30 yaş ve üzeri evlenmemiş olanlar aynı durumu yaşadınız mı?

dryfc

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
29 Haziran 2014
2.568
1.628
34
Yaşım 30’a bir kaldı zaman su gibi akıp gitti. Bu aralar okuduğum konularda da benzer hisleri yaşayanları görüyorum. Normalde evlilik fikrine çok sıcak bakan biri değildim. Hatta çoğu zaman evlilik sorumluluğunu taşıyamayacağımı düşünürdüm. Hala genelde öyle düşünüyorum. Ama bazen etrafıma bakıyorum geç kalmışlık hissi kaplıyor içimi. Bu yaştan sonra ya da artık olabilir mi, yapabilir miyim, karşıma bu saatten sonra kim çıkar diye düşünüyorum. Çalışıyorum 9 yıla yakın süredir oldu atanalı. Çalıştığım ortamda zaten bekar çok kişi yok. İşten eve evden işe bir hayatım var. Birini bulabilecek biri olamadım hiçbir zaman yani bazı insanlarda bir albenili olur, çekici olur vs. bende o da yok. Etrafımda yaşıtım olup da bekar kalan iki-üç kişi kaldı yakın arkadaşlarımdan. Hepsi evlendi, yuvasını kurdu çoluk çocuğa karıştı. Evlilik hayatımın hiçbir zaman merkezinde olmadı ama bazen seneler sonra tek başıma kalıp yalnız ölürsem düşünceleri sarıyor beynimi. Hiçbir zaman sevilebilecek biri olamayacağım gibi geliyor. Bu yaşlarda bu düşünceler normal mi? 30‘larında olup da benimle aynı düşüncelere kapılanlar oldu mu? Evli arkadaşlar bu hissi evlenmeden önce siz de yaşadınız mı?
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Yaşım 30’a bir kaldı zaman su gibi akıp gitti. Bu aralar okuduğum konularda da benzer hisleri yaşayanları görüyorum. Normalde evlilik fikrine çok sıcak bakan biri değildim. Hatta çoğu zaman evlilik sorumluluğunu taşıyamayacağımı düşünürdüm. Hala genelde öyle düşünüyorum. Ama bazen etrafıma bakıyorum geç kalmışlık hissi kaplıyor içimi. Bu yaştan sonra ya da artık olabilir mi, yapabilir miyim, karşıma bu saatten sonra kim çıkar diye düşünüyorum. Çalışıyorum 9 yıla yakın süredir oldu atanalı. Çalıştığım ortamda zaten bekar çok kişi yok. İşten eve evden işe bir hayatım var. Birini bulabilecek biri olamadım hiçbir zaman yani bazı insanlarda bir albenili olur, çekici olur vs. bende o da yok. Etrafımda yaşıtım olup da bekar kalan iki-üç kişi kaldı yakın arkadaşlarımdan. Hepsi evlendi, yuvasını kurdu çoluk çocuğa karıştı. Evlilik hayatımın hiçbir zaman merkezinde olmadı ama bazen seneler sonra tek başıma kalıp yalnız ölürsem düşünceleri sarıyor beynimi. Hiçbir zaman sevilebilecek biri olamayacağım gibi geliyor. Bu yaşlarda bu düşünceler normal mi? 30‘larında olup da benimle aynı düşüncelere kapılanlar oldu mu? Evli arkadaşlar bu hissi evlenmeden önce siz de yaşadınız mı?
Evlenmek için evlenilmez..
Sırf yaş geldi diye de evlenilmez..
Evlilik fikrine en azından sıcak bakmanız lazım.
Şu an pandemide anca çevrenize söyleyebilirsiniz..Evlensem iyi olur diye..
Onun dışında pandemi bitince kurslara gidin.. yeni çevrelere girin..Ama nasip diye düşünün..
Çok beklentiye girmeyin. Ben 33 yaşında yeni nişanlandım. İyi ki bu yaşta oldu. Daha önce olsa bence hayırlı olmazdı..
Nasipse olur umutsuz olmayın.. Çevrenize çıtlatın.. Kısmetin nereden çıkacağı belli olmaz..
 
Evlenip de napıcan biz evlendik de ne oldu‘cu tayfa gelmeden yazayım. Aslında asıl meseleyi cümle aralarında söylemişsiniz. kendinizi beğenmiyor albenili bulmuyor ve beğenilip sevileceğinize inanmıyorsunuz. Bu enerji yüzde yüz karşı cinse geçiyor ve o içine kapanmışlık tüm iletişim yollarını enerji açısından tıkıyor. Öncelikle kendinizi sevmekle ve kendinize yatırım yapmakla başlayın. İç güzelliği tabiki en mühimi. Fakat dışa da yatırım yapmak kendimizle ilgilenmek gerek. Kendinize olan tavrınızı değiştirdiğinizde enerjinizin de değişeceğini ve evleneceğinizi düşünüyorum.
 
