Zukkumcuğum sorduğun sorunun yanıtı vardır içinde sanırım, önceki mesajlarımdan kopyaladım
İki kelamla da ben kendimi anlatayım belki birilerine ışık olur, herkesin fizyolojisi farklıdır tabi, benim hikayem ortalama 10 yılı kapsıyor, ilk gebeliğe 73 le girdim ikinciye 75, 95 kiloya kadar hızla arttım bir dönem, tabi ki sağlıksız beslenerek, öyle bir kara deliğe düşmüştüm ki birşeyler yemediğimde kan şekerim tehlikeli boyutlara kadar düşüyordu, dahiliyenin yolunu tuttum, hipotiroit, gizli şeker, reaktif hipoglisemi, insülin direnci, damar tıkanıklığı, bla bla bla bir sürü hastalığım olduğunu kilo vermemin imkansız olduğunu birçok kez duydum doktorlardan, dolayısıyla ben de inanmadım verebileceğime, öğün aralarım doktorun önerisiyle neredeyse yarım saatte bire düştü, çünkü şekerim hep tehlikeli şekilde düşüyordu, torpido, iş çekmeceleri, çantam, komodinim hep yiyecekle doluydu, kızım bile sordu bir ara neden hep yiyecek taşıyoruz diye, uyuyana kadar çiğneyen bir canlı düşünün, hatta gece yemeleri olan, sonra diyetisyenin yolunu tuttum, 6 ay 7 öğünle iyi bir danışan oldum ama gram inmedim aşağı, o da beni fakülteye endokrine yönlendirdi, bir o eksikti zaten, gitmedim tabi. Oku oku oku bu hastalıklara yememin sebep olduğunu öğrendim ve az öğün sağlıklı besin konusunu içime sindirdim, ilk başlarda çok zordu yemeden birkaç saat geçirmek, korkudan hasta gibi yatıyor kımıldamıyordum şekerim düşmesin diye, inanın ağlayacaktım sevinçten yemeden durabildiğimi gördüğümde, eşimle paylaştım sevincimi, o da çok duygulandı, çünkü o da geri dönüşümün neredeyse imkansız olduğunu defalarca duymuştu doktorlardan, kalıtsal hasta olduğuma ve böyle yaşayacağıma inanmıştı benim gibi, azar azar öğün aralarını aça aça bir de baskülde eksi gördüm ya, halay başı oldum evde anlatamam mutluluğumu size, 75 kiloya geriledim dünyalar benim oldu, özgüven patlaması ve aylak beslenmeyle buralardayım şimdi, ne öğrendim, tıp iyidir ama çözüm ve hasta psikolojisi konusunda kendilerini geliştirmeliler, kendini en iyi sen tanırsın, vahşice yememelisin, biraz elit olup yavaş yavaş ve vücudunun ihtiyacı kadar yemelisin yoksa makine bozulur, hareket candır gereklidir yoksa paslanırsın, istediğini giyebilmenin keyfini börek ve çikolataya değişmemelisin, kendini seven insan bu zulmü kendine yapmaz, yemek olayı sadece beslenme için gereklidir haz için başka hobiler edin, kilolu anne anısı hiç hoş değil, uzar gider öğrendiklerim, sağlıkla kalınız
ben yapamıyorum galiba ya..
