• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

33 yaşında otizmli olduğumu öğrendim

Tanıyı neye göre aldınız hangi testle acaba emin misiniz
 
burda bir konu vardı kadın yıllar sonra kocasının otizmli olduğunu farketmişti de herkes linçlemişti kadını. o da oğlunu gözlemlerken öğrenmişti. nasıl başıma geldi o olay hayret ediyorum.
Geçmiş olsun şuna ekleme yapacağım o kadın da şöyle bir konu vardı kocası zaten berbat ötesi bir insandı üstelik ailesi bunu biliyordu ailesinde de otizmli vardı kadından gizleyerek bu evliliği sağlamışlardı konu öyle başlamıştı yani o kadının başını bilerek yakmışlardı onun kocasınınki iki takıntı iki belirti değildi
anladığım bir şekilde normal bir hayat yaşıyorsunuz topluma karışmışsınız bizden biraz farklı bir şekilde sadece
yani otizmin de belki aşamaları vardır tam emin değilim bilmiyorum ama o adam çok ayrı bir boyutta kendinizi onunla bir karşılaştırma yapmayın bence insanlara da söyleyin hepimizde türlü türlü şeyler var artık sanki toplum %100 sağlıklı da bi siz farklısınız sonuçta sizin huylarınız hareketleriniz fark edilir düzeyde ve bunu da çoğu kişi kabullenmiş siz de zaten bilmiyormuşsunuz bilerek insanları kandırma durumunuz yok
 
ben beğenmedim yaptım çünkü niye gizleme ihtiyacı duyarsın ki saçmalık !?
 
Ben de disleksi oldugumu 45 yaşında anladım.Ama ben cok caliskan bir ogrenciydim okumakla ilgili bir sıkıntımda yoktu ama hayat boyu çarpım tablosunu ezberleyemedim hiç yön duygum yoktur sıfırdır.Uzun süre yazı yazamam bileğim çok yorulur iki dakikada.Bazı yazım kurallarını kesinlikle ögrenemedim mesela de da larda ne zaman ayrı ne zaman birleşik olması gerektiğini.Bu farklılıklar muhakkak bizim zamanimizda da vardi ama biz sokakta oynayan ekrana maruz kalmayan cocuklarlar oldugumuz icin bence hayatimizi cok etkilemeden idare etmisiz anlasilmamis.
 
1 ay önce nasıl yaşıyorduysanız öyle devam edin hayatınıza.
Ben olsam öyle yapardım.
Her teşhisi alnınıza yapıştırıp gezmenize gerek yok, dursun bir kenarda.
Hiç demotive etmeyin kendinizi, bişicik olmaz. Herkes biraz otistik ya da dehbli sayılır bu çağda zaten, onca dikkat düşmanı unsur içinde.
 
Söyleyip söylememek size kalmış ama ben olsam söylemem. Ağır otizmli değilsiniz, spektrumdasınız ve sizin gibi bir sürü insan var aslında. Üniversite okuyacak kadar bilişsel yeteneğiniz, evlenip annelik yapacak kadar duygusal gelişiminiz var. Duygusal-bilişsel sıkıntılarınıza anlam vermek için tanı olmak iyi bir şey ama bu bir yerde hastayı köreltiyor. Mesela bende anksiyete var bunu yapamam, bende depresyon var şunu yapamam diyerek hasta yaptığı şeyi de yapamaz hale geliyor. Bu anlamda kendinizi anlamak ve anlatmak için kullanabilirsiniz ama bunu kendine yapıştırmamak önemli.
 
beni yanlış anlayıp trip atıyorlar sürekli. veya iletişim sıkıntısı yaşıyoruz. onları kaybetmek istemediğim için, yani kötü niyetli değilim ve sizinle arkadaşlık etmek istiyorum ama bazen yanlış anlaşılacak şeyler yapıyorum demek istemiştim ama emin olamadım bilmeliler mi diye.
İletişim sıkıntısının sizde olduğundan emin miyiz. Konuyu çok tatlı ve anlaşılır anlatmışsınız. Yazı ile iletişiminiz mük.

Sorun belki de sizin durumunuzda değil de sizi olduğunuz gibi kabul edemeyen insanlardadır. Ee onlar durumunuzdan haberdar olsa ne olmasa ne. Hatta olmasalar daha hayırlı.
 
Otizm çok geniş bir spektrum, siz meslek sahibi olmuş, evlenmişsiniz. Demek ki durumunuz toplum içinde tolere edilebilecek seviyede ve hafif derecede.
Oğlumun doktoru teshis almamış, 'farklı' diye nitelendirilen bir sürü insanın otizm olduğunu ama ilişkilerinde ciddi sorunlar yaratmadığı için toplum tarafından kabul gördüğü söylemişti. Anne babadan geçme olasılığı yüksek ve benden oğluma geçtiğini düşünüyorum. (Doktora anlattığımda otistik olabileceğimi söyledi ama hayatımı ciddi anlamda etkilemediği için üzerine düşmedim)

Çocuğunuzu mutlaka bir uzman görsün, hatta mümkünse birden fazla uzmandan fikir alın. Teşhis alırsanız fark edilemeyecek seviyede ise kimseyle paylaşmayin derim. Ben oğluma anaokulu ararken çoğu okul kabul etmemişti mesela.
 
Bir şeyin adını bilmek rahatlatıcı bence.
Anlam veremediğiniz düğümler çözülmüş, zamanla kendinizi daha iyi tanıyacağınızı düşünüyorum ve bence hayat konforunuz artacak.

Oğlum dehb tanısı aldığında bende de olduğunu fark ettim ve inanılmaz rahatladım zaman içinde.

