- 17 Aralık 2024
- 629
- 436
- 18
Merhaba kızlar,
Uzun zamandır yoktum. En son 29 haftalıkken yaşadığım erken doğum riskiyle ilgili konu açmıştım. 29. haftadan 34'e kadar nidicard, endol, progestan üclüsüyle bir şekilde geldik. 34'te yine şiddetli sancı olunca doktor artık ilaçlarla içeride tutmanın bebek icin daha riskli olacağını,içeride bir şeylerin yanlıs gittigini ,bebeğin strese girdiğini ve kasılmalara artık engel olmayacagını söyledi. 17 Ağustos gecesi şiddetli kasılma, kasık ağrısı, yüksek tansiyon ve az da olsa acılmayla yatısım yapıldı. 18 Ağustos sabahı sezaryenle doğum yaptım. Bebeğim doğduğunda gayet normal ve her bebek gibi ağlıyordu, kondisyonu gayet iyi küvöze girmeyebilir dendi. Sonra öğrendik ki akciğerlerde pnömotoraks oluşmuş. Önce sağ ciğeri,sonra sol ciğeri söndü. Apar topar entübe edildi. İki akciğer de toparladı ve normale döndü. Çok hızlı bir şekilde gelişim gösterdi. Fakat emme,yutma ve nefes alma üclü refleksi zayıf olduğu için tüpler çıkarılsa da nazal kanülle devam etti. Şimdi de nazal kanülü cıkarmıslar ağzında çok ince kablo gibi bir boruyla oksijen desteği veriliyor. 2 günde bir gorüs günü var ve ben her gün anne sütü götürüyorum. 2 gün önce her şey çok iyi giderken bugun iyilesmede yavaşlama olduğunu söylediler. Yani durumda gerileme yok ama önceki kadar da hızlı ilerlemiyor. Bugüne kadar görüslerde yanında asla ağlamadım hissettiğini bildiğim için ama bugün tutamadım. Gözlerimde yaş kalmadı. Sezaryen sonrası iyileşme sürecim de üstüne üstlük ağır geçiyor çünkü aynı anda miyom ve çikolata kistim de alındı.Bugünler asla geçmeyecek gibi geliyor. Rabbime isyan etmemeye çalışıyorum,sonuçta bu bir sınav ama dayanamayacak gibi oluyorum.
Resmen kalbimin fiziksel olarak acıdıgını hissediyorum. Özellikle ilk gün herkesin odası bebek sesiyle senlenirken benim odamın boş kalmasını atlatamıyorum. Bugün 10 gün oldu ne olur bana ve bebeğime dua edin
yoğun bakım süreci yaşayan başkaları varsa da lütfen yazsın,siz neler yapıyorsunuz, nasıl üstesinden geliyorsunuz?
Uzun zamandır yoktum. En son 29 haftalıkken yaşadığım erken doğum riskiyle ilgili konu açmıştım. 29. haftadan 34'e kadar nidicard, endol, progestan üclüsüyle bir şekilde geldik. 34'te yine şiddetli sancı olunca doktor artık ilaçlarla içeride tutmanın bebek icin daha riskli olacağını,içeride bir şeylerin yanlıs gittigini ,bebeğin strese girdiğini ve kasılmalara artık engel olmayacagını söyledi. 17 Ağustos gecesi şiddetli kasılma, kasık ağrısı, yüksek tansiyon ve az da olsa acılmayla yatısım yapıldı. 18 Ağustos sabahı sezaryenle doğum yaptım. Bebeğim doğduğunda gayet normal ve her bebek gibi ağlıyordu, kondisyonu gayet iyi küvöze girmeyebilir dendi. Sonra öğrendik ki akciğerlerde pnömotoraks oluşmuş. Önce sağ ciğeri,sonra sol ciğeri söndü. Apar topar entübe edildi. İki akciğer de toparladı ve normale döndü. Çok hızlı bir şekilde gelişim gösterdi. Fakat emme,yutma ve nefes alma üclü refleksi zayıf olduğu için tüpler çıkarılsa da nazal kanülle devam etti. Şimdi de nazal kanülü cıkarmıslar ağzında çok ince kablo gibi bir boruyla oksijen desteği veriliyor. 2 günde bir gorüs günü var ve ben her gün anne sütü götürüyorum. 2 gün önce her şey çok iyi giderken bugun iyilesmede yavaşlama olduğunu söylediler. Yani durumda gerileme yok ama önceki kadar da hızlı ilerlemiyor. Bugüne kadar görüslerde yanında asla ağlamadım hissettiğini bildiğim için ama bugün tutamadım. Gözlerimde yaş kalmadı. Sezaryen sonrası iyileşme sürecim de üstüne üstlük ağır geçiyor çünkü aynı anda miyom ve çikolata kistim de alındı.Bugünler asla geçmeyecek gibi geliyor. Rabbime isyan etmemeye çalışıyorum,sonuçta bu bir sınav ama dayanamayacak gibi oluyorum.
Resmen kalbimin fiziksel olarak acıdıgını hissediyorum. Özellikle ilk gün herkesin odası bebek sesiyle senlenirken benim odamın boş kalmasını atlatamıyorum. Bugün 10 gün oldu ne olur bana ve bebeğime dua edin
yoğun bakım süreci yaşayan başkaları varsa da lütfen yazsın,siz neler yapıyorsunuz, nasıl üstesinden geliyorsunuz?
