Evet konu başliğindaki gibi 2013 yılından beri düzenli olarak terk ediliyorum .Gülsem mi ağlasam mi bilemedim trajikomik durumum sanırım ama çok yoroldum kendime dönüp bakiyorum öncelikle bende mi hata var ama inanin bulamıyorum karşımda ki insana çok değer veriyorum belki de budur ama son görüşmeye başladiğim çocuk aslinda çocktan hoşlanmama rağmen onu dalgaya almayi denedim bu sefer de erkeklerin yaptiğini ben yapayim dedim :)) ama sonuç hüsran sanırım ...sanırım diyorum çünkü bu çocuk bana açildi senden hoşlaniyorum şudur budur sonra bu sefer bende hadi madem hislerimi belli edeyim dedim şuan çocuk kayip :)))) gülüyorum çünkü sinirlerim çok bozuk benden ayrilanda çok sürmez yaklaşık bir ay sonra evlenir .Gelelim esas konuya peki ben benim yaşadiklarim, benim yorgunluklarim, benim kaybedişlerim, benim onların mutluklarini izleyişlerim ,inadima inadima sevdiklerini gözüme sokuşları bu kadar kötü berbat bir insanmıymışım ki kendi hayatima her geçen gün şok oluyorum özellikle insanları hayatima almak içinde sarfettiğim bişe yok kendileri geliyor zorla hayatima tabi bende belki bu sefer ki farklidir diyorum hayatima aliyorum ama maalesef sonuç ayni kısacası çok yorgun , yalnız ve umutsuzum ve de 29 yaşindayim :)))bunları yaşayan sadece yeryüzünde benmisim gibi hissediyorum garip işte ...