Tıkanmış kalmış baba-kız ilişkimiz

Merhaba hanımlar

Benim hikayem normalde çok uzun ama elimden geldiğince kısa tutucam

Ben küçüklüğümden beri hep kavganın olduğu gergin bi evde hep kavga çıkmasından korkarak büyüdüm. Annem ve babam arasında fiziksel şiddet yoktu ama ikisi de çok serttir ve babam sinirlendiğinde koca insanlar bile ondan korkuyor böyle sanki bir canavara dönüşür burnundan ateşler çıkar ödünüz patlar. İkisi çok kavga ederlerdi çok fazla. Maddi durumumuz filan hep iyiydi mesele ikisinin arasındaki iktidar kavgası her konuda her zaman. Ya da şöyle bi olay anlatayım bi keresinde babam gece kumandayı bulamamış gecenin üçü sinirlenmiş hepimize bağırarak uyandırdı ya o kumandayı bulacaksınız ya da televizyonu aşağı atarım diye gecenin bi yarısı bas bas bağırıyor biz çok korktuk annem delirdin mi dedi bizi odamıza gönderdi ne yaparsan yap dedi babam televizyonu kucakladı balkondan aşağı fırlattı. Böyle böyle hadiseler...

Hep boşanmalarını istedim annem hep yanımda ağladı sizin için katlanıyorum babasız büyümenizi istemiyorum vs ben kendimi hep dünyaya geldiğim için suçlu hissettim sanki ben doğmamış olsaydım annem bunlara katlanmak zorunda olmayacaktı. Bu doğru ya da yanlış bi mantık olabilir ama ben küçüktüm ve böyle hissettim ve hep kendimi suçladım annemin böyle düşündüğümden haberi bile yok. Bu psikolojiyle büyüyen bir insanım.

Üniversiteye başlayıp evden ayrıldığımda çok mutluydum. Her ay düzenli harçlığım geliyordu beş altı ayda bi eve gidip bir hafta kalıp kaçıyordum daha fazla kalmaya katlanamıyordum zaten.

Kavgalar eskisine göre çok azaldı artık iyiler ama ben eskinin travmalarından bir türlü kurtulamıyorum hep aynı korku böyle delice yüreğim çıkacakmış gibi bi korku içimde . evde durmak bile istemiyorum iyi olduklarını bileyim sağlıklı olsunlar on sene görüşmesem bile olur ikisiyle de. İnan'ın kaldıramıyorum beni öldürsünler daha o gerilim olacakmış hissi benim için bir işkence. Annemle aramız yine iyiydi ama babamla sıfır bir iletişim hoşgeldin baba demekten ve bayramda elini öpmekten suyunu kahvesini götürmekten ileri bir ilişki Yok.

Neyi sever bilmem neyden hoşlanır napar İnanın bilmiyorum babam benim için bi heykelden farksızdı. Sadece çok korktuğum ve dediklerini yapmak zorunda olduğum bi heykel.

Ta ki geçen seneye kadar. Geçen sene babam şirket kurmak için yurtdışına geldi ve annemler vize alamadılar reddedildiler Türkiye'de kaldılar . Ha bugün ha yarın derken bazı sıkıntılar çıktı ve babam da şu an ülke dışına çıkamıyor. Annemler gelemiyor. Babam beni yanına çağırdı bari sen gel bana destek ol diye ben gitmek istemediğim halde geldim vizem vardı. en azından İngilizce öğrenirim bir kaç ay dedim bir kaç aylığına geldim okulum da kaldı. Burda vizede sıkıntı çıkınca bari oturum alalım diye göçmenliğe başvurduk bu yüzden dışarı çıkamıyoruz ve ikiye bölündük.

Zurnanın patladığı yer ise şu, babamla kalıyorum ve zaten ailemle kalmak benim için işkenceyken bi de üstüne babamla kalıverdim. Konuşasım gelmiyor yüzüm hep asık okul bu yıl kaldığı için zaten çok canım sıkkın gülesim gelmiyor moralim çok bozuk o da istiyor ki muhabbet edelim birlikte çay içelim ben yapmayınca bana sürekli kızıyor sürekli kavga ediyoruz yok şunu unutuyorsun yok bunu açık bırakmışsın yok bilmem ne. Arkadaşlarım var burda onların evinde kalmak istiyorum bu sefer herkes üzerime çullanıyor babanı yalnız mı bırakıcaksın destek ol vs

Ya benim desteğe ihtiyacım var hayatım allak bullak oldu zaten kafam karışık bi de babama nasıl destek olayım o bana destek olsun ben onun babası değilim o benim babam. Bana yıllarca psikolojik travma yaratmış insana benim ZTen psikolojim kötüyken destek olamamak benim suçum mu ? Herkes bana bunun vicdanını yaptırıyor Ve aramızda bugüne kadar zerre iletişim olmamış birlikte yaşamak zul geliyor. Yapamıyorum içimde birikmiş bunca şey varken her şeyi sadece bana batıyor babamın yemek yemesi konuşması her şeyi.. odamdan bile çıkmıyorum onunla yemek yemiyorum o evden çıkarken uyuyorum nasılsın babacım diyemiyorum

Bunu bu şekilde dile getirdiğimde ben sizinle yaşayamam artık dediğimde hayırsız evlat sen çok değiştin bilmem ne

