Şu an 2 yaşındaki kızımı uyuttum, 2 aylık bebeğimi ayağımda sallıyorum. Ben yaşım ileri diye acele ettim ama eğer yaşınız müsaitse hiç tavsiye etmem. Hamileliğim sıkıntılı geçmemesine rağmen ister istemez hormonlarım değişti, ağırlaştım, yoruldum, uyku hali oldu ama benden ilgi bekleyen 1 yaşındaki kızımı ihmal edemezdim, kucakta da taşıdım, doğuma girip hatta çıktığımda onu emZirmeye de devam ettim. Dişi çıktı sabahladım, hasta oldu başında bekledim, hamileliğin verdiği sıkıntılara bırakın nazlanmayı of demeye fırsatım olmadı. Kucakta başka bebekle kontrollere gitmek çok zordu, bebek için alışverşe gitmek zorladı. Koca göbekle sürekli kızımın peşinde park bahçe gezmek, sürekli evde tepişip güreşmek epey zorladı.
Doğum sonrasında da kıskançlık oldu, her 2 saatte bir bebeği emzirmeye kalkarken zombi oldum, bebek uyuduğu zaman kızım uyanıktı ve ben hiç dinlenemedim. Bebeği emzirirken kızımın "anne mama" dediği ve benim kucağımda bebek var diye ona yemek hazırlamayı geciktirdiğim an lohusalığın da verdiği duygusallıkla göz yaşlarına boğuldum... ister istemez gürültü yapıyor çocuk bu, bense uykusuz, aç, yorgun. Bu sırada bebek uyanır, gazlanır, benim sinirler tepemde. Malesef kızımı uyardığım, sesimi yükseltip ona yeni kurallar koyduğum zamanlar oldu ki sonra çok ama çok üzüldüm.
Kızım perişan oldu mu, hayır . Uyumadım ona zaman ayırdım ama ister istemez malesef ona ayırdığım 10 birim zaman varsa 7ye düştü, bebeğim sürekli kolumda ya emer ya gazı var ya ağlar, kızıma sürekli "bir dakika", "hemen geliyorum" vs vs... ki dediğim gibi hamileliğim çok rahattı, kızım çok anlayışlı, uysal ve sevgi dolu bir çocuk ve yeni doğanım olabildiğince uysal, uslu bir bebek ama tek olunca malesef her şeye yetişemiyorsunuz.
Çok şükür iki evladımı verene ama şimdi geriye dönecek olsam 2. Bebeği 2 sene falan bekler kızım 4 yaşında falan doğururdum.