aslında çok sabırlı bi insan diilimm ama o dönem Allah sabrını verdi sanırımm


istedikleri kadar rahat olsunlar, akşam gidip yattıkları yer yine bi ranzanın tepesi..
gördükleri insanlar hep aynı üniformalı, hiç tanımadığı insanlar..
abim ve nişanlım aynı zamanda gittiler askere, her ikisi de çok şükür rahat yerlerde yaptılar
ama geldiklerinde ikisinin de psikolojisi farklıydı..
biz onlardan saklıyoruz burda olanları onlar bizden.
mesela abim karakolda çok çok rahat yaptı ama dengesiz bi arkadaşının odanın içinde silahı ateşlemesiyle hepsi ölümden dönmüş ve bunu gelince anlattı bize.. oysa telefonda çok rahatım bişeyim yok diyodu..
sadece bu dönem birbirimize daha çok bağlandığımız dönemler ve bizim yapmamız gereken biraz daha anlayış