farkındaydım. Şimdi öyle mi, elim ayağım yüzüm şişti, kilo aldım, istediğim hiçbir şeyi giyemiyorum, kendime hiçbir şey yakıştırmıyorum. Eski o mutluluğum enerjim yok. Çok konuşurdum ben, ağzım durmazdı hiç, gözlerim parlardı Işıl Işıl, ufacık bi tıngırtıya dans ederdim, sahte gülüşlerim yoktu içten gülerdim hep, espriler yapardım , bi çocuğun neşesi gibi ufacık şeylere havalara uçardım, şarkıları bağırarak söylerdim.. Noldu bana? Bu ben değilim. Bu halimi hiç sevmiyorum.
