"10 günlük evliyim hala alışamadım..düşüncelerime yardım edin..."

newwbride .!.:

merhaba.. yaklaşık 10 gün önce yeni bir hayata adım attım..nerdeyse 5-6 yıllık bir birlikteliğin mutluluğa ulaşmasıydı bizim evliliğimiz..ancak evlendiğimiz gece bile dahil olmak üzere içimdeki huzursuzluk geçmedi geçemedi.. hep ailemi özlüyorum onlardan ayrıldığım için büyük pişmanlıklar yasıyorum..onları haftada 1 kez de olsa görme sansım var aynı sehirde yasıyoruz ama bu bana yetmiyor.. sabahları mutsuz uyanıyorum sürekli ağlıyorum..sanki ayrılsam ailemle başka bir hayat kursam hersey geçicekmiş gibi geliyor...eşimi seviyorum ama ailesinden nefret ediyorum..her an ailesi arıcak gelicek die panik yasıyorum onları görmek dahi istemiyorum..yaşanan bir cok sey var onun ailesiyle benim aramda ve benim ailem arasında bundan kaynaklandı hersey.. ama bazı seylerin üstüne sünger çekmek gerekir evlilik için bazı seylere ama ben yapamıyorum.. ailemi her gecen gün daha cok özlüyorum ve cok zorlanıyorum..eşimin ailesini asla istemiyorum..ne yapmalıyım bilmiyorum..kafam çok karışık..bana kalsa ailemin yanına gidip yeni bir hayat kurma fikri var aklımda..hiçbir seye cesaret edemiyorum....ne mutlu olabiliyorum ne de bişiler yapabiliyorum...nolur bana bir akıl verin...cok mutsuzum...

Genişletmek için tıkla...

Zamanla alisiyor insan.ben de senin gibiydim oyle ozlerdim ki ailemi aramizda 2 sokak olmasına rağmen..ama alistim cok şükür.hep onlari uzdugum zamanlar aklima gelirdi..inş sen de hemen alisirsin..

Oyy benim yaşıma gelsen güle oynaya evlenirsin:)

tulipa .!.:

Oyy benim yaşıma gelsen güle oynaya evlenirsin:)

Genişletmek için tıkla...

Tulipa gece gece güldürdün kaç yaşındasın canım?

35

Canım bende 10 günlük evliyim şu anda. ben çok kolay alıştım hiç bi üzüllme,ağlama falan yaşamadım :) Aksine ben daha çok mutluyum şu an. Annemlerle aramızda 2 -3 dk var aynı sokaktayız ondandır belkide. Ama insanın kendi evinin olması çok güzel.Annemlere bile gidince kendi evimi özlüyorum ben

newwbride .!.:

merhaba.. yaklaşık 10 gün önce yeni bir hayata adım attım..nerdeyse 5-6 yıllık bir birlikteliğin mutluluğa ulaşmasıydı bizim evliliğimiz..ancak evlendiğimiz gece bile dahil olmak üzere içimdeki huzursuzluk geçmedi geçemedi.. hep ailemi özlüyorum onlardan ayrıldığım için büyük pişmanlıklar yasıyorum..onları haftada 1 kez de olsa görme sansım var aynı sehirde yasıyoruz ama bu bana yetmiyor.. sabahları mutsuz uyanıyorum sürekli ağlıyorum..sanki ayrılsam ailemle başka bir hayat kursam hersey geçicekmiş gibi geliyor...eşimi seviyorum ama ailesinden nefret ediyorum..her an ailesi arıcak gelicek die panik yasıyorum onları görmek dahi istemiyorum..yaşanan bir cok sey var onun ailesiyle benim aramda ve benim ailem arasında bundan kaynaklandı hersey.. ama bazı seylerin üstüne sünger çekmek gerekir evlilik için bazı seylere ama ben yapamıyorum.. ailemi her gecen gün daha cok özlüyorum ve cok zorlanıyorum..eşimin ailesini asla istemiyorum..ne yapmalıyım bilmiyorum..kafam çok karışık..bana kalsa ailemin yanına gidip yeni bir hayat kurma fikri var aklımda..hiçbir seye cesaret edemiyorum....ne mutlu olabiliyorum ne de bişiler yapabiliyorum...nolur bana bir akıl verin...cok mutsuzum...

Genişletmek için tıkla...

bak canım sen daha evleneli daha ne olmuş tabiki bocalayacaksın benmde aynı şeyler başımdan geçt ilk 1 sene alısamadım üstelik ben kayınvalidemlerle alt üst oturuyorum düşün çok bilirim odama kapanıp ağladığımı erkekler bile başta alısamıyor ben herhafta sonu anneme giderdim kaynatamın gözüne bşle batmıştıbu kaynanam bir iki laf söylemişti Allahtan kocam yanımda oldu demem oki sende daha sonr benimseyeceksin yuvanı sadece biraz zaman bu düşünceler geçecek şimdi benim evimden rahatı yok valla ohhhh mis eve gelince huzurum oluyor bi yere bile gitsem sanki evim beni özlüyor hemen eve gidesim oluyor nedenki sende benim gibi olacaksın inan
şimdi nasılsın merak ettim

