2011 Ağustos Annelerinin Doğum Hikayeleri


oha ya insan mı bunlar,hemen şikayet et canım,hatta medyaya şikayet et,kapatsınlar,canlarımızı kimlere emanet ediyoruz ya
 

canim benim dogumu suni sanci ile baslattiklari icin bunlari pek yasamadim bilemiyorum.


canim o nst de sancilarin kac cikmisti 7 cm acilmada falan. kac mesela cok siddetli agri.
 
işte bizim hikayemiz

37+5 de 08.08.2011 saat 17:51 de dünyaya geldi küçük paşam 2700 kg 49 cm

rutin kontrollere gitmiştim nst ye bağlandm önce düzenli kasılmalarım vardı... erken doğum tehlikesi atlatmıştm...kullandığım ilacı 36 haftalıkken bırakmıştm dr bundan sonra doğabilir bebek dedi...

dr kasılmaların düzenli olduğunu görünce alttan muayene yaptı 4 cm açılma vardı yatışa alıp suni sancı verelim dedi .. ben çok değişik duygular içindeydm ne hissettiğimi bilmiyorum o an saat 11 gibi yatışa aldılar sadece eşim yanımda bana çok desteği oldu saolsun sancı çekerken...
sancılar belimden değilde karnımdan vuruyordu acayip bişeymiş bu doğum sancısı belki suni sancı olduğu için bu kadar acı çektm ... dediklerine göre normal doğum sancısı suni sancıdan hafifmiş...


neyse, anneme tlf açtık hemen saat 13.00 de annem konyadan Ankara otobüsüne bindi ve 17:30 da hastanede benm yanıma geldi o andada hemşire beni muayene ediyodu açılmayı ve doğuma aldılar annemle doğumhanenin kapısında görüştük eşimde ordaydı tabi bebeğimizle gelicem dedim ... ve doğumhanenin kapısında girdik ...

10 dk içinde bebğimi gördüm doğduğunda bi guluk guluk yaptı hemşireler ve dr güldü (= hemen solumda bebeğimi temizledi hemşire gözümün önünde o temizlenirken bnmde dikişlerim atılıyordu 3 tane dikişim vardı bebeğin kilosu az olduğu için dr küçük kesik atmş için çok temiz maşaAllah dedi... önce bebeğim gitti hemen ardında ben gittim odamıza şuanda mışıl mışıl uyuyo küçük paşacmm bundan sonrada sağlıcakla büyür inşAllah bütün bebişlerle beraber
 
evet kızlar ben geldim :) biraz geciktim ama bebeğimle birbirimize alışmamız biraz zaman aldı. yanımda eşimden baska kımse olmadığından biraz zorlandık. herneyse atlattık artık tanışma merasimlerini sanırım :)
en son girdiğimde size soylemiştim, normalde sezeryan olacaktım ama son kontrole gittiğimde dr çatı muaynesi yapalım dedi, ve hıc canım acımadı, o yuzden beni normal doğuma ikna etti sen cok kolay doğuracaksın falan dedi.ve o ara 3 cm açılmam olmuş bile.
ertesi gün hastane yatışımız oldu ve sunı sancı bağlandı. aman allahım acıyordu canım acımazmı hiç. eşim bile benle birlikte ağladı ama ileride okuyacak olan arkadaslara soyliyeyim hiçte ölümcül bir ağrı değil. rabbim kuvvet veriyor.
ama yanlız ne yalan söyliyeyim, doğuma kadar olan çatı muayneleri daha cok sinirimi bozdu, odana her ebem girişinde, eline eldiveni taktığında offf istemiyorum diyordum ama ıkı dakıkalık bir acı oluyor, hakikaten deyiyormuş:)
sunı sancıyı yaklasık 1.5 saat cektim(tabi aralıklarla)
sonra dr son çatı kontrolumu yaptı ve doğuruyorsun saçlarını goruyorum dedi :) hemen doğumhaneye aldılar, zannedersen 4-5 ıkınmada doğdu benım kuzum:) cok değişik bişey.
sizdede oyle oldumu bilmiyorum ama, sunı sancı , doğumdan dahada cok yaktı canımı, yanı doğumhanede bağırışımın en büyük sebebi ıkınırken kuvvet almak içindi, tabi hiçte hissiz değildi:) sonuçta 50 cm bişey cıkartıyorsunuz içinizden:)
kuzum doğdu:) dr dikişimi atarken ebe kızımı kucağıma verdi:) aman allahım ne dikiş duydum ne başka bişey, rabbım isteyen herkese nasip etsin hayırlı bır evlat(benim çok zor oldu)
ama en güzeli doğumhaneden çıkarken ehuehueheueh eşim ve babam kapıda beni bekliyorlardı 4 gözle, ama surat ifadeleri, iki erkek adamda çökmüşler resmen üzüntüden:))))) beni tekerlekli sandalyede doğumhaneden cıkarttılar, çıkarken kendimi alkışlayıp zafer işareti yaptım heuehueh, bekleyen diğer ailelerde şaşırmıştır heralde , bu kadının beynıne oksijen gitmemiş diye. ama dedikleri doğru, doğum biter bitmez hiç birşey olmamış gibi oluyor, ne ağrı ne sızı. he birde doğumdan sonrası var tabi. rahmin içinde biriken kanı elle boşaltıyor ebe, ey allahım oda çatı muaynesinden farklı değil. neyse kızım doğdu ya 2-3 kere onada dayandık. e el mahkum dayanacaksın :)
normal doğum harıka bışey. ben o aksam hastane içinde fink atıyordum:) hatta dr gördü bi ara beni gezinirken:) dedi sezeryan olmuş olsaydı ben görürdüm şu an halini diye soyledi:)
he bu arada kızım 2795 gr doğdu 50 cm boyunda:)
4 günlükken kontrol için dr gittiğimizde sarılık tam sınırda çıktı, ilaç falan vermedi ama haftaya tekrar görmek istedi.
çok şükür emme sorunumuzuda atlattık galiba.
hastanede ilk sütüm gelmediğinden mama verdik yawruma, ama eve gelince cahillikten o mamayı kaşıkla değilde biberonla verdik, allahtan tam alışmadan memeye dönebildik dün tamamiyle. biraz sancılı oldu ama dun hıç mama vermedim oda istemedi zaten :)
evet şimdilik bukadar, rabbım isteyen herkese hayırlı sağlıklı evlatlar versin insallah.
gelecekte burayı okuyup tecrube edinecek arkadaslarada hayırlı doğumlar diliyorum. eğer ben çatır çatır doğurduysam(bukadar korkuyorken) eminim doğanın bahşettiği normal doğumu eğer bir sağlık probleminiz yoksa deneyin derim muhteşem bır duygu.
hepiniz allaha emanet olun.
 
maaşallah allah bağışlasın yavrunuzu darısı başımıza inşallah bende çok korkuyorum.:44:
 

canım gözün aydın ama daha çok büyük geçmiş olsun diyeyim..hangi hastane olduğunu öğrendiğimiz iyi oldu..en azından doğum yapacak olursa uyarıda bulunuruz..bütün dr.larmı bu şekilde doğurttu o günlerde? ayrıca dr. adı verebilirmisin? belli olmaz hastane değiştirir birgün gelir bize çatar aynı kişi allah korusun......
 
