- 3 Mart 2022
- 450
- 798
Merhaba. Sizin de oldu mu hiç böyle sabredip, herşeyi içinize attıktan sonra bir an gelip,aydınlanma yaşadığınız ve kendinize geldiğiniz anlar? Benim 3 gün önce oldu. Çookk uzun zamandır aklımda olup,sanırım o taşan damlayı beklediğim an… Pazartesi boşanma davası açıyorum kızlar. Kızımla ilgili konu açmıştım,okuyan vardır belki. Psikologa gittik ve ebeveyn görüşmesi yapıldı ilk etapta… Eşim içeri girer girmez beni kötülemeye başladı,kızımın benim yüzümden böyle olduğunu iddia etti ve o an beynimde şimşekler çaktı. Baba olarak asla sorumluluk almadı ve uzatmak istemiyorum, psikolog sorunun aslında baba olduğunu anlayınca terapilere baba-kız birlikte devam edilmesi kararı alındı. Ben bunu sorduğumda tüm yükün sizde olmasını istemediğimden buna karar verdim dedi ve doğruydu. Tüm sorumluluk bendeydi,çocukların evin tüm sorumluluğunu ben almıştım,çünkü alan yoktu. Psikolog ise bu kızınızın değil,sizin savaşınız. Kızınız arada kalan bir esir diyene kadar o an kararımı verdim. Bizim ilişkimiz düzelmeyene kadar kızım da düzelmeyecekti. E buda 15 yıldır mümkün olamadığına göre, O halde neyin mücadelesini veriyorum ben diye düşündüm. Evet bir aydınlanmaydı benim için… Bugün hakaretler etti bana,üstüme yürüdü. Boğazıma sarıldı hatta. Boşanma sürecini burnumdan getireceğini söyleyip,beni tehdit etti. Birlikte olmam için bir sebebim yok artık. Aynı yolu yürüyen arkadaşlarımdan yorum bekliyorum. Hali hazırda çok yorgunum,3 hafta önce ağabeyimi kaybettim zaten. Üstüne de bu… İmanım olmasa intihar ederdim.