Davranış Bozuklukları 12 yaşında İstediği olmayınca Öfke nöbeti geçiriyor ve ben çok yoruluyorum...

Merhaba Benim kızım 12 yaşında ve istediği en ufak bir talepden tutun da en fazla istediği isteklere kadar, istekleri olmadığı zaman öfkelenip vuruyor kırıyor ağır sözler sarfediyor ve aradan 15 dk geçtikten yada biraz daha fazla üstüne gitmessem yada davranışlarını hoş karşılarsam , bağırıp çağırıp gittiği diğer odadan geri geliyor ve Annecim özür dilerim çok sinirlendim diyor, o kadar sohbet etmemize ve o kadar annelik duygumdan çıkıp arkadaş olma duygusana girsemde, açıkcası çok yoruldum, bu arada 1 buçuk yaşında kız kardeşi var..kendisi çok istemişti bir kardeşim olsun diye, onu bile sokakta bağırarak istemişti. neden başkalarının kız kardeşi var benim yok diye :) bazen artık dengede durmaktan çok yoruluyorum...kendimce çözümler üretmeye çalışıyorum, aman kendini iyi hissetsin diye sadece derslerine odaklansın diye çabalıyorum iki çoçuk arasında...küçük sanki ablasının tam tersi..sakin, her bebek gibi tabi ki süreçleri ağlama ve ihtiyaçlarını söyleyemediği için gereksinimleri fazla...bazen kızıyorum kendime hemde çok , küçükle ilgilenmek istediğim vede ufak olduğu için ihtiyaçlarını karşılamak zorunda olduğum için fazla vakit geçirdiğim içinmi , büyük kızım bu kadar öflkeli diyorum, sonra düşününce küçükken de böyleydi..hoş hala küçük zaten büyük kızımda benim için..ona zaman ayırmamı ve isteklerini yapmamı istiyor vede ben yetemiyorum kendi evladıma hem maddi hem manevi ufaklığı kreşe yazdırıp aynı kreşte yada ona yakın bir yerde iş bulabilirsem hem bu süreçlerin yorgunluğunu iş hayatı ile atabilirim, hemde hem ufaklık için daha sağlıklı bir anne vede büyük kızım için ihtiyaçlarını daha fazla karşılayan bir anne olurum ..hemde belki kendime olan inancım geri gelir...eşim çalışıyor ama askeri ücretin biraz üzerinde olup kirada vede taksitler yüzünden ihtiyaçlarını karşılamakta zorluk çekebiliyoruz vede ikili ilişkilerdeki iletişimsizliğin vermiş olduğu yorgunlukta, tuz biber oluyor tabi..
belki bu yaş aralığında çoçukları olanlar varsa, aynı tecrübeleri çoçuklarıyla yaşamışlarmı yada ufak olan sorunların, üst üste binmesinden dolayımı ben bu kadar çıkmazda hissediyorum kendimi acaba diye sormak istiyorum...

açıkçası bir çocuk varlığı bildiği gibi yokluğuda bilmeli üstelik kızınız 12 yaşında paranızın olup olmadığını ayırt edebilecek yaşta bunu yapan 2 yaşında çocuk olsan bi nebze tamam anlamaz dicem ama 12 yaş bunu anlaması için gerekli yaşta olduğunu düşünüyorum ve ayrıca ne kadar çocuğunuzla yakın arkadaş olmak isteseniz bile sonuçta siz onun
Ebeveynisiniz ve sizinle bu şekilde konuşmasına izin vermemelisiniz kızınız tamamen ipleri eline almış bir şey istiyor olmuyor basıyor feryat figanı hooopp istediği oluyor ee benimde öyle istediklerim olsa bende öyle yapardım... çözüm yolu bulamıyorsanız çocuk psikoluğuna götürmeye çalışın sonuçta işin ehli insanlar size yol gösterirler...