doğum yaklaştıkça korkularım artmaya başladı. aslında doğurmaktan değildi korkum arkada beni bekleyen 3 yaşında oğlum var ya bişey olursa korkusuydu beni saran. planlı bir doğum oldu aslında ben hiç planlı gitmek istemiyodum günü ne zamansa o zaman gelsin oğlum diyodum ama eşim bırakmadı çünkü çok paniktir ilkinde yaşadığı için ikincide bu stresi bana yaşatma nolur diyodu. 13 ağustosa gün aldık ama içimden Allahım o gece bişey olsun yada doğuma giderken suyum nişanım gelsin diye hep dua ettim ama olmadı:)) neyse o akşam annemler gedli kayınvalidemler gelda bana mmoral vermeye ama gülüyorum neşeliyim fakat bide içime sorun o gece zor geçti benim içinden sabaha kadar uyklu tutmadı hem oğlum kavuşma sevincim var diğer yandan diğer oğlum var aklımda ya bişey olursa diye.
artık sabah oldu annemler geldi kayınvalidem bizdeydi. toparlandık sabah 7 de yola çıktık evden çıkarken son kez dönüp evime baktım Rabbim evime sağsalim dönmeyi nasip et dedim ve bindim arabaya. yanıma oğlumu aldım sarıldım durdum çok korkuyodum çünkü. hastaneye vardığımızda daha sakindim artık olsun bitsin diyodum. odamı kendim süsledim daha da rahatlatıyodu beni nst ye tekrar bağlandım sancım falan yoktu sonradan doktorum geldi ve artık gitme vakti geldi dedi. o an tutamadım kendimi çok ağladım sedyeye uzandım. video kameramızıda verdik içerde çekim yapsınlar diye. asönsör kapısına gelirken "durun yaaa oğlum nerde batuhanı öpemedim dedim" hemen getirdiler oğlumu son kez öptüm beni bekle oğlum tamam mı kardeşinle berbaer gelicez dedim. tamam anne dedi bana ve asansöre bindik. ben indikten sonra beni istemiş annem gitmesin uyumasın istemiyorum gelsin annemi özledim demiş( asansörde doktorum göbek adını sordu oğlumun doğarken söyleyelim dedi. göbek adı kerim dedim. ameliyathaneye indik beni konuşturyolar ama ben habire canım çok yanmasın ağrılı uyanmak istemiyorum diye sürekli uyarıyodum doktorumda anesteziste hastam çok korkuyo biraz torpilli olsun dedi:)) narkozu verirken sersemleşmeye başdım ve uyudum. rüyamda büyük oğlumu gördüm sonra derinden bir ses "nuran hn uyanın nur topu gibi bi oğlunuz doğdu" diye. yaa bu kim uykumun içine ediyo derken aaa ben doğumdaydım diyerek direk ayıldım saati sordum oğlumu sordum herşey çok iyiydi ve 2 dk sonra yukarı çıktık herkes kapıda bizi bekliyodu ben gayet mutlu bişekilde herkese el sallıyorum bebeğimi soruyorum. odamıza geçtik ve oğlumu gördüm bir bebeğe gülmek bu kadar yakışırmı gülümsüyodu resmen hemen emzirdim ve o akşam kendi başıma gayet rahat yürüyodum ilk ayağa kalış zordu ama daha sonralarını hep kendim kalktım yataktan yürüdüm ve ytağa tekrar uzandım .çok rahat bi doğumdu
rabbim isteyen herkese yaşatsın bu kutsal anneliği.
doğumhanede çekim yapmışlar hergün izliyorum oğlumu çok büyük bi anı oldu bizim içinde
13 ağustos sabah 8.31 de oğlum bertuğ 47 cm 3080 gr olarak dünyaya geldi
 
Beklenen doğum tarihim 29 ağustostu. Ancak 6 ağustos cumartesi sabahı rüya görüyorum sandım, bir şeyler akıyordu. Hemen kalktım, saat 7 buçuk civarıydı. Yerde halı yoktu. Pijama altım, yerler su oldu. Panikledim. 36+6 dıydık, daha büyümedi diyordum. Eşimle ne yapacağımıza karar verdik. Annesini aradı. Bu arada nişan geldi. Annesiyle beraber evi yerleştirdiler. Hastaneyi aradık, doktorumuz izindeymiş. Diğer doktor "gelin" dedi. Duş aldık, valizi aldık, yola çıktık. 2 saatlik yolumuz vardı. Yolda 5 dakikada 1 sancıları başladı. Hastaneye 1 doğru yatış yaptık. Suni sancı verildi. Eşim hep destek oldu..
İftar saatlerinde doğumhaneye alındım. Doktor geldi, sürekli motive etti. Ikınmalar vs.
Küçük meleğim, 22:20 de dünyaya merhaba dedi.
İnsanın içine öyle bir rahatlık ve mutluluk geliyor ki..
Anne olmak gerçekten sadece yaşanarak öğrenilecek bir duyguymuş..
Pzt. günü hastaneden ayrılırken mutluluğun göz pınarlarımı ıslatmasına engel olamadım..
Rabbim, bu yüce duyguyu isteyen her kadına bahşetsin..
 
Son düzenleme:
arkadaslar hepnie merhaba

yasadigimiz onca seyden sonra cok sukur, binlerce kez sukur yeniden evimdeyim; kizim yanimda uyuyor ve ben size yaziyorum

heppiniz beni merak edip sormussunuz, , dualar etmissiniz; Allah razi olsun; dualar sayesinde allah bebegimizi bana ve esime , beni de ikisine bagisladi hayattayiz.

psikolojim hala bozuk, durup durup agliyorum, yasanilanlari atlatmam zaman alacak sanirim ama ucumuz beraber asicaz zorluklari insallah.

dogum oykumu yazip yazmamak konusunda kararsizim, uzucu, okuyan belki eylul, belki ekim annelerini korkutacak ama biryandan da icimi sizlere dokmek istiyorum

satagore beklenen dogum tarihim 29 ag. isi; 18-20 agustos arasi da sez. planliyorduk doktorumla.

04 agustos gunu esim yeni baslayacagi isine 1 gunluk egitime gitti, normalde saat 18.30 gibi eve donecekti. sansa 16. gibi erken geldi. erkek kardesim de o gun beni ziyarete gelmisti yanimdaydi. saat 4 te adet sancisi gibi hafif sancim oldu, onemsemedim; yalanci sancidir dedim; esimle oturduk yemek fgalan yedik. saat 6da yeniden bir sanci girdi kasigima, esim doktoru ara diye israr etti, aradim; gel istersen nst cekelim dedi; esim kalk gidelim diyor ben yatiyorum; 1 saat dinleneyim gecer diyorum. kalk dedi esim gidelim; ayaga kalktim lavaboya gittim ki , benden asiri bi kan bosaldi; panikle aglayip bagirmaya basladim; esim yanima geldi, doktoru aradi yeniden, acil hast.ye gelin demis doktor; ben guya ped koydum, hast. gidene kadar butun esofmanim batmisti; eism korna cala cala, dortleri yaka yaka 6.20 de hast. yetistirdi bizi; Allahtan hast. yakinmis

hemen nst ye baglandim; doktor geldi; 2 doktor arkadasini daha cagirmis,
bebegin kalp atislari asiri yuksekcikti; o an yasam mucadelesi veriyormus yavrum.
plesanta erken ayrilmis; (plesanda decolmani diye okurunuz belki ) ameliyata alindigimda %40 i ayrilmis rahim duvarindan; %80 olsa bebegimi kaybediyormusum Allah korusun; o da dakikalarla olculuyormus.

beni tok oldugum icin spinal anes. yaptilar once.
bebegimi cşkarttiklarinda doktorum yuzume egildi, cok sukur bebek cok saglikli cikti dedi; annesine gosterelim dedi, getirdiler gozleri ack bana bakti yavrum, bi kokladim bi optum. bebegi goturduler, ama biseyler ters gitmeye basladi, 3 doktor birden karnima abanip duruyorlar; biran da ben fenalastim; beynim patlayacak gibi hissettim; benim beynim patliyor dedim; oksijen verelim dedi anestezi doktoru (bu arada anestezi doktoru ameliyatin basindan bei sen aspirin mi ictin diyip duruyor; daha belime igne batirdigi anda belimden bile kan sizmaya baslamis cunku) neyse oksiyen verdiler olmadi yine fenayim.
ben de DIC gelismis , yani dikisleri yapmislar ama ger bir yanimdan kan fiskirmaya baslamis; kanim pihtilasmamais. beni tamamen uyutmuslar sonra, ameliyathanede bana kan verilmeye baslanmis.

