Düşünceleriniz için çok teşekkürler arkadaşlar ben gerçekten hazır olana dek beklemeliyim galiba.. Çünkü dün eşimle konuştuk daha ortada bişiy yokken, işimi neredeyse bıraktırmaya kadar abarttı olayı. Ve ilk hamileliğimde de en çok sorun yaşadığım konu eşimin kısıtlamalarıydı
Bana çok fazla geliyor bu denli kapanmak hayata. Üstelik babamla eşim arasında çok ciddi bir çekişme vardı ki hala var eşim sürekli baba bunu yapmasın, böyle sevmesin vs vs vs.... Çok ama çok yoruldum böyle konulardan şimdi sil baştan bu ikilemin ortasına düşmek düşüncesi bile beni korkutuyor.Asıl sebepte bu galiba. Arada kalıyorum ve bir taraf mecburen üzülüyor. İkisinede kıyamıyorum birsi babam birisi eşim.
( benm durumum vahim anlayacağınız üzrre,
kendimi okudum sende :))
benimde 3 yaşında bir kızım var
tek fark benim eşim istemiyor ve ben çalışmıyorum
ben kardeşi olsun istiyorum tek çocuk büyüyyenlerde vardır elbet kalabalık ailede tek çocuk büyütmek zor olmaz yiğenler kuzenler varsa pek mühim değil
ama kalabalık olmayan bir ailede tek çocuk çok yanlız kalıyor ve ilerisi içinde bu böyle
benim eşim tek çocuk olarak büyümüş şu anda babasının 2. karısından 13 yaşlarında bir kız kardeşi var ama uzaklar senede bir kere belki daha uzun zaman sonra görüyorlar birbirlerini
tabiki kan bağı var ama kardeş gibi büyümemişler sonuçta benim bir erkek kardeşim var aramızda 2 yaş var ne kavgalar ederdik :))
ama kardeşiz sonuçta kızımın bir kardeşi olsun çok istiyorum
inan o düşünceler endişeler hiç bitmiyor
sürekli yeni birşeyler çıkıyor zaman geçiyor çocuklar büyüyor
ileride keşke bir tane daha olsaydı demek istemiyorum
benim eşimlede annem arasında sürekli bir çekişme var
hatta kızımın doğumunda baya zorlandım annem bizd ekalırken herşeye karışıyor eşiminde buna tahammülü yok
ama 2. çocukta daha tecrübeli olucağım için hiç korkmuyorum onun kalbi bunun kalbi düşünmek isteöiyorum
kibarca düşüncelerimi söylerim herkese
bilmiyorum eşimi ikna etsem yapıcam da :)) hayırlısı