Benimkilerin arası 23 ay. İlk 1 yıl çok zordu hatta 1.5 yıl. Ne zamanki birbiriyle oynamaya başladılar rahat ettim. Büyük kuzum ablalığı o kadar benimsedi ki kardeşim kardeşim diyip duruyor evde
ben ablayım diyor kardesine
iyi yaptığımızı düşünüyorum ama bazen acaba büyüğe haksızlık mı ettik diyorum. Çünkü büyük kızım su an gayet olgun durumda tek olsaydı daha çok ilgilenebilir daha çok şeyler paylasabilirdik ama kardesi engel olduğu icin büyük kızım da bazı şeylerden geri kalmak zorunda kalıyor. Ne kadar bunu en asgari düzeyde olduğunu dusunsemde yine de içten içe kendimi yıyorum bazen. İleride rahat etmişken ikinciyi yapıp tekrar evde kalmamak icin acele etmiştim ama çocuk aradan cıkaarmalık birşey asla değil . su an iyi ama dediğim gibi ilk 1.5 yıl sinirlerim çok harap oldu bu bir gerçek. Su an arkadaş gibi oldukları icin gene de iyi ki arayı kısa tutmusum dıyorum
tünelin sonunda ışık varmış motive ettiniz beni.