esim, ablamlar heyecanla bebek severken, saatler ilerlemis ben cikmamisim, kan goturuldugunu gormusler; tabi esim yikilmis.
sonra ben cikmisim; yogun bakima goturuluyor demisler.

yogun bakimda narkozdan ayilmam hayatimdaki en korkunc seydi;
labirentlerin arasindan, sipsiz kuyulardan ciğkar gibiydim; kendimi pikassonun tablolari gibi parca parca zannediyorum; sanki beni kestiler, agzim burm-num hepsini bi tarafa attilar :-(((

askim, askim diye bagirmisim hep, esim kapida duyuyor sesimi bisey yapamiyor; en sonunda askini alin demisler; esim gelmis; ona 2 cumle demisim sadece; "askim seni cok seviyorum, askim beni kurtar" esim duramamis cikmis yanimdan duvarlari yumruklamis, aglamis; ona bisey olursa bana da igne yapsinlar, beni de 1 saniye yastamasinlar demis... kizlar, bunlari anlatmak cok cok zor gercekten , yeniden yasamak gibi :-((((

sonradan yogun bakim gorevlileri anlatiyor; oyle cokaskim diye sayiklamisim ki, bu kiz esini ne cok seviyor demisler; sonra esimin halini gorunce ama esi de onu cok seviyormus demisler. hemsireler varmis bikac; biz evlenmek istemiyorduk, onlarin askini gorunce evlilige sicak bakmaya basladik diye ablama anlatmislar; Allah bizi birbirimize bagisladi cok sukur.

sonra kan bulma sorunu yasandi. bana toplam 17 unite kan 6 unite trombosit verilmis. kan bulunmu fakat ist.dki hicbi hastanede trombosit bulunamamis; 55.000 e dusmus trombositim , 50000'e dusse once disetleri sonra beyin ici kanamaya basliyormus, sonra da hayatini kaybediyormussun allah korusun. abimin kani bana uyuyor fakat ondan kan alip bana vermenin turlu riskleri varmis, ama son care doktorum kan bulunamasa abimi yatirip yanima direkt ondan bana baglayacakmis kani, riskleri goze alip ..
neyseki --bunu burdan yazmamam gerek ama- doktorumun esi calistigi ozel hast.den trombositleri atik kan -imha olarak gosterip cikarmis, abimler gidip alip gelmisler; normalde yasak olan bisey
kartal kizilay kan merk. mesai saati bittigi gerekcesiyle kan vermedigi icin oldu tum bunlar; ertesi sabah verebilecegini soyluyor; ertesi sabaha ben olmus olurdum :-(((

sukur knlar yestisti; ben sabaha haytai tehlikeyi atlattim;
3 gun yogun bakimda kaldim; cokacilar cektim; kanlar verildi, kiminde soka girdim; kiminde titremeler tuttu beni ;
1 yudum su icin yalvardim; pamukla dudaklarimi isladilar..

ama hepsi gecti, su an cok cok iyiyim; bebegim de minik ama buyuyecek insallah.

onun icin deger, o iyi olsun, esim iyi olsun tek istegim o artik hayatta... kendi cektigim acilar, hicbiri umurumda degil de, esimin yogun bakim kapisinda yasadiklarini hayal ettikce cok agliyorum, onun o kadar uzulmesi beni mahvediyor.
ama simdi biraradayiz ya onemli olan o..


bebegim 3 gun mama ile beslenmis, o yuzden ememiyor; silikon ucla biraz emzirmeyi basarabiliyorum bazen ama cok ac oldugunda memeden sut emmeye tahammulu olmuyor; biberonda agzina bolca aksimn istiyor; agzida cok kucuk zaten guclu guzlu cekemiyor memeyi.. ben de sagip veriyorum; napim, o iyi olsun da. onun disinda bi sikintimiz su an icin yok cok sukur

hizli iyilesmem icin; bebegimin de buyumesi icin yine bize dua edin olur mu kizlaR;
hepinizi opyum cok
 
selam kizlar

en son 20 agustosta yazmistim buraya. doktor kontrolüne gittim ne sanci var ne acilma diye. günüm gecicek diye resmen stres basmisti beni :) o gece agrilarim oldu biraz yattim ama gecmedi esim tutturdu gidelim hastaneye baksinlar diye. hic gitmeye niyetim yoktu da zorla kalktim giyiniyodum ki bi agri girdi tuvalete girdim biraz kan gelmisti. yolda giderken de biraz su geldi. hastaneye gittik saat 00.00 gibiydi sancilarim vardi aciklik 2 cmdi. sonra bana lavman yaptilar. tuvalete girdim falan ebe küveti doldurmustu ona girdim ama sicak su sancilari azdirdi. ciktim bakti 4 cm olmus aciklik dedi 1 saat bile gecmemisti. sonra epidural yaptirmak istedigimi söyledim anestezi uzmani geldi. yapti hic bisey hissetmedim. sancilar 120lere kadar cikarken ben 2 saat kestirdim diyebilirim :) sonra etkisi gecmeye baslayinca kalktim bi daha ilac verdiler baktilar 8 cm olmus saat 4.30- 5 gibiydi. 1 saat gectikten sonra acayip bi ikinma hissi vardi bende. ikindim bi kac kez ama bebek tam inemedi dedi ebe. sagolsunlar yatak üzerinde ne destek alinicak bi yer var ne bacaklari koyabilecegin seyler o yüzden de ikinamiyorum dedikce hemsireye ikindirmaya calisiyo beni. o zaman kadar hersey mükemmledi ama sonra hic gücüm kalmadi artik aglicaktim bagirdim kalkmak istiyorum böyle yapamiyorum diye ama beni dinlemiyolardi bile karnima bastirdilar falan olmadi sonra saat 7.30 gibiydi doktorum gelmisti ona da yalvardim kalkmam lazim öyle ikinamiyorum diye ama epidural var diye kalkamazsin dediler sonra vakumla alicaz dediler daha bi kötü oldum bebegime bisey olucak diye. o vakum bebegime bisey yapmadi allahtan gayet iyi ama beni mahvetti o yüzden bi sürü dikisim var ve cok agrim var. dün tuvalete cikmaya calistim iyice zorlandi daha da kötü oldum diyebilirim. burdakilar sagolsun ne bi ilac ne bisey verdiler. ama melegime bakinca agrilarim falan kalmiyo.

bizim hikayemiz de kisacasi böyle 21 agustos tam 39+6 günlükken saat 7.45te 3360 gr 54 cm dogdu minik kizim :) sütüm simdilik fazla olmadigi icin biraz kilo kaybetti ve sariligimiz oldu simdi ona üzülüyorum insallah yükselmez diye. bugün evimize geldik yarin ebeye gidicez hem benim dikisler icin hem de kizima bakicak.bu arada acayip sabirsiz emiyo gelmeyince ortaligi kaldiriyo :)

kimler dogum yapti kimler kaldi okuyamadim. simdi kizimi emzirmem lazim. görüsmek üzere
 
08-08-2011 de doğdu oğlum... hayatımın en tuhaf en güzel en hüzünlü en mutlu en en ennnn...... herşeyin tavan hyaptığı bir gündü. bebeğimiz doğum kanalına ters yerleşince sezeryana karar verildi. genel anestezi isterken epidurale aldandım. uyucam diye beklerken bebeğim doğdu bende bebeğimi gmörünce heyecanlandım tansiyon sorunum oldu hafif bir sakinleştiriciyle uyuttular beni ama ne uyumak herşeyi duyuyodum aama ne korkuyodum ne de endişe duyuyodum öyle tuhaf bi uyumak çok şükür sağsalim geldi oğlum. şimdilerde ağrılarım da bitti. rahatım oğlumla yaşamaya alışıyoruz herşey çok güzel gidiyor. allahım herkese nasip etsin inşallah. allah herkesi sağsalim yavrusuna kavuştursun. ömürlü olsun bebeklerimiz allah analı babalı büyütsün inşallah. sevgiler...
 