Yaşım 30’a bir kaldı zaman su gibi akıp gitti. Bu aralar okuduğum konularda da benzer hisleri yaşayanları görüyorum. Normalde evlilik fikrine çok sıcak bakan biri değildim. Hatta çoğu zaman evlilik sorumluluğunu taşıyamayacağımı düşünürdüm. Hala genelde öyle düşünüyorum. Ama bazen etrafıma bakıyorum geç kalmışlık hissi kaplıyor içimi. Bu yaştan sonra ya da artık olabilir mi, yapabilir miyim, karşıma bu saatten sonra kim çıkar diye düşünüyorum. Çalışıyorum 9 yıla yakın süredir oldu atanalı. Çalıştığım ortamda zaten bekar çok kişi yok. İşten eve evden işe bir hayatım var. Birini bulabilecek biri olamadım hiçbir zaman yani bazı insanlarda bir albenili olur, çekici olur vs. bende o da yok. Etrafımda yaşıtım olup da bekar kalan iki-üç kişi kaldı yakın arkadaşlarımdan. Hepsi evlendi, yuvasını kurdu çoluk çocuğa karıştı. Evlilik hayatımın hiçbir zaman merkezinde olmadı ama bazen seneler sonra tek başıma kalıp yalnız ölürsem düşünceleri sarıyor beynimi. Hiçbir zaman sevilebilecek biri olamayacağım gibi geliyor. Bu yaşlarda bu düşünceler normal mi? 30‘larında olup da benimle aynı düşüncelere kapılanlar oldu mu? Evli arkadaşlar bu hissi evlenmeden önce siz de yaşadınız mı?
Ben 30 da evlendim. Evlenmeden önce bazen ben de bunları hissediyordum ama aslında evlilikten ziyade benimki yuvadan ayrılma arzusuydu. Tek eve cıkmamı da ailem istemiyordu falan.
Bence elimizde var olanla mutlu olun. Etrafınızda hissedilen enerjiniz olumlu olsun. Olmayana değil olana yoğunlaşır. Bir de evlilikten laf acılı ca olumsuz konusöayın. Ümitsiz de değil. Yani tekliflere acık oldugunyzu saklamayın. Sonucta evlilik sevmek sevilmek istemeniz gayet normal birsey.
 
Yaşım 30’a bir kaldı zaman su gibi akıp gitti. Bu aralar okuduğum konularda da benzer hisleri yaşayanları görüyorum. Normalde evlilik fikrine çok sıcak bakan biri değildim. Hatta çoğu zaman evlilik sorumluluğunu taşıyamayacağımı düşünürdüm. Hala genelde öyle düşünüyorum. Ama bazen etrafıma bakıyorum geç kalmışlık hissi kaplıyor içimi. Bu yaştan sonra ya da artık olabilir mi, yapabilir miyim, karşıma bu saatten sonra kim çıkar diye düşünüyorum. Çalışıyorum 9 yıla yakın süredir oldu atanalı. Çalıştığım ortamda zaten bekar çok kişi yok. İşten eve evden işe bir hayatım var. Birini bulabilecek biri olamadım hiçbir zaman yani bazı insanlarda bir albenili olur, çekici olur vs. bende o da yok. Etrafımda yaşıtım olup da bekar kalan iki-üç kişi kaldı yakın arkadaşlarımdan. Hepsi evlendi, yuvasını kurdu çoluk çocuğa karıştı. Evlilik hayatımın hiçbir zaman merkezinde olmadı ama bazen seneler sonra tek başıma kalıp yalnız ölürsem düşünceleri sarıyor beynimi. Hiçbir zaman sevilebilecek biri olamayacağım gibi geliyor. Bu yaşlarda bu düşünceler normal mi? 30‘larında olup da benimle aynı düşüncelere kapılanlar oldu mu? Evli arkadaşlar bu hissi evlenmeden önce siz de yaşadınız mı?
Ben senin gibi dusunuyorum
 
Eminim çok sevilesisindir.
Ve bu işlerin sıradan güzellik algımızla ilgisi yok.
Ama yine de hazır evlenmeyi yavaştan düşünmeye başladı.
Kendini beğenmeden evliliğe adım atma derim.
Ve kendini beğeneceğin şekilde değiştir.
Yani zihnini.
Çünkü o seni kabul ederse, sen de edersin, çevrendeki koca adayları da.
 
Eminim çok sevilesisindir.
Ve bu işlerin sıradan güzellik algımızla ilgisi yok.
Ama yine de hazır evlenmeyi yavaştan düşünmeye başladı.
Kendini beğenmeden evliliğe adım atma derim.
Ve kendini beğeneceğin şekilde değiştir.
Yani zihnini.
Çünkü o seni kabul ederse, sen de edersin, çevrendeki koca adayları da.
Çok haklısınız. Ben kendimi sevemedim ki başkaları beni sevebilsin.
 