Ben de şu an sizinkine benzer sorunlar yaşıyorum ve inanın artık çok bunaldım.Benim de büyük kızım 13 küçük kızım 7 yaşında.Büyük kızım küçükken çok sessiz,uslu ve mazlum bir çocuktu.Ama şu an ergenliği çok zor geçiyor.Ben ve eşim ikimizde öğretmeniz.Ama terzi kendi söküğünü dikemiyor.Başkalarının çocuklarıyla uğraşmaktan kendi çocuğumuza çok zaman ayıramıyoruz.Büyük kızım son iki senedir sürekli bir memnuniyetsizlik ve mutsuzluk içinde.Önce birşeyler istiyor (en çok da giysi) eğer alınmazsa aldırana kadar hırçınlaşıyor,günlerce söyleniyor.Beynimi yiyor.Sonunda almak zorunda kalıyorum.Biz şu an ev aldık ve banka kredisi borcumuz var.İki maaş giriyor eve ama biri olduğu gibi kredi borçlarına gidiyor.Biriyle de geçinmeye çalışıyoruz.O kadar parayı ne yapıyorsunuz diyor bize.Geçimin zorluğunu anlamıyor.Ona göre para kazanmak ve harcamak çok kolay.İstediklerini al,al,yap,yap bir kere yapma ben den ve babasından kötüsü yok.Şu son günlerde sürekli 1500 liralık cep telefonu istiyor.Birinizin maaşını verseniz ne olur diyor.Bugün iyice sonunda sinirlerimi boşalttı.Hıçkıra hıçkıra ağladım.Biraz da halimi görsün de artık sussun diye.İşten zaten yorgun geliyorum.Evde her iş bana bakıyor.Eşim doğru dürüst yardım etmiyor.Para yok diye temizliğe kadın tutmamı da istemiyor.İşten yorgun gel,işlere giriş.Çocukları dinleyecek onlarla özel ilgilenecek halim ve sabrım kalmıyor.Eve gelince bir de büyük kızın hırçınlıkları beni çok yoruyor.Küçük de çok inat.Büyük kız dershaneye gidiyor ve hep dışarıda yemek yiyor.Artık evde hiç bir lokma yemek yemiyor.Küçükde aşırı yemek seçiyor.Aynı zamanda büyükde.Evimizde hiç sebze pişmiyor.Eşimde seçiyor,yemiyor.Ne pişireceğimi de şaşırıyorum.Bunların dışında biz eşimle görücü usulü evlendik.Yıllardır fikren ruhen de pek anlaşamıyoruz.Paylaşımsız bir evliliğimiz var.Yıllardır bu iletişimsizlik de beni ayrıca yordu.Kendimi şuan çok gönül yorgunu hissediyorum.Büyük kızımı doktora götürmeyi teklif ettim.Ben delimiyim de psikiyatriste gideyim deyip kabul etmiyor.Tek bildiğim herşeyden artık çok bunaldığım.Kendim de çok sakin ve sabırlı bir yapıda değilim,sinirliyim.Başımı alıp gidesim geliyor.Allah hepimizin yardımcısı olsun.

of ne fena ben de 10 yaşında bir kız çocuğu annesiyim. inatçı, hırslı, öfkeli bir çocuk. tek çocuk ama ikizler burcu olduğu için 1 değil 2 değil 12 çocuk sanki. ergenlik belirtileri de başladı. bütün şirretliği bana ve babasına en çok da bana. itme, vurma, dalga geçme herşey var. bazen sınırlarını da koyamıyor beni çileden çıkarınca da kaçacak delik arıyor güvenli bir yere sığınınca da bu sefer orradan laf atmaya başlıyor. ergenlikte neler çekeceğiz kimbilir. inanın bazen ondan korkuyorum bi de çok güçlü vurdu mu fena yapıyor. küçükken de afacandı ama çok terbiyeliydi. çocuk büyüdükçe canavarlaşıyor.

yazdıkça yazacak çok şey çıkıyor. lütfen burayı ihmal etmeyelim. paylaştıkça rahatlarız. hepimize sabır dolu günler.