doktorun verdıgı gun ve saatte(24 agustos) hastaneye gttk.doğum ıcın aksam 6-7 burada ol demıstı.bız 6bucukta yola cıktık 7 de hastanedeydık(eşim annem babam ablam kardesım, kayınvalıde kayınpeder).önce hemsıre nst ye bagladı aksam oldugu ıcın benım acıl doğuma geldgmı dusunmus tum personel ve anestezıcı.ben doktorun bu saate randevu verdgnı acıl olmadgmı soyledım.neyse odaya cıktık o yeşilleri gıydım hepınız gıbı.tekerleklı sandalyeye otrdum ve esım asansore bındırıldım acayıp karma karısık duygular vardı ınanamıyordum hala doğuma cıktıgıma.neyse yukarı cıkardılar ve odaya gırdım sedyeye oturdum saat 19.55 epiduralım e baslandı.sağdan yapılan ılk iğnem basarılydı oyle aman aman acıda hıssetmedım sadece ayagm uyustu ates gıbı yandı sankı ıcınden.asıl sıkıntı sonra basladı sol tarafımdan yapılacak ığne bır turlu omurılıkte ılerlemıyordu 1 deneme 2 deneme olmuyr olmyr allahtan acı yok sadece ayagımda kasılmalar oluyordu ama egılık durmaktan sırtım daha amelıyata grmeden tutulmaya baslamstı anestezıcım superdı benımle konusuyor olacak kızım yapıcaz ben hayatımda ılk kez boyle bır sorunla karsılasıyorum neden olmuyor ben de bılmıyorum zayıfsın omurılıgının arkadan gorunusu kitap gibi gözle sayılıyor ama ne var burada neden ılerlemıyor katetral bılmyrm dıyor oda terledı streslendı olmamasına hayret ettıgını soyledı ben neler oldgnu anlmy calsyrm 3.denemeyı yaptı yıne olmadı.ığnelerı gıttıkce yukarıya doğru batırıyor omurılık aralarını denıyor en sonunda olması gereken yerın yukarısından 4.denemede yapabıldı benım tahmınımce omurılık aralarında boşluk yok dedı.benım 6-7 yıldır agrım olurdu omurılıgımde sorun oldgnu bılenlerınız var ama evet su rahatsızlık dıyen bır doktor olmamıstı elımdede bır raporum olmadıgından bende anestezıcıye bılgılendırme yapamamıstım evet orada sıkıntım vr demekle yetınebıldım ıslemler esnasında.ıyılestkten sonra mutlaka doktora gozukmem ve bır rontgen fılmını boyle durumlarda ynmda tasımam gerektgnı bırdahakı epıduralımdede anestezıcıme bunu gosterıp epıduralm zor oldgu yukarıdan gırılmesı gerektgnı belırtmemı soyledı.19.55 te başlayan epıduralımın 2 dk surmesı gerektgnı soyleyen anestezıcı cok ugrastık ama basardık yoksa genel anestezı alıcaktın dedı.doğumum 20:39 da basladı yanı 40 dk kadar epıduralım surdu kızlar.ben kendım ıcın korkmadım bebegım ıcın korktm doğmdan cıktgmdada ağlıyormusum cok cok..vıdeolarımda gordumde.neyse doktor geldı ve basladı doğumum tum ıslemlerı hıssetmek garıp kaburgalarıma bastırırken cok fena oldm bırde kordona mı asıldı ne yatysa bırseyler cekerken cok fena oldum:) bebegımın boynuna kordon dolanmıs ve düğüm olmus kızlar bundan hıchaberımız yoktu.normal yapamazmısım zaten oyle dedı doktor ve ıyıkı bugun yapıyrz doğumu dedı.hanı bana bayrmn 2.gunu demıstı ılk basta sonrakı kontrolde bız bunu 24u yapalım demesının sebebıde sanırım kordon dolanması bızı telaslandrmamk ıcın soylemedı dıye dusunuyoruz.yavrum doğdu karnımda cıkarıldı ve hıccc ses yok ağlamıyor paşam.ben ızlıyorum yavrumu poposuna vuruyorlar ayakların sıkıyrlar ses yook tıkanıklık agzına maske taktılr ufak hortum saldılar bogazından sonra baktım hemsıre kalbıne tık tık vuruyor ben o an gıttım zaten sıze yazarken bıle kendımı tutamıyorum yavrumu kaybedıyorum sandım ALLAHım dıyorum ayet el kursi okuyorum ağlıyorum bıryandan sonra yıne maske takıldı hık hık nefes almaya calısıyrdu yavrum ters cevrdıler falan benıde fenalasmıs gorunce onume personel geçtı ve sanırım bana sakınlestrcı yapıldı sonrasını hatrlamıyorum hayal meyal.bebegımı kucagıma verdıler onu bıle vıdeoda gorunce hatırladım odaya gelısımı yarumu oksayısımı hepsnı vıdeo ızleynce hatrladım cıkar cıkmaz cok zor oldu anne cok zor dıyerek aglıyordum..ALLAHım yavrumu bağışladı bana..
ben amelıyathaneye grdm ılk epıdural ıgnem yapılmaya baslanırken ezan okunuyordu.ve amelıyttn cıkıp odama geldım yatagıma yatırılırken de ezan okunuyordu.ezanla girip ezanla cıktım ALLAH a sukurler olsun.ANNELIK BAMBASKA BIRSEYMIS TARIF EDEMIYORUM sımdı evmz kalabalık herkes gıttgınde cok daha ıyı anlıcam kesın oturur ağlarım.bugun hastane vıdeosunu ızledm herkes uyuyordu sabah ıicin icin ağladım.
yarın sarılık ölcumumuzde cok ıyı cıkar ınsallah ozaman rahat nefes alıcam tek korkum hastaneye gerı dönmek ınsallah evımıze mutlu mutlu dönerız..dualarınızı eksıt etmeyın neolur kızlar
 
18 Ağustos sabahı 10:30 da dr kontrolümüz vardı, ilk defa çatı muayenesi yapılacağı için biraz heyecanlıydım. önce nst ye girdim, dikkate değer bir sancı çıkmadı, dr çatı muayenesi yaptığında (biraz acıdı ama dayanılmaz değilmiş) ise şaşkınlıktan tutulup kaldım. doğumun başladığını 4-5 cm açıklığım olduğunu hastaneye yatıracağını söyledi, daha 37+6 ncı gündeydik, ne nişan geldi, ne suyum, ne de sancım vardı. güç bela eve gidip bir duş ve çantamızı alıp dönecek kadar izin alabildik, sonrası telaş ve koşturmaca. Hemen eve gelip duşa girdim, bu arada eşim doğum çantamızın eksiklerini tamamladı, duştan çıkınca birşeyler atıştırdım, doğum uzun sürerse aç kalmayayım diye düşünerek. bu arada hafif hafif adet ağrısı gibi ağrılar hissetmeye başladım, 12:00 de hastaneye vardık, bu arada yolda eczaneye uğrayıp dianatal jel adlı ilacı da aldık.

