Kendimi 30 yasinda 3 çocuk annesi gibi hissediyorum kızlar. Evde 2 kardeşim var biri zihinsel engelli ve hiperaktif yerinde durmuyor kırıp döküyor camdan bişeyler atmak istiyor, perdeleri çekiyor, halıları topluyor, kapılara vuruyor 3 yasindan beri ben bakiyorum değişik değişik huyları var durduramıyoruz.Öteki kardeşim kız 10 yaşında inanılmaz oyuncu bi çocuk. Kardeşine nasıl dersin demeyin; aklım fikrim almıyor bazen ona. Istedigi olmazsa çığlık çığlığa. Annem de yetişemiyor. Ben de okula gidiyorum yemek yapiyorum cocuklarla ilgileniyorum ve cok bunaliyorum evet cok seviyorum kardeş ama bazen evden gitsinler de biraz kafa dinleyim istiyorum. Tek başıma bi dağda kaliyim kimse olmasin istiyorum.Akşama kadar baş ağrısından duramıyorum. Hayattan hiç zevk alamıyorum. Önceden birini görünce derdim ki, oh üniversite okuyor ne de rahatdır. Şimdi təsadüfen farkettim ki rahmetli dedemden bahsettiklerinde "ne güzel dünyadan elini etegini çekmiş adam" diye düşündüğümü farkettim ve bu 18 yaşındaki genç kız için çok acı. Yasitlarimi görünce nasil bu kadar rahat ve mutlular diye bakıyorum, bakkala gidesim bile gelmiyo. Zaten fazlaca sorumlulugum var.Geçici demeyin yillardir böyle fakat yaklaşık şu son 2 aydir iyice katlanamıyorum. annem de sağolsun hic anlamaz beni. Boş yaşıyorum bomboş...