çocuğunuzu yanlış eğittiğiniz ortada. yaşını yazmasaydınız 5 yaşında falan sanardım. paranızın olmadığını söylemiyormusunuz? söyleseniz bile hala bu davranışı sergiliyorsa aynı zaman da bencil bir kız demektir. arada benim de anne babama isyan etmişliğim olurdu. çocuk yapmışsınız ama sorumluluğunu nasıl üzerinize alacağınızı bilmiyorsunuz derdim. annem üzülürdü söz verirdi falanca filanca yere borcumuzu ödeyelim alırız derdi. sonra baktım ki ödemeler bitmiyor, para ödüllü yarışmalara katıldım, yaz tatili çalıştım, istediklerimi aldım. geriye kalan parayla da bizimkilere yardım ettim. kızınız belki de birkaç kez kızgınlığıktan, birikmiş duygularından bunu yapmış olabilir ama hep yapıyorsa bencildir. herşey konuşa konuşa. alın önünüze uzunca konuşun. sizden tüm istediklerini neymiş öğrenin. eve giren paranın şu kadar olduğunu, bundan fazlasının da mümkün olmıycağını söyleyin. ona alabileceklerinizin neler olduğunu söyleyin. şu zamana kadar beklemesini söyleyin. o da olmadı, çok istiyorsa harçlık biriktirmesini söyleyin.

sorunun kısmen ergenlikle ilgili olduğunu düşünüyorum. öyle materyalist bir toplum olduk ki 5. sınıfa giden kardeşim bile iphone istiyor. çocuk çevresinde gördüğü ve sahip olamadığı şeylere özeniyor, istiyor ki bu çok normal bir süreç. bu yaşlardaki çocuklar çok acımasızdır maddi açıdan aşağılamaya çok eğilimli olurlar.karşınıza alıp sakince konuşmaya çalışın. ergenlik döneminde özellikle anne kız ilişkileri çok yıpranır. hatırlıyorum da annemle düşman gibiydik ben o yaşlardayken :) oysa şimdi kucağına çıkıp seviyorum onu, birlikle her şeyi paylaşıyoruz emin olun bu dönem de geçer ama iz de bırakması kaçınılmaz. o yüzden mutlaka psikolojik yardım almalısınız

Shaziye .!.:

Merhaba Benim kızım 12 yaşında ve istediği en ufak bir talepden tutun da en fazla istediği isteklere kadar, istekleri olmadığı zaman öfkelenip vuruyor kırıyor ağır sözler sarfediyor ve aradan 15 dk geçtikten yada biraz daha fazla üstüne gitmessem yada davranışlarını hoş karşılarsam , bağırıp çağırıp gittiği diğer odadan geri geliyor ve Annecim özür dilerim çok sinirlendim diyor, o kadar sohbet etmemize ve o kadar annelik duygumdan çıkıp arkadaş olma duygusana girsemde, açıkcası çok yoruldum, bu arada 1 buçuk yaşında kız kardeşi var..kendisi çok istemişti bir kardeşim olsun diye, onu bile sokakta bağırarak istemişti. neden başkalarının kız kardeşi var benim yok diye :) bazen artık dengede durmaktan çok yoruluyorum...kendimce çözümler üretmeye çalışıyorum, aman kendini iyi hissetsin diye sadece derslerine odaklansın diye çabalıyorum iki çoçuk arasında...küçük sanki ablasının tam tersi..sakin, her bebek gibi tabi ki süreçleri ağlama ve ihtiyaçlarını söyleyemediği için gereksinimleri fazla...bazen kızıyorum kendime hemde çok , küçükle ilgilenmek istediğim vede ufak olduğu için ihtiyaçlarını karşılamak zorunda olduğum için fazla vakit geçirdiğim içinmi , büyük kızım bu kadar öflkeli diyorum, sonra düşününce küçükken de böyleydi..hoş hala küçük zaten büyük kızımda benim için..ona zaman ayırmamı ve isteklerini yapmamı istiyor vede ben yetemiyorum kendi evladıma hem maddi hem manevi ufaklığı kreşe yazdırıp aynı kreşte yada ona yakın bir yerde iş bulabilirsem hem bu süreçlerin yorgunluğunu iş hayatı ile atabilirim, hemde hem ufaklık için daha sağlıklı bir anne vede büyük kızım için ihtiyaçlarını daha fazla karşılayan bir anne olurum ..hemde belki kendime olan inancım geri gelir...eşim çalışıyor ama askeri ücretin biraz üzerinde olup kirada vede taksitler yüzünden ihtiyaçlarını karşılamakta zorluk çekebiliyoruz vede ikili ilişkilerdeki iletişimsizliğin vermiş olduğu yorgunlukta, tuz biber oluyor tabi..
belki bu yaş aralığında çoçukları olanlar varsa, aynı tecrübeleri çoçuklarıyla yaşamışlarmı yada ufak olan sorunların, üst üste binmesinden dolayımı ben bu kadar çıkmazda hissediyorum kendimi acaba diye sormak istiyorum...