eşim yatış işlemlerini yaparken ben odaya yerleştim, o komik giysiyi giydim, önce lavman yapıldı, doğrusu biraz acıdı. sonra suni sancı içeren serum verildi, bir yandan da nst den sancıları takip ediyorduk. bir saat içinde sancılarım 2-3 dk da bir 70-80 seviyesine çıktı, saat 13:30 gibi doktorum gelip açıklığı yeniden kontrol etti, 6-7 cm e ulaşmıştık. sancılar artık zorluyordu, her sancıda eşimin eline sıkıca yapışıp sıkıyordum, aralarda da bebeğim oksijensiz kalmasın diye derin derin nefes aldım. Dr kontorlünden sonra epiduralin takılmasına karar verildi. bu arada doğumu kolaylaştıran bir ilaç olan jel üç doz halinde alttan enjekte edildi. saat 2de epiduralim takıldı, dr ilacı vermeden önce içinden 10a kadar say dedi, gerçekten de 10 sn içinde sancı mancı kalmadı, orada da söylediğim gibi kelebekler gibi hissettim. önceleri tamamen doğal bir doğum istiyorum diyerek epidurale şüpheyle yaklaşmıştım ama şimdi iyiki yapılmış diyorum, sonlara doğru sancılar çok zorlayıcıydı, daha en ağır sancıları hiç hissetmediğimi hesaba katarsak belki de dayanamayabilirmişim. epiduralden yarım saat sonra ebe suyumu patlattı, saat 3 te son kez yaptığı tuşede ise bebeğimiz gelmiş annesi haydi doğumhaneye dedi

beni bir tekerlekli sandalye ile doğumhaneye alıp doğum sandalyesine oturttular. önce güzelce nasıl ıkınacağımı, aralarda nasıl nefes alacağımı anlattı ebe. epiduralden dolayı bacaklarımda hafif bir uyuşukluk vardı ve ıkınma hissi de gelmiyordu. bu yüzden kasılma/sancı olduğunda ebe haber veriyordu ben de var gücümle ıkınıyordum. çok iyi ıkndığımı bebeğin hızla ilerlediğini söyleyerek beni yüreklendirdiler. 5-6 ıkınmadan sonra doktoru çağıdılar, birkeç defa daha ıkındıktan sonra bebeğimin vajinamdan geçtiğini hissettim, çok heyecanlıydım, geliyor geliyor diye bağırdığımı hatırlıyorum. bunun dışında bir bağırtım falan olmadı çok şükür. bebeğimin başı çıkmayınca ufak bir kesi atıldı, biraz da oğlum yırmış, iki tarflı (bir yanda 2 diğer yanda 4) toplam 7 dikişim oldu böylece. bebeğim saat 3:00te doğdu, 53 cm boyunda, 3370 gr ağırlığında (maşallah)doğumdan 5-6 dakika sonra plesanta da doğdu, sonra dikişler atıldı.

bu arada bebeğimi hafifçe temizleyip bir havluya sarıp göğsüme koydular, o ana kadar ağlayan yavrum hoşgeldin bebeğim ben buradayım korkma annecim dediğimi duyunca sustu, birkaç saniye öylece bakıştık. o an hayatımın en güzel anlarından biriydi. bebeğim kollarımda, yanımdan bir an olsun ayrılmayan eşim yine yanıbaşımdaydı. dikişler bitince yavrumu giydirdiler bana da geceliğimi giydirip tekerlekli sandalyeye oturttular. odamıza yavrum kucağımda gittim, doğumhaneden çıkarken mutluluk ve gurur duydum. saat 3:30, yani doğumhaneye girişimle çıkışım arasında bir saat var.

ikimizde de tatlı bir yorgunluk ve mutluluk sarhoşluğu vardı. ertesi gün sabahtan taburcu olup evimize geldik. evde annemler bizi karşılarında görünce çok şaşırdılar.

herşey çok hızlı ve çok güzel gelişti. her kadın gibi doğumu endişe ve hatta biraz korkuyla bekliyordum. sezeryan olmayayım diye çok dua ettim. rabbim kabul etti çok şükür, doğum beklediğimden çok daha kolaymış. dört buçuk saat sonunda herşey olup bitmişti, yavrumu emzirmeye çalışıyordum.

Allah herkese böyle doğum nasip etsin. lütfen normal doğumdan sırf korktuğunuz için vazgeçmeyin, her kadının yaşaması gereken bir deneyim bence.
 

ALLAH yavrunu sana bagislasin canim ya cok güzel anlatmsiin insallah daris benim ve bekleyen tüm hamile arkadaslarin basina cok duygulandim gercekten
 
ALLAH yavrunu sana bagislasin canim ya cok güzel anlatmsiin insallah daris benim ve bekleyen tüm hamile arkadaslarin basina cok duygulandim gercekten

teşekkür ederim, Allah isteyen, umutla bekleyen herkese sağ salim bebeğini kucaklamayı nasip etsin.

ikiz bebek bekliyormuşsun, Allah sana kolaylık versin, hem çok güzel hem de zor olmalı :)
 
tüm olaylar pazar günü (14.08.2011) başladı. doğuma daha epey var düşüncesiyle eşime pikniğe gidelim diye tutturdum. annem, ben ve eşim o gün karagöle gittik. bilmeyenler için, karagöl dağlarda bulunuyor, yolu 1 saat kadardır ve çok virajlı. doktorum doğuma daha var diye ve bebek henüz inmedi diye ben bu şartları hiçe saydım. neyseki, şansım varmış orada doğurmadım. yoksa bizim Deniz kızımız doğuştan dağıcı olacaktı dönüş yolunda ben bazı sancılar hissetmeye başladım ama düzensiz oldukları için yalancı sancılar diyip geçtim. eve vardığımızda sancılar yavaş yavaş artmaya başladı. fakat eşim internetten 10 dakikada3 defa oluncaya kadar yalancı sancılar sayıldığını okuyarak beni rahatlatmıştı. akşam 11 gibi bu sancıların dahada sıklaşmısı beni epeyce heyecanlandırdı. annemle eşim ne olur ne olmaz piknikten gelen eşyaları hızlaca ortadan kaldırmaya çalışırken, ben ne olur ne olmaz banyomu yapıp temizlenmeye çalışıyordum. arada bide sizden sancılarla ilgili sorup duruyordum önceki gün yıkatmadan gelen halıları sererken üst komşumuzun banyosundan akkıttığını fark ettik. (yani benim daha suyum gelmemişken üst komşumuzun banyosunun suyu çoktan gelmişti). bunlarla hepsiyle uğraşırken benim sancılarım kendi kendine dinmeye başladı. heyecanı üsütünden atlatıp herkes yatmaya gitti ama nafile çünkü bir saat içinde sancılarım daha bir azmıştı. hemencik görümcemi aradım (kendisi doktor) ve onun telaşlı sesiyle hemencik yanınıza geliyorum demesiyle çok yakın bir süreç içinde doğuracağımı anlamış oldum. saat 4:30da tam evden çıkarken suyum gelmiş oldu. ama daha evvel zamanda nişanımda geldi. o telaşla doğum valizimi evraklarımı kapıp hastaneye gittik. bildiğiniz üzere ben özel gazi hastanede doğumu yapmaya planlıyordum ama o günden sonra o hastanenin önünden bile geçmeyi istemem. zaten son iki haftadır size bu hastaneyi seçtiğim için hayal kırıklığımı anlatmıştım. gerçektende bu hastaneyle çok kötü deneyimler yaşamış oldum. hastaneye vardığımızda bize direk beni alamayacaklarını haber verdiler çünkü gece ve hafta sonları çocuk doktorları olmuyormuş ve doğumu nöbetçi doktor yaptırıyormuş. nöbetçi doktor hakkında bana önceden söylenmişti ama çocuk doktorların belli zamanlarda olmadıklarından bana hiç bahsetmediler. üstelik bebeğimde çarpıntı var olduğunu söyleyerek ve kısa boylu olduğum için ancak sezeryanla doğuracağımı bilgi verdiler. üstelik ilk defa o sırada çatı muayenesi gören ben nöbetçi hemşire tarafından güzelce bide azarlandım. muayene yaptırıldığında kendimi kastığım için kadının bana söylemediği laf kalmadı. tabi bunları hepsini duyarak ben başka hastaneye sevk edileceğime dahil bir belge imzaladım. ilk olarak aklıma üniversitem geldi ve direk ege üniversitesine yönlendik. orada beni direk nstye aldılar ve bebeğin kalbinde hiçbir çarpıntı olmadığını söylediler. ardından ultrasyonlar ve çatı muayeneler yapıldı. suyum hepsi gelmemişti, açılmam ise sadece 1 parmakmış. yani daha kızımızla kavuşmamıza eppeyce saatimiz vardı. belli süre sonra bana suni sancı verildi. sancılarım artmasına rağmen açılmam uzun bir süredir 1 cmydi. esnek olmama rağmen, doktorlar küçük bir ihtimal sezeryan olabilirim diye bana hem yemeği hemde suyu yasakladılar. yani iyiki piknikte bari et yemiş oldum zaten açlığıda pek hissetmemiştim, ancak boğazım çok kurumuştu. ilk başta yatağın ucunda oturarak masum masum doğumu beklerken ilerdeki saatlerde sancıdan sancıya yarı baygın vaziyette uzanıyordum. doktorlar ne olursa olsun ilk başta sadece normal doğumu düşünüyorlardı. tabi epedrual olacağımıda anlaşmıştık. ancak açılmam çok az olduğundan epedruali direk veremiyorlardı. pazartesi günün akşam 5 saatlerinde benim ailemi (babam izmire daha sabah 7de ancak rusyadan gelebilmişti) ve eşimin ailesini boşu boşuna beklememelerini söyleyip evlerine göndermişler. dışarda tek eşim kalmıştı. doktorlar benim ancak salı sabahı doğuracağımı inanıyorlardı, o yüzden epedruali gece saatlerinde ancak takılacağını söylediler. tabi bunlar konuşurken benim sancılar çok arttı ve ben artık sezaryan olmak için yalvarıyordum çünkü o acıyı artık dayanılacak gibi değildi. fakat ne sezaryan nede epedruala karar verildi. sonra 18lerde ben galiba doğuruyorum demeye başladım. beni o sırada açılma için kontrole alan doktor bir anda heyecanlayıp sakın ikınma diyerek makas vs. istedi. daha üstlerine değiştirme fırsatı bulmayan doktor ikinci ikınmayla kızımı eline almış oldu. açık gözlerle doğan kızım toplam 2500 kilo ve 48 cm boyundaydı. halbuki son ultrasyonda 2850 olarak gözüküyordu. yan odaya kontrol için götürülen kızım sesli ağlayışıyla hem odayı hemde benim kalbimi doldurmuş oldu.
şimdi ise tam 1 haftadır ailemizin minnacık bireyine alışmaya çalışıyoruz. acıkırken herşeyi yalamaya çalışan, altına yaptığında ise "ben bir şey yapmadım" diye masum masum bakan kızım hayatımın yıldızı oldu. O benim artık minik Deniz yıldızım.
bugün de topuk kanı için aile hekimimizede gitmiş olduk. doğumdan itibaren 280 gram alan kızım emzirme konusunda yada sarılık konusunda bizi şimdilik derde sokmadı. umarım ilerleyen zamanlarda da o sorunlanlarla karşılaşmayacağız.
söylemeden geçmeyim ama şans eseri doğum yaptıran doktorun ismi de Deniz tek fark o erkek Deniz ise bizimki kız oldu
 
