Sizin yavrunuz icin cirpinmaniz beni o gunlerime goturdu. 19 Mayis 2015 gunu 25 haftalik oglum dunyaya geldi.
Kuvezdeydi. Agzindan boru ile nefes aliyordu. Oda cok yesil safra cikardi. Sutumu bir turlu kabul etmiyordu minik bunyesi. Aynen sizdeki gibi, bir gun ara sonra hep denediler sut vermeyi. 5ml sut aldigi gun bayram ediyordum. Yavas yavas vucutlari adapte oluyor. Aliyorlar. Inanin keske tek derdi o olsaydi. Sayisiz enfeksiyonlar, kan vermeler, damardan beslenme, topukdan her saat basi kan almalar, okadarki topuk mos mor, kan alacak yer yok, beyin kanamasi en cok bizi yikan, kalbindeki bir kapakcik var kendiliginden kapanan onun kapanmamasi ve daha sayamiyacagim kadar izdirap. Telefon calicak diye o korkulu saatler, gunde iki uc kere hastaneye gitmeler, kotu haber vermesinler diye doktorlarla goz goze gelmeme cabalarim, sutum kesilmesin diye zar zor yemege calistigim o yemekler, sut dolu dolaplar, evde bana ihtiyaci olan iki tane guzel yavrum, esim, yani sizi cok iyi anliyorum.
Zor zamanlar geciriyorsunuz. Yalniz unutmayin, premature bebekler kolay degil. En iyi olani bile bir kac enfeksiyon, ve bazi komplikasyonlar geciriyor. Sut almama duzeliyor emin olun.
Daha bugun benim oglumun yaninda yatan kuvezdeki bebegi ziyarete gittim. 27 haftalik dogmustu. 4 ay hastanede kaldi. Iki hafta once eve cikti sukur. Oksijene ihtiyaci var. su an tupe bagli yalniz onu zamanla aticak. Cok iyi sagligi. Topac gibi olmus. Onunda her asamasinda yanindaydim. Oda atlatdi cok sey beslenme konusunda, kana ihtiyaci oldu vs. Enfeksiyon atlatdi. Ama simdi evde. MashAllah.
Benim ogluma gelince, onu biz cennete ugurladik. Bizi orda bekliyor.