Yaşım 30’a bir kaldı zaman su gibi akıp gitti. Bu aralar okuduğum konularda da benzer hisleri yaşayanları görüyorum. Normalde evlilik fikrine çok sıcak bakan biri değildim. Hatta çoğu zaman evlilik sorumluluğunu taşıyamayacağımı düşünürdüm. Hala genelde öyle düşünüyorum. Ama bazen etrafıma bakıyorum geç kalmışlık hissi kaplıyor içimi. Bu yaştan sonra ya da artık olabilir mi, yapabilir miyim, karşıma bu saatten sonra kim çıkar diye düşünüyorum. Çalışıyorum 9 yıla yakın süredir oldu atanalı. Çalıştığım ortamda zaten bekar çok kişi yok. İşten eve evden işe bir hayatım var. Birini bulabilecek biri olamadım hiçbir zaman yani bazı insanlarda bir albenili olur, çekici olur vs. bende o da yok. Etrafımda yaşıtım olup da bekar kalan iki-üç kişi kaldı yakın arkadaşlarımdan. Hepsi evlendi, yuvasını kurdu çoluk çocuğa karıştı. Evlilik hayatımın hiçbir zaman merkezinde olmadı ama bazen seneler sonra tek başıma kalıp yalnız ölürsem düşünceleri sarıyor beynimi. Hiçbir zaman sevilebilecek biri olamayacağım gibi geliyor. Bu yaşlarda bu düşünceler normal mi? 30‘larında olup da benimle aynı düşüncelere kapılanlar oldu mu? Evli arkadaşlar bu hissi evlenmeden önce siz de yaşadınız mı?
30 yas depresyonu bence. Ama tabi ki herkes evlenmeden önce yaşamıştır bence.
Ilk evliligimi saymıyorum. 35 yasimda evlendim. Benim icin en dogru zaman da en dogru kisiyle diye düşünüyorum.
Ayrica simdi konunuza 10 15 yillik evli insanlar gelip bekarlik daha iyi diyecek. 🙃
 
30 yas depresyonu bence. Ama tabi ki herkes evlenmeden önce yaşamıştır bence.
Ilk evliligimi saymıyorum. 35 yasimda evlendim. Benim icin en dogru zaman da en dogru kisiyle diye düşünüyorum.
Ayrica simdi konunuza 10 15 yillik evli insanlar gelip bekarlik daha iyi diyecek. 🙃
Görüyorum o yorumları bu tarz konularda 😂 Hemen koca meraklısı etiketi geliyor ☺️ nasip diye diyorum her zaman ama nasibimde yok mu diye düşünüyorum artık.
 
Çalıştığım ortamda zaten bekar çok kişi yok. İşten eve evden işe bir hayatım var. Birini bulabilecek biri olamadım hiçbir zaman yani bazı insanlarda bir albenili olur, çekici olur vs. bende o da yok.
Koca ne yaziki insanin ayagina kadar gelmiyor. Evlenmek icin insanin sosyal ortamlarda bulunmasi lazim.
Sonra genelde erkek iliskiyi baslatir gibi dursada bana göre bu dogru degil. Kadin ilgisini gösterdigi taktirde erkek adim atma cesaretini kendinde bulabiliyor.
 
Görüyorum o yorumları bu tarz konularda 😂 Hemen koca meraklısı etiketi geliyor ☺️ nasip diye diyorum her zaman ama nasibimde yok mu diye düşünüyorum artık.
Kesinlikle haklisiniz. Insan birileriile hayati paylaşmak istiyor. Bundam normal ve dogal hic birşey yok bence
 
Şöyle düşünürsek eskiye görede ben çok geç evlenmiş olurum. 27 yaşında evlendim. O zamanlar eskiden üç dört çocuk sahibi olurdu insanlar. Şu an evlilik yaşı 30 Lara kaydı zaten.
Gelecekle ilgili kaygılar düşündükçe herkeste olur. Evlenip eşi vefat edende yalnız ölebilir.
Ayrıca doğru insanla evlilik en güzeli olur. Kalbinize göre biri çıkar umarım.
 
merhaba
27 ime 1 ay kaldı.Arkadaşlarım yaşıtlarım ikinci çocuklarını kucaklarına aldılar.Benimse bu yaşıma kadar birlikte el ele tutuşup yürüdüğüm bir kere olsun sinemaya birlikte gidebileceğim kimse olmadı hayatımda.2 tane önlisans programı bitirdim.Kısa bir çalışma sürecim oldu 6 ay kadarlık.İkinci üniversitemden geçtiğimiz yaz mezun oldum.Şu an işsizim evdeyim. Yeni biriyle tanışacak ne güvenim var ne de ortamım ama herşeyden çok da hala istiyorum bunu.Zaman akıp gittikçe yapayalnız kalacağım hissi kapladı tüm ruhumu.Nasıl toparlanacağım bilmiyorum.Keşke motive edebilecek bişeyler yazabilseydim ama ben de aynı durumdayım ve bu çok yıpratıyor insanı.Tüm güzellikler bizi bulur umarım.
 
X