bu arada, doğum hikayemizi daha önceden ana topikte yazdığım için direk oradan koplayarak ekledim:)
bide unutmadan söyleyim, doğum yapanlar herkese geçmiş olsun. size ve minik bebeklerinize uzun ve mutlu ömürler diliyorum. tabi şansınız da bol olsun. doğum yapacak olanlar ise umarım sağ salim bebeklerini kucaklarına alırlar...
 
Öncelikle doğum yapan herkese geçmiş olsun ve Allah bebeklerimizi analı babalı , sağlıkla büyütmemizi nasip etsin. Nazarlardan saklasın... Hepsine maşallah...

Şu an kuzey anakucağında sallanıyor olmasaydı yine yazamadım sanırım bu satırları :) Malesef tüm zamanımı o alıyor artık, tezim falan yalan oldu. Annem ben böyle bebek görmedim, çok ağlıyor diyor :) Neyse gelelim doğum hikayeme... Beklenen doğum tarihi 25 ağutos idi ancak ben 10 ağustos tarihinde doğum yaptım.

7 ağustos tarihinde (doğuma daha günleeer olduğunu hesaba katarak) Türkiye'den bir arkadaşımız bizi ziyarete geldi. Geldiği gün ona yaşadığımız şehri gezdirdik, ertesi gün Malmö' de dolaştık. 9 ağustos günü uyandığımızda biraz farklı hissediyordum kendimi, uzanmak istedim ancak arkadaşım eve tıkılıp kalmasın diye öğleden sonra golf oynamaya gittik. Sabahın aksine enerji doluydum. Beraber gittiğimiz arkadaşlar hamile hamile gösterdiğim performansa şaşırdılarsa da birinciliği arkadaşa kıl payı kaptırdık :) Akşam geç saatte üniversiteye uğradık, saat geceyarısını geçerken biz hala üniveristede bir şeylerle uğraşıyorduk, ertesi gün yani 10 ağustos çarşamba günü yapacağımız Kopenhag gezisi için erken kalkacağımızı hatırlayınca eve gitmek üzere yola koyulduk. Bavulları hazırlayıp 01.00 gibi yattık. 04.00'te lavoboya kalkarken bacaklarımın arasından sular süzüldü. Karanlıkta yataktan kalkmadan öylece oturdum bir süre. Evet suyum gelmişti, içim karmakarışık duygularla doluydu. Bir süre daha oturdum, doğuma daha sattler olduğunu biliyordum, eşime söylemek ile biraz daha uyumasına izin vermek arasında gidip geldim. Son bir kez minik tırtılıma sarıldım ve korkmamasını fısıldadım. Sonra dayanamayıp eşime seslendim, sakince suyum geldi dedim. Telaşla fırladı nee suyun mu geldi, hemen hastaneye gitmeliyiz iyi misin falan filan.... Yatakta oturmaya devam edip onu izledim, öyle heyecanlıydı ki eli ayağına dolaşıyordu resmen. Ama ben sizlerle konuşup ne yapmam gerektiğine önceden hazırlıklı olduğum için çok sakindim(normalde panik atak biriyimdir ama doğuma giderken heyecanın doğumu zorlaştıran bir duygu olduğunu okumuştum o yüzden kendime hep pozitif telkinlerde bulundum) Aslında beni rahatlatması gereken kişi eşimdi ancak ben onu sakinleştiriyordum. Neyse yaşadığımız ülkede doğuma gitmeden önce hastaneyi arayıp izin almak ve durumunuzu bildirmeniz gerekiyor, bende hastaneyi arayıp durumumu anlattım. Hemşire kan gelmemesinin iyi olduğunu, suyun renginin pembe olmasının da iyiye işaret olduğunu söyledi, doğumda enerjiye ihtiyacım olacağından sancılar gelinceye kadar uyumamı aksi halde sabah 8 de hastaneye gelmemi söyledi. Telefonu kapatınca hatırladım ki, hazırlarsam doğum başlar diye ertelediğim doğum çantası gerçekten hazır değildi. Uyumak yerinde eşimle sohbet ede ede çantayı hazırladık. Eşime heyecanlı mısın diye her sorduğumda hayır değilim yanıtını aldım :) 05.00 sularında yatağa uzandım ancak sancılarım başladı. Tekrar hastaneyi aradım, hemşire sancılar 3dk da 1e düşünceye kadar beklememi söyledi. Bir süre sonra sancılar sıklaştı, tekrar aradım, sen hala konuşabiliyorsun bir müddet daha evde kalmalısın dediler :) Sonra dayanamıyorum diye tekrar aradığımda sıcak duşun altına gir ve mümkünse 8e kadar dayanmaya çalış dediler( eğer okumamış olsaydım muhtemelen bunlar bana mantıksız gelirdi. ama suyumuz geldikten sonra enfeksiyon kapmaya çok müsait oluyormuşuz ve doğuma kadar geçen sürenin büyük çoğunluğunu evde geçirmemiz, evdeki mikroplara alışık olduğumuz için enfeksiyon kapma olasılığını azaltıyormuş, bu yüzen mümkün olduğunca evde kalmaktan yanaydım bende) Sıcak duşun iyi geldiğini biliyordum ama o an aklıma gelmemişti, telefonu kapatıp hemen duşa girdim. Sancıların büyük çoğunluğunu duşun altında karşıladım. Ağrı şiddeti giderek arrtı bu yüzden 2 kez kustum. Bir süre sonra kendimi bayılacak gibi hissedince 07.40 ta aramadan hastaneye gittik. bu arada yazmayı unuttum, bizi ziyarete gelen arkadaş saat başı uyanıp gidiyor muyuz diye sorup, hayır cevabıyla yeniden uykusuna yenik düşüyor arada sıçrayarak uyanıp gidiyorm muyuz beni unutmayın diyerek yeniden uykuya dalıyordu. Neyse hızlıca hazırlanıp evden çıktık, ben bebeğin düşecekmiş gibi olma hissini hiç yaşamadım sanırım, zaten karnım bile yeterince aşağıda görünmüyordu, hastaneye giderken zıplaya zıplaya gittim diyebilirim. Sancı aralarında şakalaşıyor, sancı anında beraber nefes alıp veriyorduk :) Beni görünce hiç soru sormadan doğum odasına aldılar, sanırım kötü görünüyordum he he :) Oysa sancı aralarında gayet neşeliydim :) Açıklığım kontrol edildi ve 7cm olduğunu öğrendim. Bir süre sonra sancılar çok canımı acıtmaya