Genişletmek için tıkla...

bu yazdıklarımdan sonra 1 sene geçmiş ve ben şimdi ki durumumu paylaşmak istiyorum

12 yaşındaki kızım haliyle daha bi büyüdü, daha bir genç kız olma yolunda ,..huyları değiştimi ? birazı..yine iztek ve arzuları yüksek bir kız çoçuğu ama artık paylaşması gerektiği gerçeğiyle yüzleşiyor ve ben daha bir otoriter oluyorum..yani kural koyucu..yine istediklerini gücüm yettiğince almaya çalışıyorum ama artık gücümün yetmediğini aynı şiddetle ben ona söylüyorum..bu şiddet yalnış anlaşılmasın sözlü :) 2 yaşındaki kardeşi daha huysuz bir çoçuk olmaya ve ablasını kopyalamaya başladı bu süreçte..çünkü bende evli olduğu kişiyle iletişimi neredeyse sıfır olan ebeveynlerdenim malesef ve bu ortama ve en ufak çıkarı kendi aleyhlerinde kullanan çoçuklara yarıyor..ama bunu farkediyorum artık :)

nemi oldu bu süreçte ..ben liseyi bitirmeye çabaladım, üniversite sınavına girdim ygs puanımla şuan Atatürk üniversitesi AÖF Çoçuk gelişimi öğrencisi oldum..iki aydır da sosyal hizmetlerde Temizlik personeli olarak işe girdim..ufaklığı çalıştığım merkeze yakın bir yerde kreşe verdim..ev aldım tasındım eski mahallemden ve kızım eski mahallemdeki annemlerde hafta içleri kalmaya başkladı bu iki ay için ve kafam dinlendi..çünkü gerçekten çok yormuş beni büyük kızım..benim kendi ailem aşırı tutucudur ve kızımın bu özgür tavırlarını bayağı bi dizginlediler..içimden çok üzüldüğüm zamanlar oldu ama yarıyılda sitenin okulu açılır açılmaz büyük kızımda gelecek yanıma..yani bu bir sene de bendeki değişimlşer bunlar..keşke diyorum çok daha önceden bize kıyan ama bizim kıyamadığımız evlatlarımızı kreşe yada güvendiğimiz ellere emanet etseydim..şimdi hem kendime saygım hem evlatlarımı daha dıştan gmözlemleyen biri olarak daha saygılı yetiştirirdim..hem kendime hemde kendisine..çünkü çoçuk gelşişimi alanının derslerini okudukça ne kadar yalnışlarımla yüzleşiyorum bi bilseniz..iyi ki de yüzleşiyorum..en azından artık Kendimin evlatlarımı canımdan cok severekte Kendime Değer verebileceğimi öğreniyorum...

yani Güzel süreçlerden geçtim..inşallah kpss yi düşünüyorum ve bu haftaki Üniversite sınavım için şuan test çözerken buradaki yazımı gördüm ve BİZ insanların aynı süreçlerden geçme olasılığına karşın, Umutsuz olan arkadaşlarıma belki UMUT olabilirim..çünkü SİZde başarabilirsiniz Kendi buhramlarımızı çoçuklarımız üzerinden giderdiğimizi farkedip aslında herzaman iyi bir anne olduğumuz gerçeğini görmeliyiz :)