benim kaynana daha hala karışır 4 senelik evlyim ve son yaptığımız kavgadan sonra anladımki kaynanan kaynatanı kocana şikayet etme kesinlikle hep kötü sen olursun bunu bil eşinin ailesi sana bişey derse sende saygı çerçevesi içinde karşılığını ver ve sakın onların yüzünde eşinle kavga etme araya kocanı sokma birebir ailesiyle sen muatap ol çocuk gibi kocana şikayet etme sende akıllı bir bireysin sonuçta benden bu kadar bu öğütlerimi dinle pişman olmucan
ve kaynananın o küçük seylere bile karışmasına takılma benimki hala yapıyor ama duymuyorum bile alıştım artık huyu öyle anneside öylemiş seninkide huy olablir canım

newwbride .!.:

çok teşekkür ediyorum.. sizler böyle yazdıkça yüreğime su serpiliyor sanki.. şimdi ikimizde iş yerindeyken annelerimizle görüşüyoruz eve gittiğimizde kimse kimseyle konuşmuyor.. ikimizde ailelerimizden bahsetmiyoruz.. derin bir sessizlik var yani.. inşallah bir sorun çıkmaz bu konu hakkında çünkü esimin ailesinin böle görüşülmemesinden dolayı onu doldurduklarına cok eminim... ailesini idare edebilirsem ve ailemi daha cok görebilirsem adapte olabileceğime inanıyorum inşallah bu sekilde olur.. yoksa daha simdiden boşanma fikri bile beliriyor kafamda..öyle umutsuzca yani...alalh herkese hayırlı yazılar yazsın die boşuna dememişler.... inşallah ayrılmayız inşallah ailesi herseyimize müdahale etmekten vazgeçer.. henüz cok erken biliyorum ama kendimi huzursuz hissettiğim için yazmak istedim...

Genişletmek için tıkla...

Bende evlendiğimde ilk yıl hep ağladım alışamadım..Yani herkeste oluyo galiba bu..Sende üzülme geçici bişey bu..Annenler yakın öyle düşün..Ben evlendim bi yıl sonra babam öldü, annem memlekete gitti.Benimde eşimin akrabaları dışında kimsem yok bi bayramlarda çok zor oluyo..Ama Allah eşimden razı olsun yalnız bırakmıyo..Sende eşini üzme alınır sen böyle ağlayıp üzüldükçe..

Bende bi anormallik var galiba bende 1 aylık evliyim.Ben hiç zorlanmadım.Sanki 40 yıldır evliymişim gibi :) Annemde bana yakın oturuyo ama fazla gidip gelmiyorum haftasonları anca gidiyorum.Ben çok çabuk adapte oldum sanırsam

Allah mutlu mesut etsin canım bende evleneli 3,5 ay oldu. İlk başlarda bende çok zorlanıyordum annemlere gittiğimde içim bir tuhaf oluyor sanki evlenmemişim gibi hissediyordum. ama çok sık görüşmeyince insan alışıyor evine. Eşinin desteği de çok önemli bu konuda

bence kendi aileleriyle eşleri arasında denge unsuru olmayı başarabilen erkek çok çok az.
benim eşimin ailesi çok iyi insanlardır, bana karşı da çok iyilerdir her zaman fakat onlar da (annesi ve ablası) ilk başta çekmecelerime kadar karışıyorlardı.
bazı günler eşim işe 11 gibi gidiyordu. ben erken gidiyorum. o günler bazen geliyorlardı, ben işteyken dolaplarımı falan düzeltiyorlardı. çok sinirleniyordum, herkesin özeli olur.
eşime söyleyip, olmadı söylenip, olmadı kavga edip bu tavırlarını bitirmeye çalıştım, olmadı.
bana kırılırlar ama eşime kırılmazlar, o yüzden eşim halletsin, bana da destek versin istiyordum, yapamadı.
kaç ay, kaç kere kavga ettik.
sonra kim kırılırsa kırılsın deyip yine bir çekmece olayında, eşim yokken tepki verdim. bağırmadan ama sertçe. bir daha yapmayın, sevmiyorum, istemiyorum, gidin kendi çekmecelerinizi düzeltin dedim. kaç kere söyledik, anlatabilmek için ne yapmak lazım dedim. bir daha olursa daha kırıcı olabilirim, saygısızlık etmek zorunda bırakmayın beni dedim.
o oldu...
bir daha asla
bence eşinden gerekli desteği alamıyorsan eşine şikayet edip durmak, evliliğini problemli hale getirmek yerine kendi işini kendin hallet. haaa, annesi seni şikayet eder de eşin sana çatarsa, sorun çıkaran o olur sen değil, dır dır eden de o olur, sen değil.
bırak gelsinler, nefret etsen de gelsinler. hiç takma. yeri geldiğinde yani sana karışmayı denediklerinde tam ve sert tepkini koy, olsun bitsin. sen de bu ne olacak nasıl olacak yükünden kurtul.

evlendiğim ilk günler ben de ağlamıştım hep. Eşimin ailesiyle kendi ailemi kıyaslayıp ben onların kıymetini bilmemişim diye ağlardım.