başladı. Önce gülme gazını(azot gazı ama insanı rahatlatıp güldürdüğünden bu isim verilmiş sanırım) kullanmak istemedim midemi bulandırıyor gibi hissediyordum. Tabii doğumuma daha günleeer olduğunu düşündüğümden doğum esnasındaki isteklerim gibi bir yazı hazırlayamamıştım. Eşime doğumdan önce bana hiçbir ağrı kesici kullanmamı önerme, sana soracağım ve sen yapabilirsin, ağrı kesici yöntemlere başvurmadan da yapabilirsin diyerek beni cesaretlendir demiştim,ancak hemşire epidural istiyor musun sorusu karşısında eşime nasıl gidiyorum sence yaptırayım mı diye sorduğumda düşünmeden "kesinlikle yaptır" cevabını alınca, yaptırmak istiyorum diye cevapladım. Anestezi doktoru gelip epidural iğnesini vuruncaya kadar benim açıklık 9cm olmuştu bile. Ama doktor içeri girip iğneyi hazırladığı esnada, alıştığım ve hatta elimden bırakmak istemediğim gülme gazı beni sanki bir hayal alemine sokmuştu, her şey kontrolüm dışında ilerliyordu. Her şeyi görüyordum, algılıyordum ama hareketlerimi kontrol edemiyor sadece gülüyordum, adeta baygın gibiydim. Her sancı başlangıcında nst den izlediğim sancı seviyesi pik değerine ulaşmadan gazı derin derin çekiyordum, sancı bittiğinde gaz maskesini elinden zorla çekiyordu hemişreler :) Gazın müptelası olmuştum diyebilirim, anestezi uzmanı iğneyi hazırlarken ben bulutların üzerinde uçuyordum. Belini kamburlaştır ve kıpırdama dediler, bende söylenileni yaptım. Hayır durun, doğuma zaten çok az kaldı, açıklığım 9cm dayanabilirim görmüyor musunuz demedim, diyemedim. Eşime gaz çektikten sonra nefes almayı unutuyorum, bana nefes almamı hatırlatır mısın dediğimi hatırlıyorum. Nefes al nefes al... nefes al... diyorlardı :) (gaz çekme olayını abarttım sanırım he he ) Sonrasında ağrılar tamamen kaybolmuştu, Türkiye'yi annemleri aradım, arkadaşlar sırayla doğum odasına girdiler fotoğraf çekildik şakalaştık. Odanın içinde yürüdüm, bebeği doğum kanalına sokacak hafif egzersilzer yaptım. Aslında kaldığımız odada duş falan da vardı ama kullanmak gelmedi içimden, getirdikleri yemeklerden de yemek istemedim. Annem doğumun bundan sonrasınn çok kolay, bebeğin çıkmasının tamamen acısız olduğunu söyleyince içim daha bir rahatladı. Güle oynaya geçmişti doğum benim için. Epidural yaptırırken beni uyarmışlardı, doğum esnasında epidural etkisini kaybedecek kabul ediyor musun demişlerdi bende evet demiştim. Bir doz epidural yapıldı ve 2 saat kadar ağrı hissetmedim. açıklık 10 cm olduğunda suni sancı vermeye başladılar, en düşük doz olsa gerek ama bu sancılar inanılmaz canımı yaktı, 20 dk sürdü ama benim için sonsuz, hiç bitmeyecek gibiydi. Bebeğin başı göründü dediklerinde, hayır istemiyorum, yapmak istemiyorum bırakın beni gideceğim diyormuşum(nereye gideceksem :) ) Çünkü bir şey canımı çok yakıyordu. Eğitimlerde söylendiği gibi eşim beni sakinleştirmeye çalışırken ona hiç bağırmamışım, küfür kötü söz söylememişim. Sadece bırakın beni gitmek istemiyorum yapamayacağım demişim. Neyse sonra bebeği gördüm, çıkar çıkmaz bana uzattılar, önce bana baktı sonra hemen memeye başladı. saat 13.30 da kucağımdaydı. Minicik bir şeydi :) Eşim kordonu kesti. Biz bebekle ilgilnirken, severken, hemşirenin plasenta çıkmıyor, bir kaç kez daha deneyeceğim çıkmazsa sezeryana alınacak dediğini duydum. EŞim sezeryan olmakistiyor musun diye sordu, hayır korkuyorum diye cevap verdim, öyleyse kendini rahat bırak ve plasenta ayrılsın dedi. Canım acıdığı için kendimi sıktığımı farkettim, rahat bırakınca çıkıverdi. Sezeryandan kurtuldum böylelikle( ameliyat beni küçüklüğümden beri çok korkutmuştur, umarım hiç ameliyat olmam gerekmez). Sonrasında bir kaç dikiş atıldı, dikiş atlırken neden canım acımadı hiçbir fikrim yok ama sonrasında ayağa kalktığımda epey acıdı :) Bizi 1-2 saat başbaşa bıraktılar, sonra gelip bebeği tarttılar,3270 gr, 49 cm. Ardından eşimden bezlemesini ve giydirmesini istediler. Tabii buna hiç hazırlıklı değildi eşim ama hemşire ısrar edince yapmak zorunda kaldı. Biz 1-2 saat daha odada oyalandıktan sonra 18.30 gibi hastane oteline geçtik. Bebeğin yatağı vardı hastane hotelinde ancak ben yanıma yatırdım, hastanede kaldığımız sürece ve sonrasında benimle uyudu.
 
sonunda bende yazmaya karar verdim bebekten fırsat buldum da diyebilirim:))

benim hamilelik süreci hep sıkıntılıydı 2 aralık 2010 da hamile olduğumu öğrendim fakat düşme tehlikesi varmış ilk bebeğimde düşmüştü.Bana hem bedeni hem manevi çok acı vermişti.İkincisinde de tehlike olduğunu söyleyince doktor çok üzülmüştüm.Doktor sürekli yatmamı kesinlikle hiçbir işe elimi sürmememi istedi benden.Arabaya bile binmem yasaktı acil durumlar hariç.Tam 3 ay böyle geçti.Evde yalnız mide bulantılarından çok mide ağrıları beni mahvetti.Defalarca aç yattım hiç birşey yiyemedim.Yapan da yoktu zaten.Eşim en büyük destekçimdi ama o da işten güçten çok az fırsat bulabiliyodu.Annem bu dönemde bir kez gelebildi yanıma o da bir hafta kalabildi.küçük kardeşim olduğu için geri döndü. neyseki 4 ayın sonunda bitti bulantılar.