Bi insanın yalnızlığa alıştıktan sonra ailesiyle kalması çok zor yok niye geç kaldın oraya gitme buraya gitme bunaldım çok bunaldım ama burası dünyanın bir ucu olduğu için ne haliniz varsa görün diyip kendi hayatıma devam edemiyorum onu bırakınca adamı evde tek başına bıraktın hayırsız oluyorum

Ben mi haksızım ben gerçekten hayırsız ve bencil sadece kendini düşünen bi evlat mıyım? hissettiklerim yapamadıklarım ve bana yaptırdıkları vicdan arasında sıkıştım kaldım ne düşünmeliyim nasıl davranmalıyım arkadaşlarımın yanına mı çıkmalıyım yoksa hayırlı evlat olup kafayı mı sıyırmalıyım

Bana ne tavsiye edersiniz ? Teşekkürler uzun olduğu için hakkınızı helal edin

Sen haksiz degilsin canim, hayirsiz da degilsin. Ben de zor bir aile hayati icinde yasadim, yasadiklarini az cok anlayabiliyorum. Hele belli bir yasa geldikten sonra mutsuzluktan baska bir seye sebep olmayan biriyle ayni cati altinda kalmak cok zor oluyor. Anne de olsa baba da olsa bir noktada insan o kadar yipraniyor ki birakin evlat gorevini yerine getirmeyi, destek olmayi siradan bir insandan bile daha zor tahammul edilecek hale geliyor. o yuzden hic kendini suclama derim ben, seni suclayanlara sende hata bulanlara da kulaklarini tika.
Daha ne kadar sure boyle birlikte yasayacaksiniz o belli mi? Belki belli bir sure olursa daha kolay katlanabilirsin diye dusunuyorum. Eger belli bir sey yoksa da ya babani tedavi olmaya ikna edeceksin ya da sen bir sekilde psikolojik tedavi goreceksin. Kim icin olursa olsun mutsuz bir hayat gecirmeye degmez diye dusunuyorum ben. Hele soz konusu babaysa sadece mutsuzluk olmuyor iste, o yuzden kendini dusunup bir cozum uretmelisin bence.

BayanLazarus bu yazdığım yazının hepsi olmasa da bir kısmını anneme söylüyorum anne bak beni de anlayın ben babamla yine görüşürüz haftasonları gider gelirim ama böyle birbirimizi yıpratıyoruz ben kalamıyorum babamla nolur beni anla diyorum, ağlamaya başlıyor diyor ki yarın bir gün arar da bulamazsın
Bunu yapmalarından nefret ediyorum bana vicdan azabı çektiriyorlar kendimi eskiden yaptıkları gibi tek suçlu benmişim gibi hissettiriyorlar. Hayır belli değil iki ay da olabilir altı ay da olabilir işlemler çok zaman alıyor ben de istiyorum ki o bekleme süresinde gideyim arkadaşlarımla yaşayayım

Haksız değilsiniz.
Babanızın dönmesi için süreci hızlandırmak adına ne yapabileceğinizi araştırın Bi şekilde yollayın.
Yollayana kadar da geceleri beraber kalın ama gündüz gün boyu dışarda olacak meşgaleler bulmaya çalışın.
Başka bişey yapılamaz gibi geliyor.

sakura21 .!.:

BayanLazarus bu yazdığım yazının hepsi olmasa da bir kısmını anneme söylüyorum anne bak beni de anlayın ben babamla yine görüşürüz haftasonları gider gelirim ama böyle birbirimizi yıpratıyoruz ben kalamıyorum babamla nolur beni anla diyorum, ağlamaya başlıyor diyor ki yarın bir gün arar da bulamazsın
Bunu yapmalarından nefret ediyorum bana vicdan azabı çektiriyorlar kendimi eskiden yaptıkları gibi tek suçlu benmişim gibi hissettiriyorlar. Hayır belli değil iki ay da olabilir altı ay da olabilir işlemler çok zaman alıyor ben de istiyorum ki o bekleme süresinde gideyim arkadaşlarımla yaşayayım

Genişletmek için tıkla...

O duygu somurusunu de iyi biliyorum. Bana da zaman icinde ne yaftalar yapti ailem, hayirsizindan o..suna duygusuzuna hersey soylendi. Duygu somurusu bizsiz nasil yasarsinlar o olmadi mi tehditler bu evden cikamazsinlar.. Ama hepsi bir yere kadar, ne zaman ki anladim o evden gitmedikce cokmeye devam edecegim, bunun hicbir baska cozumu yok. Cektim resti ciktim evden. Baska caresi olmuyor insanin bazen. Ha babam beni evlatliktan reddetti, konusmak istemedigim kisi halam olmasina ragmen o hayatimdan cikamadi. Ama buna ragmen eskisine gore cok daha huzurluyum.

Sana kesinlikle sunu yap, git, babani birak diyemem. Ama kendi yasadiklarim acisindan biraz ornek olur belki diye yazdim. Kendin icin en dogrusunu yine sen bilirsin. Geri kalan hersey bos.

Bence ruhun nasıl mutlu oluyorsa öyle yaşa koskocaman kız olmuşsun babanın eli ayağı tutuyor nasılsa oda kendi çaresine baksın , hafta bir gelirsin babanla ilgilenip gidersin ,artık çocuk değilsin bundan sonra kendi hayatını şekillendir mümkünse sevgili olacağın adam babana benzemesi en azından sinirli ve piskopat olmamasına dikkat et