Benim oğlumda üç yaşında istediği olmayınca elinde ve etrafında ne varsa fırlatıp atıyor ne yapacağımızı bilemiyoruz

kurtay35 .!.:

Benim oğlumda üç yaşında istediği olmayınca elinde ve etrafında ne varsa fırlatıp atıyor ne yapacağımızı bilemiyoruz

Genişletmek için tıkla...

genellikle isteklerini yerine getiriyor musunuz? alışmış olabilir getirmediğiniz zamanlarda hırçınlaşıyordur:26:

"Çocuğunuza Sınır Koyma" kitabını öneririm.Bu gibi durumlar için.
www.bizkimizkadiniz.blogspot.com

Shaziye .!.:

Merhaba Benim kızım 12 yaşında ve istediği en ufak bir talepden tutun da en fazla istediği isteklere kadar, istekleri olmadığı zaman öfkelenip vuruyor kırıyor ağır sözler sarfediyor ve aradan 15 dk geçtikten yada biraz daha fazla üstüne gitmessem yada davranışlarını hoş karşılarsam , bağırıp çağırıp gittiği diğer odadan geri geliyor ve Annecim özür dilerim çok sinirlendim diyor, o kadar sohbet etmemize ve o kadar annelik duygumdan çıkıp arkadaş olma duygusana girsemde, açıkcası çok yoruldum, bu arada 1 buçuk yaşında kız kardeşi var..kendisi çok istemişti bir kardeşim olsun diye, onu bile sokakta bağırarak istemişti. neden başkalarının kız kardeşi var benim yok diye :) bazen artık dengede durmaktan çok yoruluyorum...kendimce çözümler üretmeye çalışıyorum, aman kendini iyi hissetsin diye sadece derslerine odaklansın diye çabalıyorum iki çoçuk arasında...küçük sanki ablasının tam tersi..sakin, her bebek gibi tabi ki süreçleri ağlama ve ihtiyaçlarını söyleyemediği için gereksinimleri fazla...bazen kızıyorum kendime hemde çok , küçükle ilgilenmek istediğim vede ufak olduğu için ihtiyaçlarını karşılamak zorunda olduğum için fazla vakit geçirdiğim içinmi , büyük kızım bu kadar öflkeli diyorum, sonra düşününce küçükken de böyleydi..hoş hala küçük zaten büyük kızımda benim için..ona zaman ayırmamı ve isteklerini yapmamı istiyor vede ben yetemiyorum kendi evladıma hem maddi hem manevi ufaklığı kreşe yazdırıp aynı kreşte yada ona yakın bir yerde iş bulabilirsem hem bu süreçlerin yorgunluğunu iş hayatı ile atabilirim, hemde hem ufaklık için daha sağlıklı bir anne vede büyük kızım için ihtiyaçlarını daha fazla karşılayan bir anne olurum ..hemde belki kendime olan inancım geri gelir...eşim çalışıyor ama askeri ücretin biraz üzerinde olup kirada vede taksitler yüzünden ihtiyaçlarını karşılamakta zorluk çekebiliyoruz vede ikili ilişkilerdeki iletişimsizliğin vermiş olduğu yorgunlukta, tuz biber oluyor tabi..
belki bu yaş aralığında çoçukları olanlar varsa, aynı tecrübeleri çoçuklarıyla yaşamışlarmı yada ufak olan sorunların, üst üste binmesinden dolayımı ben bu kadar çıkmazda hissediyorum kendimi acaba diye sormak istiyorum...