Ama sancılar bitmedi bir türlü beş ay oldu altı ay oldu yedinci ay sancılar boyut değiştirdi.o dönemde de bebeğimde gelişim geriliği olduğunu öğrendim.başta kendimi üzmemeye çalıştım.Doktor 15 gün bekleyelim bakalım dedi.Yemek düzenimi ayarladı şunu ye bunu ye filan.15 gün sonra gittiğimde geriliğin hala devam ettiğini öğrendim.O zaman yalnızdım eşim yanımda yoktu.Hastane bahçesine kendimi atıp saatlerce ağladım.Herkes bana bakıyodu ama umurumda değildi.ARtık dayanma gücüm kalmamıştı.Sonra kendimi toparladım Mevla görelim neyler neylerse güzel eyler dedim.eve döndüm.

O arada eşim başka bir doktora gidelim özeller şöyle böyle para almak için sürekli doplere yolluyo seni kandırıyo diye tutturdu bide devlete gittik.Orda umudum vardı ama aynı şeyi söyledi.hatta gerilik devam ederse sezaryenle bebeği alacaklarını söyledi doktor.Dışarda olması daha ii olurmuş bebek açısından.O da 2 hafta bekleyelim dedi o zaman 33 haftalıktı.35 haftalıkken tekrar gittik.bebek sonunda iki kiloya ulaşmıştı ama 2.5 hafta gerideydi hala.doktor bir hafta daha bekleyelim dedi.Bende ona artık sancılarımın dayanılmaz olduğunu söyledim.Gerçekten artık dayanamıyordum özellikleri geceleri gözüme uyku girmiyordu.birde psikolojim artık çökmek üzereydi.Çeçenler gibi direniş gösteriyordum :)) Doktorda olur bu dönemlerde böyle şeyleer dedi ve haftaya randevu verdi.O gün eve gittik mutluydum bir hafta daha geçecekti.sonuna kadar gitmk istiyordum çünkü normal doğum istiyordum sezaryenden çok korkuyordum.Ertesi gün uzu zamandır yapamadığım ev işlerine bi el atayım dedim.Ayaklarım bir aydır zaten çok şişmişti.o akşam artık resmen kafam kadar oldu ayaklarım üstüne basamıyordum bi taraftan sancılar mahvoldum.eşim dedi gel biraz parka çıkalım temiz hava alırsın biraz yürü belki kan dolaşımın durmuştur filan dedi.:

Neyse gece 11 de parka çıktık.11 buçukta geri döndük.Daha üstümü değişmemiştim bi yataga uzanayım sonra değişirim dedim eşimde yanıma uzandı.sonra içimden pat pat pat diye sesler geldi acayip sancıyla birlikte.ben önemsemedim çünkü zaten her zamanki sancılar diye düşündüm.beş dk.sonra sancım geçti üstümü değiştirmeye kalktım kalkmamla suyun bacaklarımdan aşağı gelmesi bir oldu.Çok korktum titremeye başladım.Eşime söyledim o da heyecanlandı.istanbulda kimsemiz yok görümcemler tatilde annemler bursada komsular tatilde.Arayacak kimse yok.EŞime taksi çağır dedim.Bi baktım eşim yatakta uzanmış yatıyo.Tansiyonu yükselmiş korkudan:)))

neyse zar zor onu ikna ettim taksi çağırdık hastaneye gittik.Eşim kayda indi beni muayeneye aldılar.2 cm açılma varmış.hemen doğumhaneye alıcaz dediler.bu arada özeldeki doktoruma değilde devlettekine gitmiştik hem eve daha yakındı,hem doktor eşimin yakınıydı hemde orda nöbetçiydi.bizde devlete gittik ama şartları ağırdı kimseyi yanına almıyolar.hastaneye giderken dayımın eşini çağırmıstık bi o vardı istanbulda.o da geç kaldı üstümü değiştirdim emanetleri ona verecek kadar görebildim onu.Yanımda olmasını istedim yasak dediler.Eşimi de görememiştim zaten.Direk doğumhaneye gittik.NST odasına aldılar 6 kadın bir arada diğerleri mahvolmuş bitmiş gibi görünüyor.Ürktüm,korktum,ağladım.Ağladım çünkü kimsenin haberi yoktu anneme haber veremedim eşimle vedalaşamadım.Kendimi o zaman kimsesiz yetimler giibi hissettim.eşimin ne durumda olduğumdan haberi var mı yokmu bilmiyordum.Sancı çekiyordum deli gibi. gece12 de hastaneye yattım sabah beşte doğum gerçekleşti.Normal doğum yaptım.bebeğimi gösterdiklerini hatırlıyorum ama bu çok küçük dedim.Ağlıyordum bir taraftan da şükrediyordum Rabbime.dikişlerde canım çok yandı.Doğumda bile o kadar acı çekmedim.Dikişleri atan doktor çok acımasızdı.onu da Allaha havale ediyorum.dört ay oldu hala dikişlerim acıyo.

Neyse doğum olduktan sonra beni tam ikibuçuk saat çatalda bıraktılar bebeğimde ön tarafta ışığın altında yatıyodu çıplaktık ikimizde etrafta kimse yok.ben dondum soğuktan bebeğimi düşünüyordum acaba o da üşüyomu diye.bi taraftan da bebeğimin ayak ve el parmaklarını sayıyodum tammı diye delilik işte.:)) sabah 7:30 da odaya aldılar sonunda.eşim geldi yanıma o zamanki mutluluğumu tarif edemiyorum onun mutluluğunu da.Sonra onu çıkardılar yengem geldi.Anneme 8 gibi haber verdik. şok oldu tabi çünkü tam bir ay daha vardı doğuma.Akşama ancak gelebildi bursadan.yengem gitti annem kalmaya başladı yanımda.bebeğim erken doğduğu için emme refleksleri yoktu.çenesini bile açamıyodu.Kan şekeri sürekli düşüyordu.2 kilo 46cm doğmuştu sağlıklı diye küveze almadılar.Ama böyle giderse küveze alıcaz dediler.ertesi gün hastaneden çıkış günümüzdü ama bebeğin kan şekeri daha da düşmüştü.Hemşireler çok uğraştı yükselsin diye olmadı.Sürekli ayaklarından kan alıyolardı zaten küçücüktü her defasında içim gidiyodu.Böyle olmaz dediler bebeği aldılar benden o an ne yapacağımı şaşırdım ellerim bomboş kalmıştı.beslenme ünitesine götürdüler kan şekerini yükseltmek için.yükselmezse küvze alıcaz dediler.

bebek gitti ben çok kötüydüm ağlamamak için dişlerimi sıka sıka mahvolmustum.Annem zaten üzülüyodu bide bana üzülsün istemedim.aynı odada kaldığımız bir bayan daha vardı doğum yapan.onun bebeği ağladıkça benimkini getirdiler zannedip sıçrıyodum yataktan.Çok kötüydü hala ağlıyorum hatırladıkça.artık daha fazla aynı odada kalamayacaktım dışarı çıktım.eşim bekleme salonundaydı onu buldum gittim sarıldım ağladım ağladım ağladım... o zamana kadar kimsenin yanında ağlamamıştım.hamileliğimi öğrendiğim günden beri hep korkuyla yaşamıştım.şimdi de bebeğimi almışlardı.Ben hiç mi mutlu olmayacağım dedim eşime.orda ağlarken annem geldi beni aldı odamıza gittik.Ben ordaki bebeği görmeye dayanamıyordum.Rabbime dualar ederken yine bir çocuk sesi.bu sefer dedim benimki değil nasılsa kendimi tutmaya çalışırken bi baktım bizim minik tavşan hemşirenin kollarında odaya girio.Sanki yeniden doğum yaptım Allahım ne sevinçti rabbim.küveze almamışlar.Bebeği iyi beslememi söylediler elime verdiler.Çıldıracaktım sevinçten.Hemen çıkış işlemleri yapıldı.11 den 5 e kadar beklemiştik bebeği.daha fazla duramadık hemen hazırlanıp uçtuk hastaneden :)))
Şimdi dört aylık oldu bıcırık. Ayağımda uyuyor şuan. Rabbime sonsuz şükrediyorum.çok acı çektim ama şimdi çok mutluyum bebeğim biraz minnak ama olsun sağlıklı olsun yeterki.

çok uzun oldu inşallah sizi sıkmamışımdır.
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…