Bu aralar ben de oğlumda otizmden şüpheleniyorum, bu noktada tanı alsa zerre üzülmem, yaşadığımız şeye isim koymuş olurum sadece.

Sarsıcı olmuştur eminim ama çok olumlu buldum tanılanmanızı.
Oğlunuz kaç yaşında ilaç kullanıyor mu kullanıyorsa faydası oldumu artılarını varsa eksilerini belirtebilir misiniz?
 
şundan çok değil 40-50 sene sonra psikiyatri camiası ağır çökecek de hayırlısı.. evrimsel psikoloji ve beynin yapısını çok iyi bilmek lazım. beyin zaten boş kalmaya gelen bir organ değil. 4 saat boş bırakılan çocuk mecbur bir şeylerle uğraşır. şimdi boş kalanlar telefona bakıyor falan ya hani çocukken öyle bir şans da olmayınca uğraşacak bir şeyler arıyor insanlar siz de kağıt kesmişsiniz. 33 yaşında otizm tanısı falan alınmaz kendinize iş çıkarmayın.
şimdi millet kendi saçmalıklarını sizin üzerinize yıkacak siz de özür dileyeceksiniz çünkü otizmli olduğunuzu düşünüyorsunuz. iletişim kazalarını her insan yapıyor. birbirimizi idare ediyoruz sadece. ama şimdi en ufak alınganlıklarında bile sizi suçlayacaklar. evlenip çalışmayı başarabildiğinize göre öyle çok büyük iletişim sorunlarınız da yok demek ki. konudan konuya atlamak vs de normal biraz okb var gibi sadece.
 
ya insan daha ne kadar şaşırabilirim diyor. 15 aylık oğlumda otizmden şüpheleniyordum ama belirtilerden sadece parmak ucu yürümesi var gerisi yok. yine de uzmana götürdüm ve daha küçük sonra ay tekrar getirin filan dedi. kafam hep onunla meşgulken kendimde de benzer şeyler gördüm. üç farklı doktora gidip tanı aldım.
bildiğin 33 yıldır tüm gizem aydınlandı. hep neden farklıyım diye düşünüyordum veya neden insanları anlamıyorum iletişim kuramıyorum diye. çok üzüldüm çünkü otizmde olan stimming dediğimiz tekrarlayıcı hareketler çocukluğumdan beri hep vardı hala var, kimse de farketmemiş. çok kez psikiyatri ve psikologa gittim halbuki. okb-anksiyete-depresyon-sosyal fobi gibi bozukluklar yüzünden.
düşününce çocukken de çok tuhaftım zaten o zaman da kimse dememiş bu kız niye böyle diye. göz teması kurmuyorum, ritmik hareketler yapıyorum. annem diyordu ki 3 yaşlarındayken seni bırakınca 4 saat hiç kalkmadan odaklanıp aynı boyutta kağıtlar kesiyordun makasla. normal mi yani kimse de tuhaf dememiş.

sanırım şu an yapabileceğim bir şey yok, eşime de şok oldu tabi resmen otizmli biriyle evlenip farketmemiş. benim sürekli kafamın karışık olmasını ve sohbet ederken aniden konu değiştirmemi filan zekadan zannediyormuş. ayak sürtme hareketimi de tik sanıyormuş. ben çoğu zaman yaptığımı farketmiyorum bile. ama oğlum da yapıyor bu hareketi. allahım yaa.

burda bir konu vardı kadın yıllar sonra kocasının otizmli olduğunu farketmişti de herkes linçlemişti kadını. o da oğlunu gözlemlerken öğrenmişti. nasıl başıma geldi o olay hayret ediyorum.

netice olarak, kendimi çok kötü hissediyorum. ve sizce insanlardan bunu gizlemeli miyim yoksa aileme arkadaşlarıma söylesem beni yanlış anlamazlar sürekli problem yaşamaktan kurtulur muyum? bir yandan gizlemek istiyorum ama bir yandan da söylersem belki sürekli yanlış anlaşılıyorum kaygısı yaşayıp durmam. olur mu ki öyle?
Bazen iş yerinde de iletişim sıkıntısı yaşadığım oluyor acaba söylesem ters mi tepki olur yoksa anlayış mı gösterirler? gerçi kimsenin anlayış gösterme gibi bir zorunluluğu yok.
Gerek yok çok irdelemeye hayatınıza kaldığınız yerden devam edin.Sizle anlaşamayan yol alsın sizi olduğu gibi seven yanınızda kalsın.
 
Bu durum lehinizden çok aleyhinize kullanılır insanlar tarafından.Sizin yararınıza olacağını düşünmüyorum.Karsinizdakiyle bir problem yaşarsanız ve bu durum sizden kaynaklanmasa bile size bağlamaya çalışırlar.Kendi hatasını size atarlar..
 
Bu yaşa kadar gelmişsiniz. Otizm tanınızın olması veya olmaması ne fark eder ki. Siz hala aynı kişisiniz. Kimseye de söylemeyin. Zaten insanların çoğu otizmle benzer davranışlar sergiliyor. Birkaç şeye bakarak tanı koymak çok yanlış
 
Kendimle ilgili hastalıkları cahil olmayanlarla açıkça paylaşıyorum, neredeyse alnıma yazacağım 🤣

Baba tarafından sadece biri biliyor. Diğerlerinin kafası basmayacağı için hiç bahsini bile açmadım, açmayı düşünmüyorum çünkü anlamayacaklar hatta inanmayacaklar veya küçümseyecekler de. İş yerinde ise Bakırköy yolcusu kalmasın modundayım 🤣

Tanı almak rahatlatır insanı. En azından kişi kendini daha iyi tanır. Ben niye böyleyim, buraya ait değilim sanki düşünceleri insanı kötü hissettiriyor.
 
Back
X