37+5te biz de eylül annesi olacakken ağustosa transfer olmuştuk, bugün bizde 24 günlük olduk, ilk hafta kabus gibi geçti neredeyse, bir yandan sezaryen ağrılarım, bir yandan minicik bebeğim, ilk zamanlar onu tutmaya altını değiştirmeye bile korkuyordum, eşim yardım etti çoğu sefer, sonrasında psikolojik olarak hem uykusuzluki bir yandan yorgunluk, ağrılar, bebeğin sürekli ağlaması ile perişan oldum...
anne olmanın bu kadar zor olacağını tahmin etmezdim, sonrasında doktorun doğum kilosuna 10 gün geçmesine rağmen dönmemiş sütün yetmiyor, bu şekilde devam ederse mamaya başlatıcaz demesiyle iyice perişan oldum.
Kayınvalidem imdada yetişti, gündüz bebek uyuyunca o ilgilendi ben uyudum, süt yapsın diye, lactamil, lactamalt, litrelerce su, kompostolar, sulu yemekler, rezene, dere otu derken doktor 2 -3 günde bir kilo kontrolüne gittik, sonrasında kilo alımı normale dönünce üzerimden sanki büyük bir yük kalktı... Gerçekten kendinizi bir kenara bırakıp miniğinizi düşünüyorsunuz, eşim 10 gündür hiç uyumadın neredeyse, nasıl dayanıyorsun ben ikinci gün iflas ettim deyince, anne olmanın verdiği gücün bambaşka olduğunu farkettim. Size muhtaç bir can var ve ne olursa olsun güçlü olmak zorundasınız...
Ağlama nöbetleriniz gelse de gözyaşlarınızı sile sile onu beslemek zorundasınız...
O ağladığında ameliyat ağrılarını unutup ona koşmak zorundasınız, kaplumbağa gibi yürüyebiliyorsunuz oysaki...
Geceleri tıkanır diye hep tedirgin uyumak zorundasınız, tükmüğü bile tıkayıp mosmor yapıyor çünkü minik bedenini...
Anne oluyorsunuz ve hayatınız bir anda bambaşka bir şekle giriyor...