Genişletmek için tıkla...

edasu .!.:

Ben de şu an sizinkine benzer sorunlar yaşıyorum ve inanın artık çok bunaldım.Benim de büyük kızım 13 küçük kızım 7 yaşında.Büyük kızım küçükken çok sessiz,uslu ve mazlum bir çocuktu.Ama şu an ergenliği çok zor geçiyor.Ben ve eşim ikimizde öğretmeniz.Ama terzi kendi söküğünü dikemiyor.Başkalarının çocuklarıyla uğraşmaktan kendi çocuğumuza çok zaman ayıramıyoruz.Büyük kızım son iki senedir sürekli bir memnuniyetsizlik ve mutsuzluk içinde.Önce birşeyler istiyor (en çok da giysi) eğer alınmazsa aldırana kadar hırçınlaşıyor,günlerce söyleniyor.Beynimi yiyor.Sonunda almak zorunda kalıyorum.Biz şu an ev aldık ve banka kredisi borcumuz var.İki maaş giriyor eve ama biri olduğu gibi kredi borçlarına gidiyor.Biriyle de geçinmeye çalışıyoruz.O kadar parayı ne yapıyorsunuz diyor bize.Geçimin zorluğunu anlamıyor.Ona göre para kazanmak ve harcamak çok kolay.İstediklerini al,al,yap,yap bir kere yapma ben den ve babasından kötüsü yok.Şu son günlerde sürekli 1500 liralık cep telefonu istiyor.Birinizin maaşını verseniz ne olur diyor.Bugün iyice sonunda sinirlerimi boşalttı.Hıçkıra hıçkıra ağladım.Biraz da halimi görsün de artık sussun diye.İşten zaten yorgun geliyorum.Evde her iş bana bakıyor.Eşim doğru dürüst yardım etmiyor.Para yok diye temizliğe kadın tutmamı da istemiyor.İşten yorgun gel,işlere giriş.Çocukları dinleyecek onlarla özel ilgilenecek halim ve sabrım kalmıyor.Eve gelince bir de büyük kızın hırçınlıkları beni çok yoruyor.Küçük de çok inat.Büyük kız dershaneye gidiyor ve hep dışarıda yemek yiyor.Artık evde hiç bir lokma yemek yemiyor.Küçükde aşırı yemek seçiyor.Aynı zamanda büyükde.Evimizde hiç sebze pişmiyor.Eşimde seçiyor,yemiyor.Ne pişireceğimi de şaşırıyorum.Bunların dışında biz eşimle görücü usulü evlendik.Yıllardır fikren ruhen de pek anlaşamıyoruz.Paylaşımsız bir evliliğimiz var.Yıllardır bu iletişimsizlik de beni ayrıca yordu.Kendimi şuan çok gönül yorgunu hissediyorum.Büyük kızımı doktora götürmeyi teklif ettim.Ben delimiyim de psikiyatriste gideyim deyip kabul etmiyor.Tek bildiğim herşeyden artık çok bunaldığım.Kendim de çok sakin ve sabırlı bir yapıda değilim,sinirliyim.Başımı alıp gidesim geliyor.Allah hepimizin yardımcısı olsun.

Genişletmek için tıkla...

Belediyelerin ücretsiz psikolog ve aile danışmanları var. Randevu alıp görüşmenizi tavsiye ederim. Bir uzmanın yönlendirmesi daha iyi olacaktır. Psikoloğa gitmenin aile hekimine gitmekten bir farklı yok. Davranış bozuklukları zamanında düzeltilmesi gereken sorunlardandır. Eğer yanlış bir karşılık ve geçici çözümler üretirseniz ilerleyen yıllarda daha fazla sıkıntı çekersiniz ve kişilik bozukluğu sorunuyla karşılaşırsınız.

Bir uzmanla görüşün, sizlere detaylı sorular soracaktır ve sorunun çözümüne yönelik adımlar atılacaktır.

Onu dinle. Kısa ve öz anlat isteğini karşılayamama nedenini. İstekleri için hemen hayır deme. Bakarız de. Olabilir de. Açık kapı bırak. Mimleyelim şimdi bir sonraki maaşta da alalım de. Kimini de al. Benim kızım da on yasında. Arabamız niye yok diyor. Eğer tutumlu olup para biriktirirsek araba alabiliriz tabi ki de. Ama şimdi skutur almaya ne dersin dedim. Tabi coşku ve sevgi dolu bir ses tonuyla. Akutur aldık. Ben de sürdüm. Eğlendik. Para biriktirmeye bile başladı. Umutlu ve mutlu ol. O öfkeliyken sakın üstüne gitme.